บทที่ 488 การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ (2)
 
“… .”
 
“… ยอนฮา?”
 
ยูยอนฮา จ้องมองเรเชลอย่างเงียบๆ เรเชลทำหน้าแสนดีและเรียบง่าย อย่างเช่นเคย แต่ก็มีแววตาแห่งความคาดหวัง ยูยอนฮา รู้ว่าเธอมีตำแหน่งที่เธอสามารถกำหนดชะตากรรมของประเทศได้ แม้จะเหมือนพูดเกินจริงเล็กน้อยแต่เธอก็สามารถจัดการอังกฤษได้ถ้าเธอตั้งใจจะทำ
 
“เธอ.”
 
ยูยอนฮาไม่ชอบทัศนคติของเรเชล อารมณ์ความรู้สึกที่มีต่อแชนายอนในวันนั้นกลับมาอีกครั้ง เธออดใจไม่ไหว เธอบอกความรู้สึกที่ถูกกักไว้ในใจออกมา
 
“เธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกับคิมฮาจิน”
 
ในขณะนั้นไหล่ของเรเชลก็สั่นไหว
 
“อะไรนะ? เธอหมายถึงอะไร”
 
“อย่าทำเหมือนเธอไม่รู้”
 
ยูยอนฮา จริงจังมาก
 
“เด็กที่เธอพาวิ่งหนีไปเมื่อ 2 วันก่อนฉันเห็นเด็กคนนั้นที่โซล ในเวลานั้นเด็กคนนั้นไม่ได้อยู่กับเธอ แต่เป็นคิมฮาจิน”
 
“… .”
 
เรเชลไม่ได้พูดอะไร เท่าที่ยูยอนฮารู้ตัวความเงียบก็เหมือนกับคำตอบ
 
“ฉันจะถามอีกครั้ง”
 
ใบหน้าของ ยูยอนฮา จริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอกัดฟันและถามอย่างตรงไปตรงมาตอนนี้เหมือนมีมีดอยู่ในหัวใจของเธอ
 
“เธอนอนกับคิมฮาจินแล้วใช่มั้ย”
 
ในช่วงเวลาที่เธอถามคำถามนั้นออกมา
 
ตู้มมมมมมมมม…
 
พลังเวทมนต์อันไร้ขอบเขตก็เริ่มไหลลงมาจากสถานที่ที่ไม่รู้จัก
*************************************************************************
[รอบชิงชนะเลิศ▷ ‘คุณไม่สามารถกระโดดลงจากรถไฟที่วิ่งอยู่ได้]]
[การเปลี่ยนแปลงดินแดนปีศาจกำลังคืบหน้า…เสร็จสิ้น 3%]
[การคำนวณหอคอยที่ยังไม่ถูกยึดครอง]
[หอคอยแห่งปาฏิหาริย์,หอคอยแห่งนิรันดร์,หอคอยแห่งสัตว์,
หอคอยแห่งความเศร้าโศก,หอคอยแห่งความสิ้นหวัง…]
[…พบทั้งหมด 13 หอคอย พลังของหอคอยทั้ง 13 แห่งนี้จะถูกปลดปล่อยสู่โลกภายนอก]
 
“…ฮาจิน พลังเวทมนต์มัน-”
 
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
 
“เอ๊ะ…อะไรนะ?”
 
การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของระบบในชื่อของ ‘ส่วนเสริม’ ตอนนี้ผมไม่สามารถระงับความโกรธของผมได้ ผมวิ่งไปที่หน้าต่างและเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นผมก็พูดไม่ออก
 
วิ้งงงงงงงงงงง
 
ดาวตกหลายพันดวงตกลงมาจากท้องฟ้าส่องสว่างในความมืด
ฝนดาวตก ตัวอักษรที่หลากหลายปรากฏบนดาวตก ผมน่าจะเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะเห็นมัน
 
เวลาผ่านไปนานพอแล้วตั้งแต่การทำลายเปลือกของหอคอยแต่ในช่วงเวลานี้มนุษยชาติให้ความสนใจเพียงเล็กน้อยในการพิชิตหอคอยที่เหลืออยู่ พวกเขามีทางเลือกน้อยเพราะศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่เรียกว่าออร์เดน
 
หอคอยแห่งปาฏิหาริย์, หอคอยแห่งนิรันดร์, หอคอยแห่งสัตว์,
หอคอยแห่งความโศกเศร้า, หอคอยแห่งความสิ้นหวัง … หอคอยทั้ง 13 แห่งที่ยังไม่ได้ถูกพิชิตทั้งหมดได้ปลดปล่อยพลังออกมา มันเป็นเพราะ
‘พลังแห่งการปฏิเสธ’ ซึ่งเป็นผลมาจาก Tower of Wish พลังของมัน
ทำหน้าที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับเร่งการเปลี่ยนแปลงดินแดนปีศาจของโลก
 
