บทที่ 487 การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ (1)
 
[อังกฤษ, พระราชวังบักกิ้งแฮม]
 
หลังจากปราบ โทจิ เฮย์เนคได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากรัฐบาลอังกฤษ เฮย์เนค ไม่ต้องการให้สาธารณชนค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการ
กลับมาของเขาและอังกฤษก็พยายามอย่างเต็มไม่ให้ข่าวหลุดออกไป เป็นผลให้ เฮย์เนค อยู่ในอังกฤษอีก 2 วันก่อนจะกลับไปที่เทือกเขาหิมาลัย
 
“… อืมมม.”
 
เมื่อส่ง เฮย์เนค แล้ววันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ ยูยอนฮา จะอยู่ที่พระราชวังบักกิ้งแฮม เธอยืนอยู่หน้ากระจกในห้องและตรวจสอบชุดของเธอ
เธอสวมชุดสีดำที่ออกแบบโดยนักออกแบบระดับโลก ยียูจ็อง ซึ่งเป็น
ไอเท็มระดับสุดยอดที่เรียกว่า ‘สร้อยคอไข่มุกดำของไซเรน’ และไอเท็มจากซิลลาโบราณที่เรียกว่า ‘สร้อยคอทองคำ’ เมื่อเธออยู่ที่พระราชวังบักกิ้งแฮมที่สวยงามความงามของเธอก็ยิ่งเด่นขึ้นไปอีก
 
“ฮุฮุ.”
 
ทุกครั้งที่เธอเห็นตัวเองในกระจกเธอก็ได้แต่ขอบคุณพ่อแม่ของเธอ
เธอไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าพวกเขาถ่ายทอดยีนที่ดีที่สุดแบบนี้ออกมาได้ยังไง
 
ด้วยความมั่นใจทำให้เธอโพสท่าต่างๆ และยิ้มเหมือนสาวน้อยน่ารัก
กัดริมฝีปากเบาๆดูไม่เคร่งเครียดเหมือน CEO ผู้ยิ่งใหญ่
 
เธอตระหนักดีถึงประโยชน์ที่ได้รับจากความงามของเธอ เธอมีประสบการณ์ทางธุรกิจโดยตรง การปรากฏตัวของเธอแสดงออกถึงความเชื่อมั่นและความชื่นชมทำให้ภาพลักษณ์ของเธอดีขึ้น เป็นเหตุผลที่ ยูยอนฮา เป็นหน้าตาของ Essence of the Strait
 
…แต่รูปร่าง หน้าตาของเธอไม่เคยได้ ‘ความรัก’ จากใครเลย
 
“ชิ.”
 
ทันใดนั้นความรู้สึกสงสัยก็เข้ามาหาเธอ ยูยอนฮา เดาะลิ้นของเธอและหันหน้าหนีจากกระจก
แต่ความรู้สึกหมดหนทางไม่ได้หายไปอย่างง่ายดาย เธอนึกถึงชินจงฮักโดยไม่รู้ตัว เธอชอบเขาตั้งแต่เธอยังเด็ก แต่ยอมแพ้ต่อเขาหลังจากที่รู้ตัวว่าเขาไม่มีทางเป็นของเธอ
 
‘ฉันมาชอบเขาได้ยังไงนะ’
 
มันเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้ว
 
“เฮ้ออออออออออออ… .”
 
ยูยอนฮา นั่งลงที่มุมเตียงของเธอแล้วนึกถึงการพบกันครั้งแรกของเธอกับชินจงฮัก
 
…ชื่ออย่างเป็นทางการอาจเป็น ‘การประชุมมิตรภาพระหว่างกิลด์’
มันเป็นการรวมตัวทางสังคมสำหรับผู้นำกิลด์และผู้บริหารระดับสูงของกิลด์ต่างๆ
 
ผู้ใหญ่และลูกๆ ของพวกเขาทุกคนเข้าร่วม ยูยอนฮา อายุ 5 ปีรอคอยการประชุม เธอมีความทะเยอทะยานตั้งแต่ตอนนั้น
 
ในวันนั้นเธอลองชุดหลายสิบชุดกับแม่ของเธอ แม้ว่าแม่ของเธอจะชมมันทุกชุดแต่ ยูยอนฮา ก็รู้สึกไม่ถูกใจซะทีเธอแต่งตัวนานกว่า 7 ชั่วโมงเพราะกังวลเรื่องชุดของเธอ
 
– ฉันจะมองพ่อได้ยังไงละแบบนี้
 
ในที่สุดชุดที่เธอเลือกก็เหมือนกับชุดที่เธอสวมตอนนี้ เดรสสีดำและสร้อยคอที่ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่
 
– น่ารักมาก, ยอนฮา!
 
