The Novel’s Extra ตอนที่ 380
บทที่ 380 การสลับปริศนา (6) ในขณะเดียวกัน จินเซยอน ยืนอยู่หน้าประตูที่ 6 ของทางเดิน 8 เธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่อยู่กับ ผู้ติดอันดับที่ไม่ทราบชื่อ ชายที่คิดอันดับยังคงจ้องมองที่จินเซยอนราวกับว่าเขามีบางอย่างที่จะพูดออกมาในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดออกมาเมื่อจินเซยอนจับมือลูกบิดประตู “อืมมมม อีก 2 คนหายไปไหน” “…อะจริงๆเหรอ?” จินเซียนแสร้งทำเป็นไม่เห็นและเหลียวหลังไปมอง สายตาของเธอเหยียดยาวออกไปและเห็นคู่รักกำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรง พวกเขาคือ คิมฮาจิน และ แชนายอน ซึ่งทั้งคู่เปิดเผยความสัมพันธุ์ของพวกเขา ออกมา “อืม.” จินเซยอนรู้ว่าเป็นพวกเขามานานแล้ว เธอเป็นถึง นักธนูผู้ศักดิ์สิทธิ์เธอสามารถแยกกับดักของหอคอยจำนวนมากได้อย่างง่ายดายเธอคอยจับตาดูพวกเขาแม้ขณะที่เธอเดินอยู่ “เดี๋ยวก่อน….” เธอแอบมองพวกเขาอย่างละเอียด เธอมุ่งเน้นพลังเวทมนต์ของเธอจนทำให้รอบดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีฟ้า ตอนนี้ภาพของ แชนายอน และ คิมฮาจิน ได้สะท้อนอยู่ในดวงตาของเธออย่างชัดเจนยิ่งขึ้น “…อืม………..ฉันเข้าใจแล้ว” เธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของ แชนายอน และ คิมฮาจิน จากข่าวลือแล้ว ‘นายอยากจะเกลียดคุณมากพอที่จะฆ่าคุณด้วยมือของฉันเอง แต่ฉันไม่สามารถทำได้ คุณทำร้ายฉันมากจนฉันต้องการให้คุณอยู่เคียงข้างฉัน…. ‘ แต่จากท่าทางข่าวลือนั้นผิดไปมาก อารมณ์เหล่านี้มันมากกว่าความสัมพันธ์เพียงชั่ววูบของวัยรุ่นมากนัก “……..” เธอเหลือบมองไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว โชคดีที่ผู้จัดอันดับทราบเพียงมีการปะทะกันอย่างรุนแรงจากพลังเวทมนต์และเสียงของอากาศที่ถูกตัดขาด “ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังยุ่งอยู่เพราะงั้นเราไปกันเถอะ” ผู้ชายคนนี้ไม่มีความสามารถในการแอบฟัง จินเซยอน ตัดสินใจที่จะเดินต่อ เป้าหมายของเธอคือหนังสือทักษะดังนั้นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับ เธอในตอนนี้คือการรวมกลุ่มกับไอลีน *********************************************************************** …ผมนอนนิ่ง ผมไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ อาจเพียงชั่วครู่หรืออาจนานมาก แต่ผมได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาหาผมเรื่อยๆ “… .” สิ่งที่เข้ามาหาอย่างรวดเร็วเหมือนสายลมไม่นานก็กลายเป็นเงา จากนั้นเงาดำก็กลายเป็รมนุษย์และเธอก็จ้องมาที่ผมซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยเลือดและหายใจแทบไม่ทัน “บอส”. บอสตรึงเงาของเธอก่อนที่ผมจะพูดอะไรอีก คมดาบเงาทมิฬหยุดอยู่ที่ด้านหลังศีรษะของ แชนายอน ซึ่งอยู่บนตัวของผม บอสมองมาที่ผมพร้อมดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอยากจะถามอะไรบางอย่าง ผมพูดสั้นๆอย่างเย็นชา “เอามันออกไป!!” “… .” บอสจ้องมองมาที่ผมอย่างเงียบๆ การแข่งขันจ้องตาเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่คาดคิด