…ตอนนี้อุกกาบาตกำลังตกลงมาบนโลก อุกกาบาตนั้นประกอบไปด้วยอสูรร้ายหลายร้อยตัว อสูรและอสูรแห่งการทำลายล้าง นี่คือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงดินแดนปีศาจ
 
แต่การเปลี่ยนแปลงอาณาจักรปีศาจนี้ไม่ได้เป็นปรากฏการณ์ที่เรียบง่ายเหมือนอย่างจาก Tower of Wish ‘ปีศาจไม่ใช่ศัตรูทั้งหมด’
การเปลี่ยนแปลงดินแดนปีศาจจะเปลี่ยนโลกและนำไปสู่ยุคใหม่…. 」
 
“นั่นมันหมายความว่ายังไง บัดซบ ทำไมถึงได้เลวขนาดนี้”
 
ผมสาปแช่งคนแต่งใหม่และมองคำที่ผมไม่เข้าใจ จากนั้น …
 
ตู้มมมมมมมมม
 
อุกกาบาตบางส่วนระเบิดออกเมื่อพวกมันถึงพื้น แผ่นดินสั่นสะเทือนและควันลอยขึ้นมา
 
[รางวัลที่มอบให้แก่มนุษยชาติทั้งหมดสำหรับการพิชิตหอคอยแห่งความปรารถนา – เปิดใช้งาน ‘การอวยพรของนักบุญ’]
[ระบบใหม่ได้เริ่มต้นแล้ว]
[น่าสนใจ ระบบของคุณคือระดับ 6 คุณคือผู้เล่นเพียงคนเดียวที่มี
ระดับเกิน 4]
 
ระดับของระบบ ในขณะที่ผมปีนหอคอยแห่งความปรารถนาผมใช้
[คูปองเลื่อนระดับ] เพื่อเพิ่มระดับของระบบเป็นระดับ 6
 
[ค่าสถานะของคุณได้รับการแก้ไขรวมกับ 5 คุณสมบัติ]
[คุณสมบัติของคุณคือ 1.ความชัดเจน 2. ความดื้อรั้น 3. ความคิดสร้างสรรค์ 4.การลงมือทำ 5. การรวมกัน]
 
“บอส?”
 
ผมหันไปหาบอส เธอดูเหมือนจะประสบปรากฏการณ์เดียวกันขณะที่เธอกำลังจ้องมองไปในอากาศ
 
– โฮกกกกกกกกกกกกกกก
 
– โฮกกกกกกกกกกกกกกก
 
ถัดไปเสียงคำรามแปลกๆ เริ่มดังขึ้นข้างนอก ดวงตาผมเบิกกว้างและมองออกไปนอกหน้าต่าง
 
– โฮกกกกกกกกกกกกกกก
 
อุกกาบาตที่ตรึงอยู่กับพื้นมีสัตว์อสูรหลายร้อยตัวกำลังคลานออกมา
 
[ความคืบหน้าของ บทใหม่ – สัตว์ร้ายของดินแดนปีศาจบุกมนุษยชาติ]
[ดันเจี้ยน ‘มิเรอร์เวิร์ล’และสนามรบอื่นๆจะถูกสร้างขึ้นนับไม่ถ้วน]
[ทุกครั้งที่เคลียร์ดันเจี้ยนหรือสัตว์อสูรถูกสังหารคุณจะได้รับ DP
(แต้มแห่งความมืด)]
[DP สามารถรับได้โดย ‘ใครก็ได้’ และสามารถใช้ใน ‘เมืองปีศาจ’ หรือกับ ‘พ่อค้าปีศาจ’]
[หมายเหตุพ่อค้าปีศาจและเมืองปีศาจไม่ใช่ศัตรูของคุณ พวกเขาคือ
‘ตัวกลาง’ ที่ต้องการแสวงหาผลประโยชน์ผ่านสงครามนี้]
[คุณสามารถเปลี่ยน SP เป็น DP ได้]
 
โครมมมมมมม!
 
ในขณะนั้นเองสัตว์ร้ายสีดำก็พุ่งเข้ามาทางหน้าต่างและมาถึงตัวผมทันที ผมเหวี่ยงมือของผมออกไปโดยไม่รู้ตัว สัตว์ปีศาจถูกตัดขาดครึ่งอย่างหมดจด
 
“…บ้าน่า?”
 
ผมมองลงไปที่ฝ่ามือของผมซึ่งมันเฉียบแหลมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
 
[ความเฉียมคม 7 คะแนนจะถูกฝังไปในทุกการกระทำ]
[คุณได้ 5 DP จากการสังหารสัตว์อสูร]
 
“ อะไรนะ….”
 
“ฮาจิน?”
 
