บทที่ 455 รวมพล (3)
 
“….”
 
ผมนิ่งอยู่นาน ผมไม่แน่ใจว่าจะตอบสนองต่อคำสารภาพอย่างฉับพลันของ จินเซยอน ได้ยังไงและในขณะที่ผมกำลังคิดจินเซยอนก็พูดก่อน
 
“ไม่นานหลังจากฉันรู้เรื่องนี้ ฉันก็ไปหาเพื่อนฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า……”
 
“ฮะ?”
 
ผมขมวดคิ้วอย่างตลกๆ จินเซียนยิ้มและส่ายหัว
 
“ฉันล้อเล่น. ขอโทษที.”
 
“เอ่อ…เธอได้ยินมาจากเพื่อนใช่ไหม”
 
“ใช่.”
 
ผมจ้องหน้าเธอ จินเซยอน ไม่ใช่ตัวละครสำคัญในเนื้อเรื่องเดิม แม้จะมีสถานะเป็นฮีโร่ระดับปรมจารย์แต่เธอก็ออกมาน้อยมากเนื่องจากผมไม่ได้เขียนอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับภูมิหลังของเธอ ผู้เขียนร่วมน่าจะเป็นคนที่เขียนเพิ่มสิ่งที่เขาต้องการเข้ามา
 
“เพื่อน…หรือว่า ยูจินฮยอก เหรอ?”
 
ยูจินฮยอกเป็นคนเดียวที่รู้อดีตของผมและบอกคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้
ดูเหมือนว่าผมจะเดาถูกต้องเพราะ จินเซยอน สะดุ้งเล็กน้อย
 
“อย่างที่ฉันคิด นายก็รู้”
 
“เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงอยู่นะ”
 
“อะแฮ่ม…เอ่อ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้บอกอะไรมากมาย ฉันรู้จัก จินฮยอกตั้งแต่พวกเรายังเด็กดังนั้นฉันจึงสามารถบอกได้ด้วยสีหน้าของเขา
เขาไม่สามารถซ่อนอะไรจากฉันได้ ฮ่าฮ่าฮ่า”
 
จินเซยอนหัวเราะ แต่ในวินาทีต่อมาเธอดูขมขื่นและจ้องกลับมาที่ผม
 
“…ฉันรู้มานานแล้วว่ามีผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์นั้น ฉันตรวจสอบ
ทุกอย่าง เมื่อ 2 ปีก่อนฉันก็รู้ว่าคิมฮาจินอาจเป็นผู้รอดชีวิตคนนั้นและฉันก็อยากเจอนายมาตลอดแน่นอนฉันต้องยืนยันข้อสงสัยของฉันก่อน”
 
เสียงที่จริงจังของ จินเซยอน เข้ามาในหูของผม ผมยังคงนิ่งเงียบ
 
“ดังนั้นฉันจึงไปหาจินฮยอก เขาไม่ตอบคำถามของฉัน แต่สีหน้าของเขาตอบฉัน”
 
ผมไม่มีความทรงจำของชุนดง ดังนั้นผมจึงไม่รู้ว่า ชุนดง รู้อะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ อดีตที่ไม่สามารถอธิบายได้นี้พิสูจน์ได้ว่าผมไม่ได้อยู่ที่นี่
ผมเพิ่งเข้ามาแทนที่ของ ชุนดง และที่ผ่านมาของบุคคลที่รู้จักในนาม คิมฮาจิน ไม่มีอยู่ในโลกนี้
 
“พ่อของฉันเสียชีวิตในอุบัติการณ์ควังโอ จินยองฮวาน นั่นคือชื่อของเขา เขาควรจะเป็นฮีโร่ที่แข็งแกร่งและกล้าหาญที่สุด เขาต้องมาตายขณะเดียวกันก็ปกป้องพลเรือนในที่หลบภัย”
 
จินยองฮวาน เขาไม่ใช่หนึ่งในตัวละครที่ผมเขียน แต่ผมรู้ว่าชื่อของเขาจากไดอารี่ที่ ยูยอนฮา เอามาให้ผมดู
 
ผมพูดห้วนๆ
 
“…แล้วเธอจะได้อะไรล่ะ”
 
จินเซยอนยิ้ม ดูเหมือนเธอจะเตรียมการมาอย่างดีสำหรับการสนทนานี้
 
“ไม่ว่าโลกนี้จะเป็นของปลอมหรืออะไร…พวกเราก็ไม่สามารถทิ้งมันและหนีไปได้ เช่นเดียวกับที่พ่อของฉัน ที่ไม่ได้หลบหนีอุบัติการณ์ควังโอ”
 
“… .”
 
