บทที่ 531 พื้นที่ไร้กฎหมาย (1)
 
สิ่งแรกที่ผมจำได้คือการระเบิด แผ่นดินพลิกกลับและเสาเพลิงสีแดงเข้มพุ่งขึ้นไปในอากาศ ผมเห็นเปลวไฟเจาะบาเรียและยืดออกไปทุกทิศทาง
 
เอเธอร์ขยับก่อนที่ผมจะคิดได้ มันยืดไปทางเปลวไฟก่อนที่จะกลายเป็นบาเรียอย่างหนาเพื่อหยุดไฟจากการแพร่กระจาย การระเบิดหยุดลง แต่นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น
 
ตู้มมมมมมม!
 
โลกสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงตามด้วยการเคลื่อนไหวของเปลือกโลกขนาดใหญ่ ทุกที่ที่ผมเห็นเหมือนโลกกำลังเริ่มเลื้อยเหมือนงู ทันใดนั้น
‘ประตูยักษ์’ ก็ปรากฏขึ้นที่ใจกลางของดินแดนที่กำลังเปลี่ยนแปลง มันเป็นประตูเหล็กสี่เหลี่ยมผืนผ้า
 
“อือ อาาาา…!”
 
ยูยอนฮา เอนตัวพิงผมและตัวสั่นไปมาจากแผ่นดินไหว ผมตั้งหลักด้วย เอเธอร์ และยืนอยู่ด้านบนของมันกับเธอ ตอนนี้ต้องอยู่ในที่ๆมั่นคงก่อน ยูยอนฮา ปล่อยเสียงไอแห้งๆและหันมามองอีกด้านหนึ่ง
 
“ … นั่นอะไรน่ะ?”
 
“ฉันไม่รู้.”
 
ภาษารูนที่ผมไม่สามารถเข้าใจได้ลอยอยู่รอบๆประตูลึกลับมันเป็นภาำที่ค่อนข้างแปลก ผมดูสัญลักษณ์อย่างระมัดระวัง
 
[ตีความอักษรรูนด้วย ‘การสังเกตการณ์และอ่านหนังสือ’]
[ขั้นตอนแรกสู่การเปลี่ยนแปลงอาณาจักรอสูร – การพังทลายของโลก]
[เหลือ 30 วันจนกว่าประตูสู่อาณาจักรปีศาจจะเปิดออก]
 
“…ดูเหมือนว่าสิ่งเลวร้ายจะเกิดขึ้นเมื่อประตูนั้นเปิด” ยูยอนฮา พูดด้วยความขมขื่น “แม้ว่าฉันจะไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร-”
 
“เงียบ ฉันกำลังตีความอักษรรูน”
 
“…อะไรนะ?”
 
ใบหน้าของ ยูยอนฮา บิดเบี้ยวเป็นหน้าบึ้ง ผมไม่สนใจเธอและตีความต่อไป
 
[นี่คือ ‘ประตูแห่งดินแดนปีศาจ ‘ซึ่งจะเพิ่มอัตราการเปลี่ยนแปลงของ
ดินแดนปีศาจโดยรอบ]
 
“นี่คือประตูปีศาจ ‘ซึ่งจะเพิ่มอัตราการเปลี่ยนแปลงของ
ดินแดนปีศาจโดยรอบ”
 
ผมพูดออกมาดังๆเพื่อที่ ยูยอนฮา จะได้ยินเธอดูสบายใจขึ้นแล้ว
 
[30 วันจากนี้ ประตูจะเปิดออกมีคนทั้งหมด 200 คนที่อาจมาถึงความท้าทาย]
 
“30 วันนับจากนี้ประตูแห่งความท้าทายจะเปิดขึ้นมีคนทั้งหมด 200 คนที่สามารถมาท้าทายที่นี่ได้”
 
[หากผู้ท้าชิงได้รับชัยชนะประตูจะหายไปตลอดกาล]
[อย่างไรก็ตามหากผู้ท้าชิงพ่ายแพ้ประตูจะเปิดออกอย่างสมบูรณ์และ
‘ปีศาจ’ จะลงมา]
[ทางเข้ามาก่อนได้ก่อน]
 
ทันทีที่ฉันตีความเสร็จทันใดนั้นปีศาจก็ลุกขึ้นจากโลกที่ถูกเปลี่ยนแปลง พวกเขาดูคล้ายกับมนุษย์ยกเว้นเขาที่อยู่บนหัวของพวกเขาเหมือนกับปีศาจที่ฉันเห็นใน Tower of Wish
 
“ …ประตูปีศาจอสูร”
 
ชื่อฟังดูคุ้นๆ ‘ประตูดินแดนปีศาจ ประตูดินแดนปีศาจ…’ ผมคิดซ้ำไปมาในหัวของผม ทันใดนั้นผมก็นึกออก
 
“อ๊ะ นี่มัน”
 
‘ประตูดินแดนปีศาจ’ เป็นหนึ่งในฉากที่ผมตัดออกไป มันค่อนข้างแตกต่างจากการเนื้อเรื่องปกติ ผมไปที่ช่องว่างก่อนข้างในผมรู้ว่าโลกใหม่และความท้าทายกำลังรออยู่ข้างใน
 
“นี่มันอะไรกัน?”
 