ขณะที่ผมกำลังบ่นอย่างสับสนบอสก็เรียกชื่อผม ผมเปิดทีวีโดยไม่ตอบเธอ
 
– รายงานฉุกเฉิน โลกกำลังประสบกับฝนดาวตกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน อุกกาบาตเหล่านี้ก่อให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ ขอแนะนำให้พลเรือนอยู่ภายใน….
 
“ไม่นะ ฮาจิน”
 
บอสจับบนไหล่ของผมเหมือนเธอรู้สึกท้อแท้
 
“อะไรเหรอ?”
 
“มะ-มองไปทางนั่น”
 
“ฮะ…?”
 
ผมหันไปทางทิศทางที่บอสชี้ไป เมื่อ 3 นาทีก่อนมันเป็นลานกว้างใหญ่ในเอเชียกลางโดยไม่มีอะไรน่าสนใจ
 
แต่นั่นไม่ใช่ตอนนี้
 
ร้านค้าทั่วไป ร้านเสื้อผ้า ร้านขายอาวุธ ร้านค้าเวทมนตร์และอื่นๆ…. ม้านั่งล้อมรอบบ่อน้ำในพลาซ่ามีโรงแรมสูง 4 ชั้น มีแม้กระทั่งสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนผู้คน
 
อุกกาบาตถล่มและสร้างเมืองใหม่ขึ้นมา
 
“…นั่นมันอะไรกัน?”
 
ระบบให้คำตอบกับการบ่นที่สับสนของผม
 
[พวกเขาเป็น ‘พ่อค้าปีศาจ’ สิ่งมีชีวิตที่เข้ามาในโลกผ่านอุกกาบาต พ่อค้าปีศาจมีความแตกต่างจากปีศาจ อสูร มารและสัตว์ร้ายอย่างอื่นๆปีศาจไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวในหมู่ที่มาจากดินแดนปีศาจ ปีศาจถูกแต่งเนื้อเรื่องใหม่แตกต่างจากเดินโดยขึ้นอยู่กับเผ่าพันธุ์ของพวกเขา]
 
[มารจะจ้าง ปีศาจและสัตว์อสูรเพื่อพิชิตโลก มนุษยชาติจะพยายามหยุดพวกเขา ‘พ่อค้าปีศาจ’ เหล่านี้อยู่ที่นี่เพียงเพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากสงครามของทั้ง 2 ฝ่าย]
 
[พวกเขาจะขายทุกอย่างอะไรให้พวกคุณไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีในการทำลายล้างสมาชิกของเผ่าพันธุ์ตัวเอง อาวุธเวทมนตร์หรืออะไรก็ตาม ตราบใดที่คุณมี DP เพียงพอ]
 
[เป็นยังไงบ้าง แบบนี้ก็ไม่น่าเบื่ออีกต่อไปแล้วใช่ไหม?]
 
“แกล้อเล่นกับฉันใช่มั้ย ไอ้สวะ…”
 
เมื่อเห็นประโยคสุดท้ายผมก็ไม่สามารถอดกลั้นความโกรธของผมได้อีกแล้ว
 
“เฮ้ออออ…”
 
แต่ความโกรธไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร ผมต้องใจเย็นๆ มีบางอย่างที่ผมต้องทำ ผมเอา [คริสตัลบริสุทธิ์] ออกจากรอยสักของผม
 
แต่ในขณะนั้นบอสก็ค้นพบสิ่งอื่น
 
“…ฮาจิน.”
 
เธอชี้ไปที่ท้องฟ้าด้วยมือที่สั่นเทา
‘เกิดอะไรขึ้น’ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างใจสั่นในสิ่งที่ผมจะเห็นต่อไป
ทันใดนั้นความคิดของผมก็หยุดลง
 
“มะ…มะ….มังกร”
 
บอส พูดออกมาอย่างเงียบๆ บอสและผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยความงุนงง มันไม่ใช่อะไรที่เหมือนกับ มนุษย์มังกรไอลีน แต่เป็นมังกรที่แท้จริง บนท้องฟ้าสมาชิกของเผ่าพันธุ์ลึกลับที่รู้จักกันในนามมังกรกำลังวนรอบดวงจันทร์
 
“พระเจ้า มึงบ้าไปแล้ว….ไอ้แม่…..”
 
ผมอดไม่ได้ที่จะพูดแบบนี้ออกมา ผมไม่ได้ด่าใครมานานมากแล้วแต่ว่าผู้เขียนร่วมคนนี้ต้องยอมให้จริงๆ
 
งับ
 
“โอ้ยย”
 
บอสกัดมือของผมด้วยปากเล็กๆของเธอ ผมได้แต่มองเธออย่างสับสน และเธอก็ทำให้ผมเขินอาย
 
“อย่าพูดไม่เพราะสิ”
 
“อะ….อ่า……โอเค.”