บทที่ 509 มองย้อนกลับไป (5)
 
แสงที่บริสุทธิ์ที่สุดถูกขยายโดยรอยสักมันคือลูกศรที่เทพีแห่งภูมิปัญญา
ชาวกรีกใช้ [ลูกศรแสงจันทร์ LV 11 ของ อาเธนา] พุ่งไปอย่างเงียบๆแต่มันกลับกลืนกินทั้งท้องฟ้าและพื้นดิน
 
เมื่อลูกศรบินข้ามท้องฟ้าโลกก็เปลี่ยนเป็นสีขาว มอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้เคียงทั้งหมดถูกเผาทั้งเป็นโดยแสงจันทร์ที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่ามันจะเป็นเวลาบ่ายโมง แต่ท้องฟ้าก็มืดลงเพราะแสงจันทร์ที่ส่องผ่านในความมืด
 
“…ขึ้นมานี่”
 
ผมเรียก จินซาฮยอค ที่กำลังมองมาที่ผมอยู่นาน เธอยังดูสับสนอยู่แต่ผมไม่มีเวลาเหลือแล้ว
 
“ฉันจะทิ้งเธอไว้ที่นี่ ถ้าเธอยังไม่มา”
 
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก…
ในขณะนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าของกองทัพอสุรกายดังออกมาจากขอบฟ้า จินซาฮยอค ตกใจและมองไปตามเสียงที่ขอบฟ้าแล้วมองมาที่ผมพร้อมกระโดดขึ้นมาบนหน้าผาที่ผมยืนอยู่
 
“นายมาทำอะไร ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วก็….”
 
ผมปล่อยให้จินซาฮยอคพูดอะไรก็ไม่รู้ต่อไปและเปิดใช้พลังวิญญาณของผมออกมา ผมมุ่งเน้นพลังวิญญาณของผมไปที่ ‘การเคลื่อนไหว’ พร้อมตั้งค่าพิกัดในหัวของผมและเลียนแบบพรสวรรค์ของคาลิฟา
‘พอร์ทัล’ เนื่องจากผมใช้รอยสักไปเกือบทั้งหมดในการโจมตีครั้งล่าสุดผมจึงไม่เหลือที่จะใช้สำหรับพอร์ทัลอีกแล้ว
 
วิ้งงงงงงงงง…
 
พลังวิญญาณของผมสร้าง ‘พอร์ทัล’ และผมคว้า จินซาฮยอค และผลักเธอเข้าไปข้างในจากนั้นผมก็ตามเธอเข้าไป
 
พวกเรามาถึงถ้ำมืดๆบนชายฝั่งแอฟริกา
 
“…แก ไอ้เจ้าบ้า แกเตะฉันแล้วทำไมนายมาหาฉันทำไม”
 
ทันใดนั้นจินซาฮยอค ก็จับคอของผมแต่ผมแค่มองตาเธอไม่ตอบอะไร
 
“อะไรกัน นายจะไม่สนใจฉันงั้นเหรอ ฮะ? เอ้ะ นั่นมัน?”
 
เบลล์เล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับจินซาฮยอค เกี่ยวกับชีวิตที่เธอต้องใช้ชีวิตบนโลกหลังจากการตายของเธอใน อคทรีน่า เส้นทางที่เธอต้องฟันฝ่ากว่าจะถึงตรงนี้และความเจ็บปวดที่เธอต้องเผชิญ
 
“เฮ้ คิมฮาจิน! คิม-ฮาจิน! คิม-ฮา-จินนนนนนนนนนน-!”
 
เมื่อผมได้ยินเบลล์พูดแบบนั้น ผมรู้สึกมีความหวังว่าบางทีตอนจบของนิยายที่ผมแต่งอาจเปลี่ยนแปลงได้ในนิยายของผมจินซาฮยอค เป็น
ตัวร้ายที่ไม่อาจยกโทษให้ได้และเป็นทรราชที่สิ้นหวัง แต่ในโลกนี้เธอเปลี่ยนไปเพราะเธอได้พบกับ ‘เบลล์’ ตัวละครที่ไม่มีตัวตนในเนื้อเรื่องดั้งเดิมของผม
 
“นายหูหนวกหรือไง?”
 