ผมมองไปที่ฝ่ามือของผม เส้นของฝ่ามือที่ซับซ้อนเหมือนใยแมงมุม
 
“มีคำพูดนี้จากหนังสือที่ฉันชอบ”
 
ในขณะนั้นเองจินเซียนก็บอกข้อความจากหนังสือที่เธออ่านให้ฟัง
 
“จงเผชิญหน้ากับสิ่งที่ต้องเผชิญ”
 
“…?”
 
ดวงตาผมเบิกกว้าง ในโลกนี้ประวัติศาสตร์เกาหลีเป็นหนึ่งในวิชาที่สำคัญที่สุดในโรงเรียน หนังสือ ‘นัมฮันซันซ็อง’ เป็นหนังสือขายดีที่สุดในโลก
 
“ฉันคิดว่าฉันเคยอ่านหนังสือเล่มนั้นมาก่อน”
 
ความทรงจำเดียวที่ผมแบ่งปันกับผู้คนในโลกนี้ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ
‘โลก’ ที่ผมแต่งในเนื้อเรื่องของผม ผมยิ้มอย่างขมขื่น
 
“สู้กันเถอะ อย่าหนีเลยนะ”
 
จินเซยอนพูดเบาๆพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่น
 
*************************************************************************
วันรุ่งขึ้น ไอลีน เดินเข้ามาหาผมขณะยืดกล้ามเนื้อ
 
“อากาศดีจังเลยยย”
 
ไอลีนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยสายตาที่ง่วงนอน เธอดูค่อนข้างเหนื่อย คงเป็นเพราะเธอใช้พลังเวทมนต์ออกไปขณะที่ซักถามเรแลน เมื่อคืนนี้
 
ผมยิ้มและพูดออกมา
 
“มันเป็นผลมาจากการที่ เรแลน นำเศษคริสตัลมา มันช่วยปรับปรุงสภาพอากาศภายในรัศมี 6 กม. รอบๆ”
 
เรแลน เอาเศษคริสตัลมา 2 อันเศษคริสตัลจะมีผลกระทบที่แตกต่างกัน
อันแรกปรับปรุงสภาพอากาศภายในรัศมี 6 กม. และครั้งที่ 2 เพิ่มพลังของอาวุธ
 
“…ฉันเข้าใจ….ฉันเองก็ได้ยืดเส้นยืดสายด้วย”
 
1 2 1 2 1 2 1 2 … ไอลีนยืดตัวออกประมาณ 15 วินาทีก่อนจะหยุด จากนั้นเธอก็แอบมองผมก่อนที่จะร้อง อ๊ะ
 
“อ๊ะ…ฉันเวียนหัวจังเลยยย…”
 
เธอพูดติดอ่างและล้มลงบนพื้น
ผมจ้องมองเธออย่างว่างเปล่า เธอพูดพร้อมลมหายใจเบาๆ
 
“ฉันเจ็บเหลือเกิน.”
 
“….”
 
เธอต้องการช็อคโกแลต ผมหัวเราะและขว้างออกไปเธอรีบกระโจนขึ้นมาอย่างกระฉับกระเฉง
 
“ว่าแต่ เธอแน่ใจแล้วเหรอ?”
 
“หืม? นายหมายถึงอะไร งับ งับ”
 
ไอลีน ถามในขณะที่แทะช็อคโกแลต
 
“ฉันได้ยินเธอตัดสินใจที่จะต่อสู้ด้วย”
 
“…นายคิดว่าฉันเป็นใคร”
 
อึก. ไอลีน กลืนช็อคโกแลตและจ้องมาที่ผมพร้อมกับหน้ามุ่ย
 
“ตาแก่ แชจูชึล ฆ่ามารได้ด้วยตัวเองแล้วทำไมฉันถึงจะทำไม่ได้”
 
“ฉันเดาว่าเธอพูดถูก”
 
ผมหัวเราะแล้วพยักหน้า ทันใดนั้นไอลีนก็ทำหน้าแปลก ๆ
 
“แล้วความสัมพันธ์ของนายกับจินซาฮยอค คืออะไร? ฉันได้ยินมาว่าพวกนายกำลังพูดถึงกษัตริย์ปลอมๆ กับกษัตริย์ของจริง”
 
“อ้อ นั่น? มันเป็นความลับ.”
 
