บทที่ 498 สงครามอันขุุ่นมัว (8)
 
ลอเรลเป็นพืชที่มีประโยชน์มากซึ่งสามารถนำมาทำเป็นยาหรือใช้ในการตีอาวุธ มันเป็นหนึ่งในพืชที่เติบโตแต่ในแอฟริกาเท่านั้น
 
“อืม งั้นพวกคุณคือผู้อยู่อาศัยใน ลูพิตัน”
 
ชายคนนั้นยิ้มและแขวนเคียวรอบเอว
 
“พวกคุณควรหยุดการต่อสู้และจากไปซะ ที่นี่เป็นพื้นที่อันตราย มันอยู่ภายใต้การเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดเพราะ ท่านผู้มีระดับเซคริดโบน
‘ไทกริส’ มีกำหนดจะเข้ามาในอีก 1 สัปดาห์ หากพวกคุณถูกตำรวจจับพวกคุณอาจถูกจำคุกได้”
 
“…อ่า ฉันเข้าใจแล้ว ไปกันเถอะ”
 
รูมิ กับ เบลล์ บอกชายคนนั้น
 
“… แชนายอน ไปกันเถอะ.”
 
คิมซูโฮ คว้าข้อมือของ แชนายอน แล้วดึงเธอเข้ามา
 
“จินซาฮยอค พวกเราไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ อคทรีน่า ใช่มั้ย ฉันพึ่งรู้ว่าเธอเองก็คุ้นเคยกับคิมซูโฮเช่นกัน”
 
“…อย่าพูดกับฉัน.”
 
ชินจงฮักและจินซาฮยอคเดินกันอย่างเชื่องช้าและท้ายที่สุดจินเซยอนก็กระซิบมาด้านหลัง
 
“พวกเราพบหมู่บ้านหนึ่งชื่อ ลูปิตัน พวกเราจะมุ่งหน้าไปข้างใน”
 
– ข้างใน?
 
“ใช่. สถานการณ์เบี่ยงเบนไปจากแผนแรกของพวกเรา แต่ดูเหมือนว่าผู้คนที่นี่จะไม่สงสัยพวกเราเพราะจำนวนประชากรในหมู่บ้านสูงมาก อย่างไรก็ตามผู้อยู่อาศัยทั้งหมดถูกล้างสมองโดย ออร์เดน แล้ว”
 
– … ล้างสมอง? อืม…โอเค รายงานมา อ้อ ส่งรูปมาให้ฉันด้วย
 
“ได้สิ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะขอความช่วยเหลือไป”
 
จินเซยอน ยังคงเดินต่อไปโดยมองไปที่จินซาฮยอค
 
*************************************************************************
 
ผมมองทิศทางที่ลมมาจากและใช้ ‘ดวงตาพันไมล์’ วิสัยทัศน์ของผมขยายออกไปในทันทีและจากระยะนี้ผมเห็น…แมลงขนาดเท่ามือของผม
 
“…นั่นอะไร?”
 
แมลงเรืองแสงสีทอง มันเป็นแมลงปอที่กระพือปีกสองปีกสีทองเหมือนจะรีบหนีมาอย่างรวดเร็ว
 
“มันคือแมลงปอทองคำ”
 
“หา แมลงปอทองคำ?”
 
ดวงตาของ เทนซูฮาร์ เบิกกว้าง
 
“นายรู้ไหมว่ามันคืออะไร”
 
“ นะ…… แน่นอน.”
 
เมื่อ เทนซูฮาร์ พยักหน้าแมลงปอก็มาใกล้พวกเราแล้ว มันเร็วเท่ากับ คุรุคุรุ แต่ผมเปิดใช้งาน Bullet Time และยังใช้ [การเร่งความเร็วเกินขีดจำกัด] เพื่อจับแมลง
 
ผมดูแมลงปอในมือของผม
 
===
[แมลงปอทองคำ] [คุณสมบัติ ลึกลับ]
– โชคดี
– มันยากที่จะจับ จะมีบางสิ่งดีๆเกิดขึ้นเมื่อคุณมีแมลงปอตัวนี้อยู่กับตัว
 
「ผลิต 50 DP ทุกๆชั่วโมง」
「ทุกๆ ค่าสถานะยกเว้นค่าสถานะที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้น 1 แต้ม 」
「โบนัสแห่งโชคชะตา – แมลงปอตัวนี้จะเพิ่มคุณสมบัติบางอย่าง
รักษาความปลอดภัย」
===
 
“…นี่มันอะไรน่ะ?”
 
“โอ้, ขอแสดงความยินดีด้วย แมลงปอทองคำเป็นแมลงที่หายากมากไม่ว่าจะเป็น เซคริดโบน ทรูโบนต่างก็อยากได้พวกมัน แมลงพวกนี้อยู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับพ่อค้าปีศาจ”
 
“หืมม.”
 