– อะ-อาาา หยุดนะ! พ่อทำให้ชุดหนูยับนะ! หยุดดดดด!
 
พ่อของเธอกอดเธอพร้อมเสียงหัวเราะ ยูยอนฮา จำได้ว่าตอนนั้นเธอกำลังโกรธพ่อของเธอเพราะทำให้ชุดของเธอยับ
 
ไม่นานหลังจากเลือกชุดของเธอแล้วน้าของเธอยูจินฮยอกที่กำลังเป็นฮีโร่ดาวรุ่งในเวลานั้นก็มาถึง พวกเขามุ่งหน้าไปยังการประชุมร่วมกัน
 
การประชุมจัดขึ้นในสวนของคฤหาสน์หลังใหญ่ของแชจินยูน
 
– ว้าว….
 
เพลงคลาสสิกแฟนซีเล่นเป็นพื้นหลังและดอกไม้ที่สวยงามเปล่งประกายภายใต้ดวงอาทิตย์ ดวงตาของ ยูยอนฮา เบิกกว้างเมื่อเห็นสภาพอากาศที่ชัดเจนและทิวทัศน์ที่สวยงาม แม้ว่าเธอจะมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยแต่คฤหาสน์อันยิ่งใหญ่ของผู้เป็นอมตะนั้นมีเสน่ห์อันสูงส่งที่เธอไม่เห็นในบ้านของเธอ
 
– โอ้ นั้นใช่ ยูจินวอง!
 
– ฮ่าฮ่าผู้นำ โจยองโฮ ยินดีที่ได้เจอคุณนะ
 
– ไม่ต้องทักทายหรอก ตามฉันมา ชินเมียงจุลพาเด็กที่น่าทึ่งมากับเขา ด้วยนะ เธอชื่อไอลีน เธอเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่หายากยิ่งที่เรียกว่า ‘วาจาสิทธิ์’
 
– โอ้อออ?
 
พ่อและแม่ของเธอหายตัวไปกับหัวหน้า โจยองโฮ น้ายูจินฮยอกพาเธอไปยังสถานที่ที่เด็กทุกคนมารวมตัวกัน มันเป็นสนามเด็กเล่นที่สร้างขึ้นสำหรับเด็กเล็ก ยูยอนฮา ป่องแก้มอย่างไม่สบอารมณ์
 
– น้าจินฮยอกฉันจะทักทายกับพวกผู้ใหญ่ไม่ได้เหรอ? เด็กๆน่าเบื่อ
 
– ไม่ได้ เธอทำไม่ได้
 
– แต่…..ทำไมละ
 
– เป้าหมายของการประชุมครั้งนี้คือ ‘การติดต่อ’ พ่อแม่ของหนูจะดูแลผู้ใหญ่และเป็นหน้าที่ของหนูที่จะติดต่อกับเด็กคนอื่นๆ การติดต่อให้เป็นหน้าที่ของพ่อแม่เธอเถอะ นอกจากนี้เธออายุแค่ 5 ขวบ อย่าไปบอกว่าเด็กๆน่าเบื่อสิเพราะเธอเองก็เป็นเด็กนะ
 
สิ่งที่ยูจินฮยอกพูดนั้นสมเหตุสมผล เมื่อไม่มีทางเลือก ยูยอนฮา ก็ไปที่สนามเด็กเล่น ที่นั่นเธอเห็นเด็กอายุ 10 ขวบหรือมากกว่านั้น
 
เฮ้อออออออออออ… ….
 
