บทที่ 420 จุดจบของหอคอย (8)
 
[มังกรแดงแห่งบาฮามาส] เช่นเดียวกับ [โรงน้ำชาแห่งปาฏิหาริย์] นี่เป็นหนึ่งในการ์ดระดับ 8 ดาวที่ผมซื้อในอาณาจักรแห่งการ์ดบนชั้นที่ 21
ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเอามาใช้แบบนี้
 
“นั่นอะไรน่ะ?”
 
คิมซูโฮถามอย่างบริสุทธิ์ใจ ผมตอบสั้นๆ
 
“พันธมิตรของนายที่จะช่วยฝึกฝน ในขณะที่ฉันสร้างอุปกรณ์ของนายนายจะต้องต่อสู้กับเจ้านี้จนกว่าจะตาย’”
 
วันนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของ ‘คิมซูโฮที่ยกระดับขึ้นไปอีกขั้น’
 
*************************************************************************
 
[ถ้ำแห่งหนึ่งในเทือกเขาหิมาลัย]
 
แชนายอน จ้องมองที่ คิมจุงโฮ อย่างเงียบๆเขานอนอยู่บนเตียงของเขา คิมจุงโฮ นอนหลับและใบหน้าของเขาเต็มไปหนวนและเคราขน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มั่นใจด้วยสัญชาตญาณว่านี่คือ คิมจุงโฮ แน่นอน
 
แชนายอน สงสัยว่าเธอจะพูดกับเขายังไงดี
 
‘ฉันควรจะทำยังไงดี? ฉันควรถามหรือเรียกร้องอะไรจากเขา’
 
…อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะตัดสินใจ คิมจุงโฮ ก็ตื่นขึ้นมา แชนายอน สะดุ้งและถอยกลับไป 1 ก้าว
 
“… !”
 
แววตกของ คิมจุงโฮ มองมาที่ แชนายอน เห็นได้ชัดว่าเขากลัวแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ความสิ้นหวังปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
 
“ไง….สะ…สวัสดี”
 
แชนายอน พยายามพูดเบาๆเมื่อได้ยินเสียงของเธอความกลัวของ
คิมจุงโฮ ก็ลดน้อยลง ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักเธอ
 
“ฉันคือแชนายอน พวกเราเคยพบกันมาก่อน…ถ้าฉันจำไม่ผิด”
 
พวกเขาเริ่มจากเรื่องในอดีต ที่งานศพของแม่เธอและที่งานศพของ
พี่ชายของเธอ
 
“….”
 
คิมจุงโฮ มองที่ แชนายอน อย่างเงียบๆแชนายอน จ้องมองไปในดวงตาของเขาอย่างไร้ซึ่งความหวังและส่ายหัวอย่างแรง
 
“ฉัน……..ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายคุณ”
 
“…”
 
“แค่มีรายงานแปลกๆเกี่ยวกับคุณ….”
 
‘เฮ้อออออออออ’ เสียงถอนหายใจออกมาจากปากของคิมจุงโฮ
เขายกร่างกายส่วนบนของเขาขึ้นมา
 
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
 
เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เป็นหลักฐานว่าเขาทนทุกข์ทรมานมานาน
 
“ฉัน…ใช้สิ่งนี้”
 
แชนายอน เอาเข็มทิศของ เฮย์เนค ออกมาอย่างระมัดระวัง คิมจุงโฮ มองไปที่เธอและเข็มทิศ เข็มทิศพิสูจน์ว่าเธอได้รับความเคารพจาก
เฮย์เนค เขาถอนหายใจอีกครั้งลุกขึ้นจากเตียงของเขา
 
“อย่างน้อยให้ฉันเสิร์ฟชาให้เธอ ฉันจะได้สบายใจ”
 
คิมจุงโฮ ชี้ไปที่โต๊ะและเก้าอี้ถัดจากเตียง แชนายอน ที่กำลังนั่งบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง ข่าวห้องจัดเลี้ยงสีม่วงอยู่บนโต๊ะ พาดหัวข่าวหน้าแรก
: [แชจูชึลผู้กำจัดมาร] จิตใจของ แชนายอน สั่นไหว
 
“รอแปบนะ”
 
คิมจุงโฮ หายตัวไปในถ้ำและกลับมาพร้อมกับน้ำชาข้าวบาร์เลย์พร้อมถ้วย 2 ใบ ไอน้ำลอยขึ้นมาจากชาอุ่นๆ
 
เขาเทชาลงในถ้วย 2 ใบ แชนายอน นั่งนิ่งจ้องมองที่ผิวชา ไอน้ำอุ่นกระจายอยู่ใกล้กับจมูกของเธอ ในขณะนั้นคิมจุงโฮก็พูดขึ้นมา
 
“เธอมาที่นี่เพื่อรับร่างของ แชจินยุน งั้นเหรอ”
 
“…อะไรนะคะ?”
 