ผมโยนแมลงปอไปในรอยสักโดยไม่คิดมาก ทันใดนั้นผมก็รู้สึกปวดหัวอย่างมาก
 
“… อาาาาา.”
 
อาการปวดเป็นอาการที่คุ้นเคย แต่รุนแรงน้อยกว่าเมื่อก่อน
ผมกัดฟันและมองไปที่ไหล่
ที่นั่นรอยสักถูกจารึกลงไปเพียงบางส่วนเท่านั้น ผมจะต้องบอกว่ามันเพิ่มมาแค่ 0.4 รอยในแง่ของความยาว ผมมองอย่างสับสน แต่ไม่ช้าก็รู้ว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น
 
มันเป็นเพราะผลของ ‘โบนัสแห่งโชคชะตา’
 
ตอนที่ผมเก็บแมลงปอไว้ในรอยสักโบนัสจึงถูกนำไปใช้กับมัน
 
ในขณะนั้นเองบอสก็ถามผมว่า “ดอกบัวดำ นายโอเคไหม”
 
“ชะ-ใช่ ฉันสบายดี.”
 
อย่างไรก็ตาม. แมลงปอที่โชคดีก็กลายเป็นของผม แต่ฉันรู้ว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นในเรื่องนี้ ผมยังไม่รู้ว่าแมลงตัวนี้วิ่งหนีไปจากอะไร
ผมจ้องมองระยะทาง
 
“…หืมม มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และปีศาจอยู่ที่นั่น”
 
มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และปีศาจจำนวนมากถูกไล่ล่า
มันง่ายที่จะบอกว่าพวกเขาเป็นใคร ปีศาจสวมเสื้อคลุมปักด้วยสัญลักษณ์ ‘9 ปีศาจ’ ‘Brutality’ และมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์คนหนึ่งดูเหมือนมนุษย์ยกเว้นปีกค้างคาวคู่หนึ่งบนหลังของเขา
 
“เฮ้ มอนสเตอร์นั่นมีปีกค้างคาว เธอรู้จักเขาหรือเปล่า”
 
“อะไรนะ? อ้า~ จะว่าทำไงดี นั่นคือ ‘Lacurdra’ เซคริดโบนที่อายุน้อยที่สุด”
 
“ฉันเห็นชื่อนั้นมาจากไหนนะ แต่…อะไรคือ เซคริดโบน”
 
“เซคริดโบน หมายถึงมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์มาก พวกเขาถึงความสมบูรณ์แบบทางพันธุกรรม”
 
การเผชิญหน้ากับพวกเขาไม่ใช่เป็นทางเลือกที่ดีนัก
 
“บอส ชอคจุนกยอง เอาไง”
 
บอสและ ชอคจุนกยอง ยักไหล่ พวกเขาไม่เห็นสิ่งที่ผมเห็นดังนั้นแล้วพวกเขาจึงไม่อยากแสดงความคิดเห็น
 
“เทนซูฮาร์ พาพวกเราไป”
 
“แน่นอน”
 
จากในระยะไกลมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และปีศาจกำลังอาละวาดขณะที่พวกเขาค้นหาแมลงปออย่างบ้าคลั่งตอนนี้มันได้มีเจ้าของไปแล้ว
 
พวกเราเดินต่อไป หลังจากผ่านไป 2 ชั่วโมงในที่สุดพวกเราก็มาถึงหมู่บ้านที่ 2
 
“ในที่สุด นั่นคือ ‘ลูพิตัน’ ”
 
ในขณะที่ เทนซูฮาร์ ชี้ไปที่ ลูพิตัน พวกเราก็พูดไม่ออก
 
“…อะไรนะ.”
 
ทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าเราคือ
 
“นั่นมันเมืองไม่ใช่เหรอ?”
 
มันไม่มีอะไรที่จะอธิบายได้ไปกว่าคำว่าเมืองของมนุษย์
*************************************************************************
พระจันทร์เต็มดวงสูงขึ้นในท้องฟ้ากลางคืน
 
ทีมลาดตระเวนที่แทรกซึมเข้าไปใน ลูพิตัน ได้แบ่งออกเป็น 2 ทีมและเริ่มสำรวจเมือง คิมซูโฮอาสาที่จะอยู่ในทีมเดียวกันกับจินซาฮยอค
เขามุ่งมั่นที่จะเสียสละตัวเองเพื่อเฝ้าดูระเบิดเวลาที่ไม่แน่ใจว่าจะระเบิดขึ้นมาตอนไหน
 
“ฉันได้รับข้อมูลที่สำคัญ ไทกริส ผู้ทำลายจีนกำลังมาที่นี่ บางทีพวกเราอาจลอบสังหารเขาได้….”
 