ยูยอนฮา รวบรวมลมหายใจของเธอก่อนที่จะเข้าใกล้พวกเขา
 
– สวัสดีฉันชื่อ ยูยอนฮา
 
30 นาทีก็เพียงพอแล้ว ด้วยทักษะการสนทนาและความงามของเธอทำให้เธอดึงดูดใจเด็กๆ คนอื่นๆได้อย่างง่ายดาย เมื่อเธอแน่ใจว่าเธอเป็นตัวละครหลักของการประชุมแล้ว…
 
– น่ารำคาญ
 
เด็กผู้หญิงก็ปรากฏ เธอสวมกางเกงยีนส์และเสื้อยืด เด็กสาวอารมณ์เสียและถอนหายใจและนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ ๆ
 
ตอนแรก ยูยอนฮา งงมาก ที่การประชุมอันสูงส่งจะมีเด็กแบบนี้ได้ยังไง
 
แต่ในไม่ช้าเธอก็ตระหนักว่าเธอเพิกเฉยผู้หญิงคนนี้ได้ ยูยอนฮา ลองเชิญทุกคนที่เพิ่มรู้จักกินพุดดิ้งที่พึ่งมาเสริฟ์
 
– พุดดิ้งนี้อร่อยมาก พวกเธอลองทาน…หน่อยไหม?
 
อย่างไรก็ตามเด็กส่วนใหญ่ของเธอหายไปหมดแล้ว ‘พวกเขาไปไหน?’
ยูยอนฮา ดูรอบๆอย่างสับสน จากนั้นเธอเห็นพวกเขาประจบเด็กสาวคนนั้น
 
– ไม่…จริงใช่มั้ย?
 
คำว่า ‘นายอน, นายอน’ เต็มหูของเธอ ต่อมาเมื่อเธอก็รู้ตัวว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
 
แชนายอน ลูกสาวคนสุดท้องของแดฮยอนและหลานสาวของแชจูชึล
 
นั่นคือตอนที่ ยูยอนฮา พบกับ แชนายอน ครั้งแรกและมันก็เป็นเช่นกันมาตลอดเธอรู้สึกด้อยกว่าเป็นครั้งแรก แต่เธอปฏิเสธที่จะยอมแพ้เธอเชื่อว่าเธอเหนือกว่าทั้งรูปลักษณ์และเสื้อผ้า
 
– …สวัสดีพวกเธออายุเท่าไหร่? ฉันอายุ 5 ขวบ
 
เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดึงความสนใจจากเด็กคนอื่นๆ…แต่มันก็
ไร้ประโยชน์ ลูกชายและลูกสาวของกิลด์ขนาดกลางต่างก็พยายามทำความรู้จักกับแชนายอน
 
‘การติดต่อ’ นั้นไม่จำสำหรับแชนายอน ลูกหลานของกิลด์และบริษัทต่างหางที่ต้องมาติดต่อเธอ ‘บางสิ่งบางอย่าง’ มันสำคัญยิ่งกว่ารูปลักษณ์
 
ในขณะนั้นเองที่ ยูยอนฮา ตระหนักว่าเธอไม่ใช่ตัวละครหลัก ว่าเธอเป็นเพียงคนพิเศษ ยูยอนฮา ผู้เยาว์วัยและมีภาคภูมิใจได้แต่ต้องเสียใจที่เธอไม่ได้เป็นจุดศูนย์กลางของการประชุมครั้งนี้ ความขุ่นเคืองของเธอถูกชี้ไปที่แชนายอนซึ่งกลายเป็นศูนย์กลางของการประชุมด้วยกางเกงยีนส์และเสื้อยืดธรรมดาๆ
 
เธอกลั้นน้ำตาและจ้องมองไปที่ แชนายอน แม้ว่าเธอจะถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย แต่เธอก็รู้สึกรำคาญ
 
– …ผู้หญิงคนนั้น. มันงี่เง่าเกินไปแล้ว…
 
ยูยอนฮา กินพุดดิ้งขณะที่เธอสะอื้น มีเพียงความหวานของพุดดิ้งเท่านั้นที่ทำให้เธอสบายใจ
 
ในตอนนั้นเองที่ ‘ชินจงฮัก’ ก็ปรากฏขึ้นในชีวิตของเธอ
 
– พุดดิ้งนั้นอร่อยมั้ย?
 