ทันใดนั้นความคิดเก่าๆก็ปรากฏขึ้นในใจของ แชนายอน
 
‘คิมจุงโฮ บอกว่าเขาเป็นเจ้าของซากศพของมาร’
‘คิมจุงโฮ เปลี่ยนร่างของ แชจินยุน เป็นศพคนอื่นแล้วก็หายตัวไป’
 
แชนายอน กัดฟันของเธอและกำกำปั้นของเธอแน่น คิมจุงโฮ จ้องมองที่ แชนายอน อย่างเงียบๆ
 
“เธอคงมีความคิดอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”
 
ลมหายใจของ แชนายอน หยุดลงจากคำพูดอย่างฉับพลันของ คิมจุงโฮ หัวใจของเธอเต้นแรงและใบหน้าเธอเริ่มแดง แต่เธอก็บังคับตัวเองให้ใจเย็นๆเธอต้องรักษาสัญญาที่ทำกับเฮย์เนคและตัวเธอเอง แชนายอน กัดฟันของเธอแล้วมองตรงเข้าไปในดวงตาของ คิมจุงโฮ
 
“…คุณเก็บรักษาร่างกายของพี่ชายฉันเอาไว้สินะ”
 
เธอแทบจะไม่รู้ว่าควรถามยังไงดี คิมจุงโฮ พยักหน้า
 
“ใช่. นั่นคือเหตุผลที่ฉันหนีมาที่นี่”
 
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ แชนายอน เช็ดพวกมันออกขณะที่เธอแสร้งทำปัดผม มีอีก 1 สิ่งที่เธอต้องการยืนยัน เธอต้องการหลักฐานทางกายภาพเพื่อให้สามารถยอมรับความจริงที่ยอมรับไม่ได้ เธออยากเห็นพี่ชายของเธอด้วยตาของเธอเอง
 
“คุณ…แสดงให้ฉัน…เห็นหน่อยว่า…ว่า….”
 
มันเป็นประโยคที่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้ คิมจุงโฮ มอง แชนายอน และตอบกลับ
 
“ฉันสามารถให้เธอดูได้. ความจริงที่ว่าเธอมาจนถึงที่นี่บอกฉันแล้วว่าเธอตั้งใจแน่วแน่แค่ไหน แต่…”
 
คิมจุงโฮ หยุดพูดทำให้ถ้ำเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ความเห็นอกเห็นใจปรากฏขึ้นในดวงตาของ คิมจุงโฮ ตอนนี้เธอดูไม่มั่นคงและร่างกายสั่นไหว
 
“เธอสามารถทนรับได้จริงๆเหรอ?”
 
ถึงกระนั้นแชนายอนก็พยักหน้าโดยไม่ลังเล
 
“…ใช่. สะ-แสดงให้ฉันเห็น”
 
เธอจำเป็นต้องรู้
 
ความจริงคืออะไร?
 
คำโกหกคืออะไร?
 
“ตอนนี้…ฉันอยากรู้”
 
*************************************************************************
 
2 สัปดาห์ต่อมาปราสาทปีศาจราชา
 
“อืม … .”
 
ผมกำลังตรวจสอบ คิมซูโฮ พร้อมเสื้อผ้าใหม่ของเขาอย่างจริงจัง
เสื้อผ้าที่ผมทำใน 2 สัปดาห์โดยใช้ความพยายามอย่างที่สุดของผมในตอนนี้ส่องประกายต่อหน้าเจ้าของที่สมบูรณ์แบบของมัน
 
“อืม … .”
 
เกราะหนังสีขาวส่องประกายสดใสภายใต้เสื้อโค้ทสีเบจและสนับแข้งที่ทำเพื่อปกป้องน่องของเขานั้นกลมกลืนกับรองเท้าที่สวมใส่สบายและใหม่ของเขา นอกจากนั้นคิมซูโฮยังติดตั้งอุปกรณ์ๆและไอเท็มที่ขโมยมาจาก ฟิริเนล เสื้อผ้าที่เขาใส่ตอนนี้โดยทั่วไปมีมูลค่าสูงมากจริงๆ
 
“ดีมาก.”
 
ผมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
 
“ไปทั้งแบบนี้ละ”
 
“…เฮ้….นี่มันไม่มากไปใช่มั้ย”
 
“เงียบไปเลย.”
 