“ฮะ? โอ้ ไม่มีอะไรหรอก”
 
ผมส่ายหัวในคำถามของ ยูยอนฮา
 
“ฉันแค่อยากจะบอกว่าข้อมูลทั้งหมดที่ผมเพิ่งบอก เธอต้องเก็บมันไว้เป็นความลับ ฉันไม่อยากให้ปีศาจเข้ามาใกล้ประตูนี้”
 
“…แน่นอน. นายไม่คิดว่าฉันจะไม่รู้อย่างนั้นเหรอ?”
 
ยูยอนฮา ยักไหล่และขุ่นเคืองเล็กน้อย
 
“แต่ฉันได้ยินทุกสิ่งอย่างที่นายพูดแล้ว”
 
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงของจินซาฮยอค ผมตกใจจนหันหัวไปด้านข้างและที่นั่นเธอก็คือจินซาฮยอค จินซาฮยอค มองมาที่ผมและ ยูยอนฮา พร้อมรอยยิ้ม
 
“ฉันจะเป็นหนึ่งในผู้ท้าทาย 200 คนเอง”
 
“…”
 
ผมประหม่าเพราะ ยูยอนฮา ผมต้องแกล้งทำเป็นว่าผมไม่เคยเห็น
จินซาฮยอค มาก่อนในชีวิตของผม
 
“ฉันเคยเจอเธอมาก่อน เธอเป็นผู้บัญชาการอัศวินของ Crevon”
ยูยอนฮา กล่าว
 
“อา เธอพูดถูก” ผมพูดพร้อมพยักหน้า
 
“…ไร้สาระ”
 
จินซาฮยอค เริ่มเปิดกระเป๋าของเธอ ในเวลาเดียวกันผมได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากระยะไกล ฮีโร่กำลังเดินทางมาถึงที่นี่
 
“เธอกำลังทำอะไรอยู่?”
 
ยูยอนฮา จ้องมอง จินซาฮยอค ด้วยสายตาที่สงสัย จินซาฮยอค มองมาที่ผมผ่านแว่นขยาย
 
….รอเดี๋ยวก่อนนะ.
 
แว่นขยาย?
 
“เฮ้ เฮ้! หยุดเลยนะ!”
 
ผมขยายเอเธอร์เข้าหาแว่นขยาย แต่….
 
ตู้ม!
 
มันแตกเป็นชิ้นๆก่อนที่เอเธอร์จะเอื้อมถึง
 
เพล๊ง…
 
เศษแก้วตกลงบนพื้น
 
“บ้าไปแล้ว”
 
ผมไม่รู้ว่าทำไมแว่นขยายกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ บางทีจินซาฮยอคอาจ ทำลายมันหรือบางทีมันอาจจะแตกเองโดยธรรมชาติ
 
แต่ผมรู้สิ่งหนึ่ง
 
“…”
 
จินซาฮยอค นั้นเห็นอะไรบางอย่างแน่นอน
ดวงตาเธอเบิกกว้างและใบหน้าที่งุนงงของเธอบอกผมอย่างนั้น
 
แต่ผมไม่มีเวลาตอบสนอง
 
“เฮ้! เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ฉันคือ คิมวาจอง ฮีโร่ขั้นกลางจากกิลด์ผู้รังสรรค์ศักดิ์สิทธิ์!”
 
ไม่นานเหล่าฮีโร่และนักข่าวหลายร้อยคนก็หลั่งไหลเข้ามาผมละสายตาจาก จินซาฮยอค ไปประมาณ 1 วินาที
 
“ …บ้าจริง”
 
และจินซาฮยอค ก็หายไป
*************************************************************************
[Pandemonium – อาคารของ Chameleon]
 
“…จ้างงั้นเหรอ นายพูดเรื่องอะไร”
 
ในวันถัดไปบอสได้รับโทรศัพท์จากคิมฮาจิน เขาแจ้งให้เธอทราบถึงการตัดสินใจรับคำขอในนามของ เฟนริล แห่ง Jeronimo
 
– ใช่ ผมถูกจ้างเป็นผู้คุ้มกัน
 
ผู้คุ้มกัน มันสมเหตุสมผลแล้วเมื่อพิจารณาว่า Pandemonium อันตรายแค่ไหน มันใหญ่กว่าและโหดร้ายกว่าที่พลเรือนคิดเอาไว้มาก
 
“นายจะมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกงั้นเหรอ”
 
อย่างแรก Pandemonium ต้องมาจากที่ราบของประเทศมองโกเลีย อย่างไรก็ตามเมื่อปีศาจมีอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆอาณาเขตก็ขยายออกไปถึงซินเจียงในคาซัคสถาน
 
– ใช่ ไปทางคาซัคสถาน
 
บอสพยักหน้าผมจ้องมองเธอจากหน้าจอ
 
[การปรากฏตัวของ ‘ประตูดินแดนปีศาจ’ ที่บริเวณชายแดนของจังหวัด ฮัมกย็องเหนือ ได้ผลักดันให้สมาคมเรียกประชุมฉุกเฉิน….]
 
รายงานของ ‘การเปลี่ยนแปลงอาณาจักรอสูร’ ในจังหวัด ฮัมกย็องเหนือ นั้นเต็มไปด้วยความผันผวน แทนถามเรื่องข่าวบอสกลับเน้นไปที่เรื่อง คิมฮาจิน และ จินซาฮยอค มากกว่า แม้ว่ามันจะเป็นเพียงชั่วครู่ แต่บอสก็เห็นพวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกันบนหน้าจอ
 
“…นายไปคนเดียวเหรอ?”
 
– ใช่ มันเป็นความลับ
 
“…”
 
เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ในตอนนี้จินตนาการของเธอเริ่มรุนแรงคิมฮาจิน พูดต่อ
 
– ผมขอโทษที่ผมไม่ว่างแต่ของขวัญของผมน่าจะไปถึงที่นั่นแล้ว…บอสยังไม่ได้รับเหรอ?
 
“…ของขวัญ?”
 
บอสขมวดคิ้ว
 
-ใช่. เสื้อผ้าและเสื้อคลุม
 
“ฉันไม่ได้รับอะ-”
 
ในขณะที่บอสส่ายหัวเธอก็นึกถึงเหตุการณ์ประหลาดเมื่อคืนที่ผ่านมา
เจนสวมชุดและเสื้อคลุมซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อบอสถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้เจนก็รู้สึกตกใจและตอบว่า “ไม่มีอะไร”
 
‘เธอ กล้าทำแบบนี้จริงๆเหรอ…?’
 
บอสรู้สึกโกรธมาก
 
“ดูเหมือนว่าเจนจะขโมยพวกมันไป”
 
– อ๊ะ เจน อีกแล้วเหรอ
 
“อีกแล้ว? บ้าน่า ฉันไม่อยากจะเชื่อ”
 
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ เจน ทำแบบนี้
‘ทำไมฉันไม่สังเกตเห็นมาก่อน’ บอสสงสัย ไม่ช้าเธอก็ตระหนักว่าเจนใช้ความสามารถของเธอเพื่อปกปิดตัวเอง
 
“เจน…เจน” บอสพึมพำกับตัวเอง“ เธอกล้าดูถูกฉันได้ยังไง”
 
บอสกำหมัดแน่น
 
– บอส?
 
“ฉันวางสายก่อนนะ”
 
ทันทีที่เธอวางหูบอสก็โทรหาเจนมือของเธอสั่นด้วยความโกรธ แต่เธอก็พยายามสงบสติอารมณ์ เธอรู้ว่าแม้แต่ความโกรธแค้นเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้วที่จะเจนหนีไปทันที
 
– เฮ้ บอส~ เกิดอะไรขึ้น~?
 
เจนรับสายทันที
 
“เจน เธออยู่ที่ไหน…อะแฮ่ม”
 
บอส ยิ้มอย่างประหม่าๆเธอรู้สึกว่าจำเป็นที่จะต้องแสดงความเมตตาเพื่อที่จะล่อเจนออกมา
 
“เธออยู่ที่ไหน ~”
 
– …ฮะ?
 
เจนไม่เคยเห็นบอสยิ้มและพูดอย่างอบอุ่นมาก่อนเธอสบสนจนเริ่มพูดติดอ่าง
 
– อะอืมมม…ฉันอยู่ที่ปารีสในงานเลี้ยง ทำไมคุณโทรหาฉัน
 
“อ๊ะ ไม่มีอะไร~ ฉันแค่สงสัย~ คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่~?”
 
– …
 
แต่เจนรู้สึกระวังพฤติกรรมที่เป็นมิตรสุดเหวี่ยงของบอส มันเป็นเหมือนคำที่ว่า “น้ำมากเกินไปทำให้มิลเลอร์จมน้ำตาย” จากอีกด้านหนึ่งของ Smart Watch เจนถามอย่างระมัดระวัง
 
– บอส…, คุณ, คือ…คุณ…รู้แล้วเหรอ…?
**********************************2**************************************