“อะไรนะ?”
 
ผมขว้างช็อคโกแลตให้ ไอลีน อีกอันก่อนที่เธอจะโกรธ
 
นาม, นาม, นาม, นาม  ไอลีน จ้องมองผมและช็อกโกแลตอย่างเงียบๆ
 
“เอาล่ะพวกเราไปฝึกกันเถอะ”
 
“…ฉันครั้งนี้จะปล่อยนายไป เพราะช็อคโกแลตนี้อร่อยจริงๆหรอกนะ”
 
แล้วไอลีนกับผมก็มุ่งหน้าไปยังห้องฝึกซ้อม
 
*************************************************************************
 
เมื่อ มิสเทลทีน ทำลายเปลือกของ Tower of Wish มันได้ดูดซับส่วนสำคัญของหอคอยเข้ามา การดูดซับพลังอันศักดิ์สิทธิ์นี้ทำให้ มิสเทลทีน ‘ตื่น’ ขึ้นมาอย่างสมบูรณ์
 
===
[เจตจํานงแห่งดาบ – ตื่นอย่างสมบูรณ์]
▷「 ดาบศักดิ์สิทธิ์ 」 [ระดับสูงสุด] [คุณลักษณะ แสงศักดิ์สิทธิ์]
– เสียงดาบ *เสียงของดาบศักดิ์สิทธิ์แทงทะลุจิตใจจนสั่นไหว
– ดาบไร้รูปร่าง
* ความสูงของดาบไร้ขีดจำกัด สามารถสร้างดาบและเสริมพลังดาบได้อย่างอิสระ กลายเป็นหนึ่งเดียวกับผู้ใช้ อยู่ข้างตัวของผู้ใช้ตลอดไป
– พลังดาบศักดิ์สิทธิ์
* สามารถรวบรวมพลังอันศักดิ์สิทธิ์รอบๆดาบและยิงมันออกไป
===
 
ร่างสุดท้ายของ มิสเทลทีน คือ เจตจํานงแห่งดาบ
มันสามารถสร้างดาบพลังลมปราณและเพิ่มพลังดาบได้โดยไม่ต้องใช้พลังเวทมนต์และเมื่อรวมกับพรสวรรค์ ดาบศักดิ์สิทธิ์ ของ คิมซูโฮ ก็สามารถลดระยะเวลาคูลดาวน์และเพิ่มพลังได้อย่างมหาศาล
 
อย่างไรก็ตามคิมซูโฮไม่ได้เปิดเผยดาบนี้ให้กับสมาคมฮีโร่รู้ พวกเขาถามถึงผลประโยชน์ของเขาจากหอคอยเป็นเวลานานและคิมซูโฮก็ตอบเพียงว่าเขาได้รับกระดาษมาเพียง 3 ชิ้นและของชิ้นเดียว
 
หัวหน้าสมาคมไม่เชื่อเขาอย่างเห็นได้ชัด พวกเขายังเชิญตัวแทนที่มีพลังพรสวรรค์ตรวจจับการโกหกมา อย่างไรก็ตามคิมซูโฮได้ตัดพลังพรสวรรค์ของตัวแทนการสอบสวนโดยเปลี่ยนให้มันเป็นความจริง
 
“…เรื่องจริงๆงั้นเหรอ? นั่นคือทั้งหมดที่คุณได้รับจาก หอคอย?”
 
“ใช่.”
 
แม้แต่หยุนซึงอาก็รู้สึกสับสน เธอรอคอยที่จะได้ยินสิ่งที่คิมซูโฮได้รับจากการพิชิตหอคอยแห่งความปรารถนา เนื่องจากหอคอยไม่ถูกทำลายเธอหวังว่าหอคอยจะกลายเป็นสมบัติของ คิมซูโฮ อย่างน้อยที่สุดเธอก็หวังว่าเขาจะได้รับตั๋วเข้าหอคอยมากมาย …
 
“นั่นไงอย่างที่คิด การเดินทางต้องเป็นรางวัล”
 
เมื่อได้ยินการประเมินของ ยูยอนฮา แชนายอน ก็ดวงตาเบิกกว้าง
 
“บ้าจริง เธอพูดอะไรของเธอ? ‘การเดินทางคือรางวัล’ งั้นเหรอ เอามาจากไหน”
 
“ …ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ”
 
“แล้วนายได้อะไรมา?”
 