ผมตั้งใจจะไม่สนใจการคัดค้านของคิมซูโฮ ในที่สุดเขาก็เอาชนะมังกรแดงแห่งบาฮามุทเมื่อ 3 วันก่อน มังกรนั้นค่อนข้างแข็งแกร่งดังนั้นเขาจึงต้องใช้ทักษะขั้นสูงสุดของเขาออกมา
 
“ฉันทำทุกอย่างให้นาย ดังนั้นนายต้องชนะ อย่ายอมแพ้เด็ดขาด.”
 
“แน่นอน.”
 
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมสามารถช่วยเขาได้ ความท้าทายของ คิมซูโฮ น่าจะอยู่ได้นาน ในเนื้อเรื่องเดิมเขาใช้เวลาประมาณ 1 เดือนกว่าจะชนะ แต่ตอนนี้มีสิ่งต่างๆมากมาย แน่นอนว่า คิมซูโฮ นั้นแข็งแกร่งขึ้นและอุปกรณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก แต่นั่นหมายถึงของราชาปีศาจเช่นกัน
 
“อย่างไรก็ตาม…อืม ฮาจิน ขอบคุณมาก นายช่วยฉันเสมอจริงๆ”
 
คิมซูโฮ ยื่นมือของเขาออกมา
 
“นายจำสิ่งที่ฉันบอกนายได้ใช่ไหม ว่านายควรปฏิบัติต่อฉันอย่างดี
ถ้านายรู้สึกขอบคุณฉัน”
 
ผมยิ้มและจับมือเขา ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะแตกต่างจากตอนนี้ขนาดไหน
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้แน่นอน: คิมซูโฮ จะไม่ตัดสินใจแบบเดียวกันกับที่เขาทำในะเนื้อเรื่องเดิม หอคอยแห่งความปรารถนา จะไม่พังพินาศกลับกันมันจะเปล่งประกายอย่างสวยงามจนกลมกลืนไปกับโลก
 
“…เฮ้….ฉันคิดว่าพวกเรายังเหลืออีกครึ่งวัน”
 
‘ไม่ต้องรีบไปกับต่อสู้ที่ยังไม่เริ่มเลย’ ผมคิดแล้วชี้ไปที่ลูกแก้วคริสตัล
 
“นายอยากมองไปรอบๆไหม?”
 
“แน่นอน.”
 
คิมซูโฮพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันยิ่งใหญ่ ดวงตาของเขาโค้งได้สมบูรณ์แบบและปากของเขาก็เปิดในมุมที่เหมาะสม ปัจจัยทั้ง 2 รวมกันเพื่อสร้างเป็นรอยยิ้มไร้ที่ติ
 
“เริ่มจากชั้น 2 กันเถอะ”
 
ผมเปิดลูกแก้วคริสตัลและเริ่มค้นหาแต่ละชั้นตามลำดับ
 
… ชั้น 2 ชั้นแห่งการเริ่มต้นที่เต็มไปด้วยนักล่ามือใหม่และผู้เล่นที่เข้ามาในหอคอยเป็นครั้งแรกพร้อมความฝันอันยิ่งใหญ่ในหัวใจของพวกเขา
 
…ชั้น 3 พื้นที่อยู่อาศัยแห่งแรกใน Prestige ที่มีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยความหวังของ NPC และผู้เล่นที่ต่างก็ทำงานร่วมกันเพื่อสร้างเมืองที่ดีขึ้น
 
….ชั้น 7 Game Center เป็นบ้านของนักพนันและผู้ติดอันดับที่มาสนุกกันในวันหยุดพักผ่อนของพวกเขา คิมซูโฮ เจอ จินซาฮยอค ที่นั่งอยู่หน้าสล็อตแมชชีนและกำลังขมวดคิ้วเล็กน้อย
 
… ชั้น 13 ฉาวโฉ่เป็นที่รู้จักกันในการลงโทษผู้เล่นที่ยอมจำนนให้กับหลับฝันร้าย ถึงตอนนี้ผู้เล่นจำนวนมากต้องหลั่งน้ำตาที่นี่
 
…ชั้น 15 เรือของ Genkelope ซึ่งตอนนี้ผมเป็นเจ้าของได้กลายเป็นมหานครแห่งอนาคต เรือทำหน้าที่เป็นจุดยุทธศาสตร์ที่ได้รับความนิยมสูงสุดสำหรับผู้เล่นระดับกลาง
 
ด้วยการใช้ลูกแก้วคริสตัลพวกเราเห็นหลายสิ่งหลายอย่างพร้อมกัน
สายตาของพวกเราสะท้อนให้เห็นถึงผู้คนมากมายที่กำลังใช้ชีวิตอยู่ในหอคอย
 
“… ฮาจิน.”
 
ทันใดนั้น คิมซูโฮ ก็เรียกชื่อผม
 
“อืม?”
 