แน่นอนว่าผมไม่เชื่อมั่นใน เบลล์ อย่างสมบูรณ์ผมยังมีข้อสงสัยมากมายในตัวเขาและเขามีความลับมากมายที่ผมต้องขุดคุ้ยแต่ตอนนี้ไม่ได้มีอะไรสำคัญ ผมไม่ได้กังวลเลย
ท้ายที่สุดผมก็มี ‘หนังสือแห่งความจริง’ อยู่กับผม
 
“ตอบฉัน-!”
 
ตอนนั้นจินซาฮยอค ก็เริ่มสั่นตัวผม ร่างกายของราวกับตุ๊กตาทำจากกระดาษเพราะความแข็งแกร่งของเธอ
 
ผมตอบอย่างเมินเฉยว่า “เป็นเรื่องธรรมดาที่คนรับใช้จะอยู่กับกษัตริย์ของเขา ใช่ไหม”
 
จินซาฮยอค ตกใจมากมือของเธอยังอยู่รอบคอของผมและเธอพูดพึมพำอย่างเย็นชา “…นั่นมันเป็นเรื่องไร้สาระ”
 
“เธอหมายถึงอะไร” ผมยักไหล่ของผม
 
ผมบอกได้เลยว่าเธอกำลังสงสัยผม ‘ไคด์สปริง’ และ ‘คิมฮาจิน’ เธอกำลังสับสนระหว่างทั้ง 2 คน
 
“ยังไงก็ตามฉันตัดสินใจที่จะฝึกฝนเธอแทน เบลล์ ตลอดเวลา 6 เดือนข้างหน้าหรือสั้นกว่านี้ถ้าเป็นไปได้”
 
“อะไรนะ?”
 
จินซาฮยอค จับตัวผมแน่นขึ้นในทันที
 
“ฝึกฝน? บ้าสิ นายเคยเจอเบลล์แล้วเหรอ? พวกนายคุยเรื่องอะไรกันบ้าง?”
 
“ก็ดี….แต่ก่อนอื่นเธอปล่อยฉันไปก่อนได้ไหม”
 
ผมมองดูคอของผม เธอจับแรงมากเกิดไปเอาแบบตรงๆผมไม่สามารถขยับได้เลย ผมรู้สึกราวกับว่าร่างกายของผมถูกผูกมัดแม้ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่นั้นกำลังกอดคอของผมเอาไว้ ความแตกต่างในค่าสถานะพื้นฐานของพวกเรานั้นต่างกันเกินไป
 
“ทำไมฉันถึง-”
 
“ไปกันเถอะ.”
 
ผมหน้าบึ้ง อย่างไรก็ตามจินซาฮยอค ไม่ได้ปล่อยมือและจ้องมองที่ผมในดวงตาของเธอไม่มีร่องรอยของความกลัว
 
‘…เมื่อไม่นานมานี้เธอไม่กล้าทำตัวแบบนี้ต่อหน้าผมนี้น่า’
 
“…นายคิดว่าเป็นแค่เรื่องตลกหรือไง คิดว่าฉันจะเป็นคนง่ายๆเหมือนในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมางั้นเหรอ”
 
“อะไรนะ?”
 
จินซาฮยอค กัดฟันของเธอและไม่ตอบทีนี้ถึงเวลาแล้วที่จะต้องกำหนด ความสัมพันธุ์ให้ตรงกันผมเหลือรอยสักแค่ 1 เส้นแต่ผมยังมั่นใจว่าผมจะชนะ ตราบใดที่ผมมี [โชคชะตา] ผมจะไม่มีวันแพ้ จินซาฮยอค
 
“ปล่อยฉันก่อนที่ฉันจะนับถึง 3 ”
 
ผมยก 3 นิ้วขึ้นมา
 
” 1 2.”
 
ผมพับนิ้วลง 2 อัน
 
“3.”
 