เสียงของเขาดูเด็กๆแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาไม่ได้พูดด้วยคำพูดที่สุภาพ แต่ ยูยอนฮา ไม่สนใจ
 
‘มีคนมาหาฉัน!’
 
ข้อเท็จจริงนี้ทำให้เธอมีความสุข ยูยอนฮา เช็ดน้ำตาของเธอและ
หันกลับไปมอง
 
ที่นั่นเธอเห็นเด็กชายรูปงามที่ดูเหมือนโผล่ออกมาจากภาพวาด
เธอถามด้วยความงุนงง
 
– …นายเป็นใคร?
 
ชินจงฮักยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า
 
– ชินจงฮัก ฉันเป็นหลานของชินมยองชุลน่ะ
 
– เมียงจุง…
 
– ชินมยองชุล ไม่ใช่ ชินเมียงจุง
 
ดวงตาของ ยูยอนฮา เบิกกว้าง ไม่มีใครในโลกที่ไม่รู้จักชินมยองชุล
ชินจงฮักดูเหมือนจะชอบปฏิกิริยาตอบสนองของเธออย่างมากในขณะที่เขาปลอบใจเธอ
 
– ไม่ต้องกังวลกับเจ้าพวกนั้น พวกเขาเป็นเพียงหุ่นกระบอกของพ่อแม่
 
ชินจงฮักพูดออกมาด้วยท่าทางหึงหวง เนื่องจากเขาชอบ แชนายอน มาตลอดเขาจึงไม่ชอบที่จะเห็น แชนายอน ที่รายล้อมไปด้วยคนอื่นๆ
แต่ยูยอนฮาไม่รู้เรื่องนี้ในเวลานั้น
 
– คนที่ไล่ตามคนพิเศษโดยไม่พยายามเป็นคนพิเศษเองก็จะเป็นได้แต่ถังขยะเท่านั้น
 
แม้แต่ตอนนี้เขาก็เป็นคนที่หยิ่งมาก
 
– …อ๊ะ…..โอเค….
 
เมื่อก่อนเขาดูเหมือนคนที่เจ๋งที่สุดและยอดเยี่ยมที่สุดในโลก
 
นั่นคือความทรงจำตั้งแต่วัยเด็กของเธอ ปกติเมื่อเธอนึกถึงตอนนั้นหัวใจของเธอจะเต้นแรงแต่ว่าตอนนี้มันเหมือนที่เคยเป็นมา
 
ประมาณ 12 ปีต่อมา ยูยอนฮา พบชายอีกคนหนึ่ง ชายคนหนึ่งที่ไม่มีชื่อเสียงอะไร แต่ก็ค่อยๆพัฒนาตัวเองอย่างไม่หยุดยั้ง
 
แม้เธอจะรู้สึกรำคาญ เพิกเฉย ต่อว่าเขา เขาก็ยังมาช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขายังเปลี่ยนชีวิตของเธอมาจนถึงตอนนี้
 
คิมฮาจิน
 
ต้องขอบคุณเขาที่ทำให้เธอกลายเป็น ‘คนมีเกียรติ’ ได้อย่างที่เธอต้องการ Essence of the Strait กลายเป็นกิลด์อันดับหนึ่งของโลกและติด 10 อันดับแรกขององค์กรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก เธอบรรลุความทะเยอทะยานของเธอได้โดยไม่รู้ตัวเพราะเขา…
 
– ต๊อก ต๊อก
 
เสียงเคาะทำให้เธอรู้สึกตัว ยูยอนฮา พุ่งขึ้นจากเตียงแล้วตกใจ
 
“ใครน่ะ?”
 
– คือ…ฉันเอง เรเชล ฉันได้ยินว่าเธอกำลังจากกลับดังนั้นฉันจึงมาหา
 
“…อืมมม.”
 
ยูยอนฮายืดชายเสื้อของเธอและเดินไปเปิดประตู เรเชลยืนอยู่ตรงหน้าดูเหมือนว่าเธอจะเหนื่อยจากการต้องรับมือกับซินยอฮวาแต่เธอก็ทักทาย ยูยอนฮา ด้วยรอยยิ้มที่สดใส
 
“เธอดูดีจัง. เธอพร้อมจะกลับแล้วเหรอ?”
————2————-