หยุนซึงอาถามอย่างรวดเร็ว
 
“ อ้อ นี่ไง”
 
คิมซูโฮ อธิบายรางวัลที่เขาได้รับอย่างภาคภูมิใจ:
[Lv.11 ผ้าคลุมลอยฟ้า], [ตั่วอัญเชิญผู้ช่วย] และ [คูปองแต้ม] 2 ใบ
ตั่วอัญเชิญนั้นมีความสำคัญเป็นพิเศษเพราะมันหมายความว่าเขาสามารถเรียก ‘แม่มด’ ออกมาได้
 
“อ้อ เข้าใจแล้ว.”
 
หยุนซึงอาพยักหน้า คูปองอัญเชิญฟังดูมีประโยชน์แม้คำว่า ‘แม่มด’ จะรบกวนเธอเล็กน้อย
 
“ซูโฮ นายเขียนบัญชีธนาคารของนายมาหน่อยได้ไหม”
 
ยูยอนฮา เปิด smartwatch ของเธอและถาม คิมซูโฮเอียงศีรษะของเขา
 
“บัญชีธนาคาร? ทำไม?”
 
“สมาคมของเรา ตั้งรางวัลไว้ในหอคอย พวกเราจะมอบรางวัลให้แก่ผู้ที่พิชิตมัน”
 
“อะไรนะ?”
 
หยุนซึงอา แสดงความไม่พอใจของเธอออกมาอย่างเปิดเผย
 
“ฉันได้รางวัลงั้นเหรอ? นั่นไม่ใช่สำหรับสมาชิกกิลด์ของเธอเท่านั้นเหรอ?”
 
“ไม่ พวกเราตัดสินใจมอบให้ใครก็ตามที่พิชิตหอคอย สำหรับเรื่องนี้มันมีมูลค่า 10000 ล้านวอน”
 
“ไม่เป็นไร พวกเราไม่ต้องการมัน พวกเราไม่ได้หวังอย่างนั้น อะ อะไรนะ รอเดี๋ยว 10000 อะไรนะ? 10000 ล้าน?”
 
หยุนซึงอา ตกใจมาก ยูยอนฮา ยิ้มอย่างภูมิใจและพยักหน้า
 
“ใช่ 10,000 ล้านวอน ซูโฮได้รางวัลมูลค่า 10000 ล้านวอน”
 
หยุนซึงอาพูดไม่ออก วอนเกาหลีเป็นสกุลเงินที่มั่นคงที่สุดในโลก
10000 ล้านวอน ไม่ใช่น้อยๆเลย
 
“พวกเธอ รวยขนาดไหนกันแน่”
 
“แน่นอน. แม้แต่คฤหาสน์ที่ฉันอยู่ก็มีค่านับเกินหมื่นล้านวอนแล้ว”
 
“… .”
 
เมื่อเห็นแบบนี้ หยุนซึงอา ก็พูดไม่ออก ยูยอนฮา ขมวดคิ้วของเธอ
 
“เธอประเมินพวกเราต่ำเกินไปหรือเปล่า ธุรกิจในเครือของพวกเรา
สร้างรายได้ใน 1 เดือนมากกว่าผู้รังสรรค์ศักดิ์สิทธิ์ได้รับใน 1 ปีซะอีก”
 
“… .”
 
หยุนซึงอาไม่มีทางเลือกนอกจากปิดปากเธอ Essence of the Strait มีธุรกิจหลายอย่าง …. บริษัท ในเครือของ Essence of the Strait นั้นมีชื่อเสียงมากมาย
 
“ซูโฮส่งข้อมูลธนาคารของเธอไปให้แก่เธอ รับ 10000 ล้านมา….”
 
หยุนซึงอาพูดอย่างหดหู่
 
“อ่า โอเค.”
 
คิมซูโฮ จดบัญชีธนาคารของเขา จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่ ยูยอนฮา
 
“ถ้างั้น….”
 
ใบหน้าของเขาจริงจังขึ้นมา เขามีคำถามมากมายที่เขาอยากถามเธอ
 
“บอกฉันเรื่องของ ฮาจิน หน่อย ฉันได้ยินว่า ออร์เดน ลักพาตัวเขาไป”
 
เสียงของ คิมซูโฮ นั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
 
**********************************2**************************************