แล้วก็นิ้วสุดท้ายแต่มือของจินซาฮยอค ยังคงอยู่รอบคอของผม เธอยิ้มเยาะ
 
“เหอะ อะไรกันนายคิดว่าฉันจะกลัวนายงั้นเหรอ”
 
ผมเปิดใช้ [โชคชะตา] ทันทีค่าสถานะทั้งหมดของผมเพิ่มขึ้น 300% ผมรู้สึกถึงพลังที่แท้จริงที่ครอบคลุมทั้งร่างกายของผม ผมใช้ [โชคชะตา] รวมกับ [การเร่งความเร็วเกิดขีดจำกัด] ที่แนบมากับชุดดอกบัวสีดำ
เลือดของผมสูบฉีดและความเร็วของผมก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเมื่อโลกชะลอตัวลงจนหยุดลง
 
ในขณะเดียวกัน จินซาฮยอค ก็….
 
“นะ…นะ…นาย….”
 
ผมชกไปที่ท้องของ จินซาฮยอค ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธอกระอักเลือดออกมาจินซาฮยอค ค่อยๆเอามือไปกำท้องของเธอ
 
“กะ…ทำไม….”
 
ผมคว้า จินซาฮยอค และเตะเธอจนกระเด็นไปไกลน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของจินซาฮยอค แต่เธอตอบโต้ด้วยพลังการจัดการความเป็นจริง
 
วิ้งงงงงงงงงงง
 
คมดาบแห่งพลังเวทมนต์ทิ้งรอยแผลเป็นบนแก้มของผม
 
“หืม? โอ้ ว้าว.”
 
ตามที่คาดไว้ จินซาฮยอค จะไม่ยอมแพ้แม้ว่าผมจะใช้ [โชคชะตา] ก็ตาม ผมยอมรับความแข็งแกร่งของเธอและ…
 
“อาาาาา! อัก-! พรวดดดด-!”
 
ผมเริ่มลงมือซ้อมจินซาฮยอคอย่างจริงจัง
 
*************************************************************************
 
ไทกริสใช้เวลาเพียง 3 นาทีในฆ่าล้างเหล่าองครักษ์ของเขา
ผู้คุมในแถวนั้นถูกฆ่าตายก่อนที่พวกเขาจะทำอะไรได้คนอื่นๆที่เข้าใจสถานการณ์พยายามต่อสู้ แต่ก็ล้มเหลวไทกริสสังหารผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดในเวลาเพียง 3 นาที
 
…เริ่มต้นกันเลย ซูโฮ พวกเราจะคุ้มครองนาย
 
“รับทราบ”.
 
ไทกริสอยู่คนเดียวแล้วและตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะฆ่ามัน ตอนนี้เขาที่มี มิสเทลทีน ในมือ ซูโฮ พุ่งไปหาเป้าหมายของเขาทันที
 
เปรี้ยงงงงงงง!
 
อย่างไรก็ตามก่อนที่คิมซูโฮจะเข้าถึงไทกริสเหวี่ยงกำปั้น หมัดของเขาใส่ คิมซูโฮ ซึ่งอยู่ห่างออกไป 500 เมตร นี่คือ [หมัดพยัคฆ์ไร้รูป] ที่มีชื่อเสียงของ ไทกริส
 
เปรี้ยงงงงงงง!
 
คิมซูโฮ เหวี่ยง มิสเทลทีน และหยุดการโจมตีเอาไว้
 
“… ?”
 
ไทกริสให้ความสนใจในตัวคิมซูโฮ คิมโซโฮมองตรงไปที่ศัตรูของเขาและกระซิบผ่านวิทยุ
 
“…ฉันคงต้องเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ที่ยาวนานอีกแล้วสินะ.. ”
 
ใช่แล้ว นี้เป็นวิธีที่ดีกว่า เนื่องจากพวกเรามี Chameleon Troupe อยู่กับฝ่ายเดียวกับพวกเรา ไม่ต้องกังวลเรื่องกำลังเสริมที่จะมาช่วยเขา
 
[หมัดพยัคฆ์ไร้รูป] ร้ายกาจมากมันเป็นหมัดที่สามารถโจมตีระยะไกลและโจมตีได้มุมมอง 320 องศาของไทกริส
 