ผมหันหน้าไปหาคิมซูโฮ เขาจ้องมองลูกแก้วคริสตัลด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเขา
 
“…นายรู้,”
 
เสียงของเขาฟังดูเคร่งขรึม ไม่ช้ารอยยิ้มก็จางหายไปจากใบหน้าของเขาซึ่งตอนนี้แข็งตัวด้วยความกังวลใจ เสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลออกมาจากปากของเขา
 
“มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากบอกนายก่อนออกเดินทาง”
 
คิมซูโฮหันมามองมาที่ผม สายตาของพวกเราสบกัน ในขณะที่พวกเรานิ่งเงียบ
 
…ความเงียบดำเนินไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง
 
ดูเหมือนว่าคิมซูโฮจะต้องใช้เวลาในการรวบรวมคำพูดของเขาดังนั้น
ฉันจึงรอเขา คิดได้ไม่ยาก สำหรับพระเอกที่ต้องใช้เวลานานในการพูดนั่นหมายความว่าสิ่งที่เขาวางแผนจะพูดต่อไปนั้นสำคัญมาก
 
…ความเงียบขยายออกไปเรื่อยๆ
 
ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมรอคิมซูโฮ ในที่สุดเขาก็พูดออกมา
 
“นายจะเชื่อฉันไหมถ้าฉันบอกว่าฉันมาจากต่างโลก”
 
คำพูดของเขาเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง
 
*************************************************************************
 
[โซล, เกาหลีใต้]
 
ปัจจุบันฝนตกในกรุงโซล ราวกับว่ามันมีรูทะลุท้องฟ้า ยูยอนฮา จ้องมองที่นอกหน้าต่างแล้วหยิบ Smart Watch ของเธอขึ้นมา
 
[นายอน ฉันคิดว่าเธอควรหยุด]
[นายอน ?]
[นายอน เธอยุ่งไหม?]
[นายอน ได้โปรดตอบกลับด้วย]
 
ยูยอนฮา ส่งข้อความไปหา แชนายอน หลังจากเธอบอกเธอว่ากำลังจะได้พบกับ คิมจุงโฮ แต่ไม่มีคำตอบใดๆจาก แชนายอน นั่นหมายความว่าเธอยังอยู่ที่นั่นโดยกำลังตามหา คิมจุงโฮ หรือแย่กว่านั้นเธออาจพบเขาแล้ว บางทีเธอรู้ความจริงจากเขาและตอนนี้ก็เจ็บปวดทรมาน
 
“โธ่ ….”
 
ยูยอนฮา รู้สึกเสียใจแม้ว่า แชนายอน จะรู้ความจริงแล้วว่าคิมฮาจินเป็นคนเดียวที่เธอต้องขอโทษแต่เขาก็ไม่อยู่แล้ว เธอจะได้แต่เจ็บปวดมากกว่าเดิม….ยูยอนฮาปิดใบหน้าด้วยมือของเธอแล้วร้องไห้ออกมา
เรื่องราวของพวกเขามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง เธอรู้สึกว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ นั่นทำให้ทุกอย่างน่าสังเวชและเจ็บปวดมากขึ้น เสียงฝนตกข้างนอกทำให้ดูเหมือนว่าโลกกำลังร้องไห้กับเธอ
 
– ดิงดอง
 
ทันใดนั้นออดก็ดังขึ้น ยูยอนฮา ไม่ขยับ เธอไม่สามารถแกล้งทำเป็นมีความสุขให้แขกของเธอเห็นได้ในขณะนี้
 
– ดิงดอง – ดิงดอง – ดิงดอง – ดิงดอง
 
แต่กริ่งประตูยังคงดังก้องและ ยูยอนฮา ก็ลุกออกจากเตียงของเธอ
 
“ตอนนี้แล้ว เป็นใครกันนะ….”
 
เธอหงุดหงิดและมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่นพร้อมมองไปที่อินเตอร์คอม
เธอวางแผนที่จะโทรหาพนักงานรักษาความปลอดภัยและเตะใครก็ตามที่ส่งเสียงกริ่งอยู่ตอนนี้ออกไป
 
“…ฮะ?”
 
อย่างไรก็ตามช่วงเวลาที่เธอจับจ้องที่อินเตอร์คอมร่างกายและสมองของเธอก็แข็งตัว ผู้หญิงที่ไม่มีร่มกำลังยืนอยู่ที่ประตูด้านหน้าของคฤหาสน์ของเธอ ตัวเปียกโชกแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูทรุดโทรม แต่
ยูยอนฮา รู้ว่าเธอเป็นใคร เธอรู้ดีเลยละ
 
เป็น แชนายอน