คิมซูโฮ พูดขณะที่เขาเดินไปตามถนนกับ จินซาฮยอค และ รูมิ เขาหวังว่าจะได้รับความร่วมมือจาก จินซาฮยอค แต่ตามปกติเธอดูเหมือนจะไม่ฟังเขา
 
“เฮ้ออออ~” จินซาฮยอค หาวแล้วจึงพูดอย่างเมินเฉย ที่สำคัญกว่าความสัมพันธ์ของนายกับผู้หญิงคนนั้นคืออะไร”
 
“ผู้หญิงคนนั้น…เธอหมายถึง แชนายอน เหรอ?”
 
“ใช่” จินซาฮยอค พยักหน้า
 
คิมซูโฮคิดอยู่ครู่หนึ่ง “…พวกเราเป็นเพื่อนกัน.”
 
“ ชิ นายมีเพื่อนมากมาย แต่บางทีนายควรคิดให้ดีก่อนที่จะผูกมิตรกับใครซักคน”
 
“แชนายอนดีกว่าเธอแน่นอน”
 
“… ชิ” จินซาฮยอค เดาะลิ้นของเธอแล้วมองไปรอบๆ มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่น่าสนใจมากมายในหมู่บ้านของมอนสเตอร์ มีสนามกีฬา, สนามฝึกซ้อม, สถานที่สำหรับเติมพลังเวทมนต์, และอื่น ๆ ….
 
จินซาฮยอค ดูพวกมันจากนั้นก็หยุดลงและมองไปที่ คิมซูโฮ คิมซูโฮ
ผู้ที่เดินไปข้างหน้าหยุดเดินและหันกลับมามองจินซาฮยอค
 
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
 
“… .”
 
‘ความสัมพันธ์ระหว่างคิมฮาจินกับผู้หญิงคนนั้นมันยังไงกัน’
จินซาฮยอค อยากถามเขา แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาเองได้ เธอหันไปมอง รูมิ แทน ท่าทางน่าอึดอัดใจเล็กน้อยเกิดขึ้นระหว่างพวกเธอเพราะพวกเธอแสร้งทำเป็นไม่รู้จักกันและกัน
 
“คิมฮาจินอยู่ที่ไหน”
 
ในที่สุดจินซาฮยอค ก็ตอบคำถามที่แตกต่างออกมา ในขณะนั้นคิมซูโฮ ก็ได้ยินเสียงของแชนายอน
 
[เฮ้ คิมซูโฮ พวกเราพบที่พักแล้ว ฉันจะส่งที่อยู่ไปให้นายลองมาดูก่อนนอกจากนี้อย่าไปสนใจยัยหมาบ้านั้นละ]
 
ข้อความนี้ฟังดูเหมือน แชนายอน แบบปกติ คิมซูโฮยิ้มและตอบกลับ
 
[ฉันจะไปกับเธอ ได้โปรดอย่าต่อสู้กันเลยพยายามคุยกับเธอเอาไว้]
 
[ฉันไม่อยากสู้ แต่วิธีการที่เธอพูดมันน่ารำคาญมาก….]
 
จินซาฮยอค ขมวดคิ้ว
 
“นายหัวเราะอะไร”
 
“หา? ก็…ไม่มีอะไร.”
 
จินซาฮยอค ขมวดคิ้วของเธอ
 
“ไม่. บอกฉันว่านายกำลังทำอะไร”
 
“ฉันบอกแล้วว่าไม่มีอะไร.”
 
“นายกำลังพูดกับคิมฮาจินใช่ไหม? นายโทรจิตหาเขางั้นเหรอ?”
 
“ฉันบอกว่าไม่มีอะไรไง….”
 
ขณะที่พวกเขาโต้เถียงกันเงาขนาดมหึมาก็โยนคิมซูโฮและจินซาฮยอค
ชนเข้ากับกำแพง
 
“อ๊ะ อะไรตอนนี้…?” จินซาฮยอค หน้านิ่วคิ้วขมวด
 
“… .”
 
ร่างใหญ่โตกำลังมองดูเธอ ทั้ง คิมซูโฮ และ จินซาฮยอค รู้ว่าเขาเป็นใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จินซาฮยอค เขาทิ้งความประทับใจไม่รู้ลืมเอาไว้ในตัวเธอ
 
“อะแฮ่ม..”
 
เขาคำรามเหมือนสัตว์ร้าย จินซาฮยอค และ รูมิ ดวงตาเบิกกว้างและมองไปที่ชายคนนั้น ชอคจุนกยอง
 
เขาถอนหายใจและถามว่า “เธอมาที่นี่ทำไม”
 
เขาเคยพบทั้ง 3 มาก่อน ความสัมพันธ์ของเขากับรูมินั้นซับซ้อนเป็นพิเศษและเขาก็มองเธอเบาๆ