ถึงกระนั้น [หมัดพยัคฆ์ไร้รูป] ก็ถูกควบคุมโดยพลังเวทมนต์ ไทกริสในฐานะผู้สืบทอดของเทือกเขาหิมาลัย เขามีความสามารถเล็กน้อยสำหรับพลังเวทมนต์
 
ดังนั้นในที่สุดโอกาสก็จะมาถึงตราบใดเขาสามารถทนหมัดพยัคฆ์ไร้รูปได้จนพลังเวทย์ของไทกริสจะหมดลงไป
 
นั่นคือสิ่งที่ คิมซูโฮ กำลังรออยู่ เขาเร็วพอที่จะหลีกเลี่ยงการโจมตีของไทกริสและพรสวรรค์ของเขาสามารถตัดหมัดพยัคฆ์ไร้รูปได้
 
“ไทกริส-!”
 
คิมซูโฮตะโกนไทกริสลุกขึ้นอย่างช้าๆและจ้องมองที่คิมซูโฮ ความโกรธในดวงตาของเขาดูเหมือนจะสงบลง
 
คิมซูโฮตะโกนอีกครั้ง
 
“ฉันฆ่าม้า-!”
 
เขาตัดสินใจว่าวิธีที่เร็วที่สุดในการลดทอนพลังเวทย์ของไทกริสคือการทำให้เขาโมโหอีกครั้ง
 
“—”
 
และการตัดสินใจของเขาก็ฉลาดความบ้าคลั่งกลืนกินดวงตาของไทกริส อีกครั้ง พร้อมเสียงคำรามที่บดขยี้ทุกอย่าง [หมัดพยัคฆ์ไร้รูป] นับไม่ถ้วนรีบวิ่งไปหา คิมซูโฮ
 
เปรี้ยง! เปรี้ยง!
 
หมัดมาจากทุกทิศทาง จากท้องฟ้าจากพื้นดินและจากอากาศสู่ด้านข้าง ไม่มีรูปแบบที่ตายตัวการโจมตีและการชกแต่ละครั้งถึงตายได้ง่ายๆ
 
อย่างไรก็ตามคิมซูโฮก็สามารถป้องกันพวกมันได้ทั้งหมด ดาบศักดิ์สิทธิ์ นั้นทรงพลัง ดาบเคลื่อนที่ในแนวทแยงมุมและฟันพลังหมัดที่เทลงมาจากทุกทิศทุกทาง
 
บู้มมมมมมมมมมมมมม!
 
ท่ามกลางการจู่โจมอย่างต่อเนื่องไม่รู้จบคิมซูโฮหลับตาลง วิสัยทัศน์ของเขามืดลงไป แต่ความรู้สึกอื่นๆของเขาก็เพิ่มสูงขึ้น
 
ตอนนี้เขาอาศัยเพียงความรู้สึกและสัญชาตญาณของเขาที่จะป้องกันการโจมตีทั้งหมดนี้คือขอบเขตของนักดาบที่สมบูรณ์แบบ
 
เปรี้ยง!
 
ไทกริสยังคงเหวี่ยงหมัดอย่างต่อเนื่องโดยใช้หมัดไปถึง 108 ครั้งซึ่งเขาภูมิใจมาก ไม่มีใครรอดชีวิตจากการโจมตีครั้งนี้ไปได้อย่างแน่นอน
 
ฉับ
 
คิมซูโฮเก็บดาบของเขากลับไปที่ฝักแล้วดึงดาบออกมาอีกครั้งพร้อมเหวี่ยงไปข้างหน้า
 
เพี้ยวววววววววววว!
 
เทคนิคการชักดาบของเขาทำให้เกิดคลื่นและป้องกันหมัดของไทกริสได้ทั้งหมด 108 ครั้ง
 
“ …นี่คือทั้งหมดที่แกมีงั้นเหรอ?”
 
ดาบของคิมซูโฮนั้นเหมาะสมกับฉายาของเขาอย่างแท้จริง
ดาบศักดิ์สิทธิ์ ตอนนี้ คิมซูโฮ เปิดเผยสถานะการดำรงอยู่ของเขาอย่างเต็มที่
 
**********************************2**************************************