ไม่นานเธอก็ถอยออกไปและผมก็วาง แชนายอน ลงบนพื้น เธอหลับลงไปทันทีที่เธอร้องไห้มันทำให้ผมทุกข์ใจ บอส มอง แชนายอน และถามออกมา “ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!!!” ผมจ้องมองที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังหลับใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา …ผลพวงจากความผิดพลาดในอดีตของก็กลับมาหาผมเหมือนคมดาบที่ทิ่มแทงหัวใจ ผมกลืนน้ำลายพร้อมถอนหายใจแล้วถอดเสื้อคลุมออก “3 ปี” ผมตัดสินใจเจอเธอในวันนั้น 3 ปี เวลาที่เหลือจากในเนื้อเรื่องเดิม แผนเดิมของผมคือการปล่อยให้เธอเกลียดผมต่อไปจนกว่าจะถึงวันนั้น แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจเป็นอย่างอื่น แม้ว่ามันจะสายเกินไปผมรู้ว่าการเกลียดใครซักคนนั้นยากมากผมเอาใช้ใส่ แชนายอน โดยไม่รู้ตัวและมันเจ็บปวดมากจริงๆแม้ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นความเข้าใจที่ไม่สมบูรณ์แบบ แม้ว่าพวกเราจะไม่มีวันกลับไปเป็นอย่างที่เคยในอดีต แม้ว่ามันจะสายเกินไปที่ผมจะลองนับจาตรงนี้เป็นต้นไป…. “เดี๋ยวก่อน” ผมงอเข่าของผมและวางเสื้อคลุมไว้บนร่างที่เย็นชาของ แชนายอนผมใช้รอยสักทำให้หัวเธอเย็นลงจากการใช้เวทมนต์มากเกินไปและปรับเธอให้อยู่ในตำแหน่งที่สบายมากขึ้น “คิมฮาจิน” ในขณะนั้นเองบอสก็เรียกหาผม ผมเงยหน้าขึ้นมองเธอและเธอถามอย่างกังวลใจ “เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” “… .” ผมส่ายหัวและยืนขึ้นมา พวกเราอยู่ในช่องสุดท้ายของ เขต 8 ซึ่งหมายความว่าไม่มีใครรู้ว่า แชนายอน อยู่ที่นี่ถ้างั้นผมออกจากที่นี่และบอสเองก็ตามผมมาอย่างเงียบๆ เธอดูเหมือนจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมหนื่อยเกินกว่าจะอธิบาย ร่างกายของผมบอกให้ฉันไปนอนเหมือนแชนายแน การเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ควรทำ “ผู้หญิงคนนั้น,” ผมค้นหาสถานที่พักผ่อน และเจ้านายทำลายความเงียบ “เธอมีค่ากับคุณไหม?” “… .” ทำไมเธอถึงอยากรู้เช่นนั้น?ฉันกำหัวเผาในมือของฉัน ฉันมีไข้ในทุกส่วนของร่างกาย แทนที่จะตอบคำถามงี่เง่าแบบนั้นฉันต้องหาที่สำหรับพักผ่อนโชคดีที่เรามาถึงที่ช่องถัดไปฉันเปิดประตูด้วย Mystic Keyไม่มีใครอยู่ข้างในฉันนั่งเฉยๆบนโซฟา “ คิมฮาจิน” บอสนั่งถัดจากฉันและโทรหาฉันด้วยความกังวล “ใช่แล้วมันคืออะไร” “…ไม่เป็นไร. ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้มีน้ำใจ พักผ่อนให้ดีตอนนี้” “… .” เมื่อฉันเห็นบอสถอยกลับไปหน้าบูดบึ้งเล็กน้อยมีบางอย่างในตัวฉันหวั่นไหว หัวใจของฉันสั่นและสั่นทั้งตัว มันเป็นการบังคับของต้นกำเนิดที่ไม่รู้จัก อิทธิพลของอารมณ์ที่ไม่ระบุชื่อ ฉันบังคับให้ร่างกายที่อ่อนล้าของฉันเคลื่อนไหว ร่างกายของฉันเคลื่อนไหวราวกับว่าไม่ใช่ของฉันและฉันจ้องที่บอส “บอส”. “อืม?” “ผมรู้แล้วน่า” “หมายถึงอะ…ไร…?” ประโยคเดียวออกมาจากปากของผมอกครั้ง “คุณเป็นคนที่พาผมไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสินะ” …ในขณะนั้นดวงตาของผมก็มืดลง สติของผมพล่าเบลอและร่างกายของผมทรุดตัวลง
คอมเม้นต์