The Novel’s Extra ตอนที่ 379
บทที่ 379 การสลับปริศนา (5) มีหลายสิ่งที่เขาอยากจะพูดออกมา แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนเขาคิดไว้แล้วว่าจะเจอเธอสักวัน เขาไม่ได้วางแผนจะวิ่งหนีไปตลอดแต่เขาไม่ได้เตรียมคำพูดหรือข้ออ้างอะไรเอาไว้เช่นกัน “…ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เธอมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูดกับคนตรงหน้าและในที่สุดเขาก็ทักทายธรรมดาๆกับเธอ เธอมีความรู้สึกมากมายที่เธออยากจะระบายออกมา แต่ความคิดของเธอก็สั่นคลอน เธอต้องการเวลาเพื่อแยกแยะพวกมันออกจากัน “นายพูดถูก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เธอมองดูผู้ชายที่เธอชอบ – อารมณ์จากหัวใจของเธอ – ความรักที่เธอมีต่อเขา – คำถามของเรื่องราวต่างๆ – ความเกลียดชัง – ความอยากเอาชนะอันรุนแรง เสียงจากดาบของเธอทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดใจลดลงครึ่งหนึ่ง เธอชี้ไปที่เขาด้วยดาบยาวของเธอ เธอยกดาบของเธอขึ้นมาเพื่อต่อสู้ชายผู้เคยบอกว่า ‘ดาบเหมาะกับเธอมากกว่าธนู’ ใบหน้าที่เฉยเมยของเขาถูกจารึกลงในจิตใจของเธอ และตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ที่ปลายดาบของเธอ “ฉันมี…คำถามมากมายที่อยากถาม” เธออยากฟังคำตอบ แต่ก้อนในคอทำให้เธอไม่สามารถพูดออกมาได้ “………….” เขามองตรงไปที่ดวงตาของเธอ มีหลายอย่างที่เขาไม่ได้บอกเธอและเขาไม่สามารถบอกเธอได้ เพราะสิ่งที่เขาไม่สามารถพูดได้ในอดีตเขาก็ไม่สามารถพูดได้ในปัจจุบัน มันอาจดูเหมือนว่าเขาขี้ขลาดแต่เขาต้องทำแบบนี้ไม่งั้นเขาจะต้องหลงทางระหว่างโลกทั้ง 2 ใบนี้ “ฉันคิดถึงมันทุกคืน” และเพราะเธอยกดาบขึ้นมา พลังเวทมนต์ของเธอก็เกาะติดกับคมดาบ กระแสพลังเวทย์มนตร์โหมกระหน่ำทุกทิศทาง “แน่นอนฉันไม่ใช่คนที่ฉลาดอะไร และฉันก็ยังนึกไม่ออกแม้แต่ในคืนนี้” น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ “ฉันยังไม่เข้าใจ” เธอไม่พูดอะไรมาก ประโยคหลายพันประโยคถูกรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวอารมณ์ที่ท่วมท้นถูกขังอยู่ในประโยคเดียว “ดังนั้นบอกฉันมาในแบบที่ฉันเข้าใจ” ความตั้งใจแน่วแน่ของเธอถูกยึดมั่นในดาบที่เธอถือ “พูด.” “… .” เขาเข้าใจเธอ แต่เขารู้จากการไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งและความปวดร้าวทางจิตใจซึ่งเริ่มจากช่วงเวลาที่พวกเขาเจอกันอีกครั้งสิ่งเดียวที่เขาสามารถพูดได้ในตอนนี้คือ … “รอก่อนนะ.” …คำพูดที่แสนขี้ขลาดนี้ “รออะไรอีก?” เธอหัวเราะออกมา เธอมึนงงไปหมด ชีวิตของเธอช่างลำบากเหลือเกิน เธอไม่รู้สึกเหมือนมีชีวิตอยู่และเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่เช่นกัน เธออยากใช้ชีวิตของตัวเอง แต่เธอไม่อยากรอ รอให้เขาบอกความจริงกับเธอซักวัน “นายจะหนีไปแบบนี้อีกแล้วเหรอ” เธอกัดฟัน ความเศร้าใจทำให้เธอปวดร้าว พ่อของเธอพร้อมที่จะละทิ้งทุกอย่างแม้แต่ แดฮยอง เพื่อเธอ ถ้าความโกรธทำให้เธอตาบอดเธอสามารถไปบอกกับ พ่อหรือว่าปู่ของเธอไม่นานเธอจะได้พบคิมฮาจินและฉีกร่างของเขาออกจากกัน แต่เธอปฏิเสธที่ทำแบบนั้นและทนทุก อย่างเอาไว้เพียงคนเดียว เธอแบกรับทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นความโกรธความเศร้า ความรัก ความเกลียดชังของเธอบนไหล่ของเธอ เพียงเพื่อให้เธอสามารถ…ได้ยินเขาบอกความจริงในสักวันหนึ่ง “ฉันไม่ได้วิ่งหนี” เขาตอบอย่างใจเย็นด้วยเสียงที่เธอยังคงจำได้ “…ถ้างั้นเอาอาวุธของนายออกมา ฉันจะเอาชนะนายและบังคับให้นายบอกความจริงออกมา ฉันจะ” เมื่อได้ยินคำพูดของเธอเขาหยิบปืนออกมา เธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ดีมาก ทีนี้ฉันจะฆ่าแกซะ” เสียงเย็นชาดังขึ้น เธอลดความยาวของดาบลงในแนวทแยง เปรี้ยง…พลังเวทมนต์ที่ไม่สามารถต้านทานได้พรั่งพรูออกมาจากร่างของเธอพลังเวทมนต์และคมดาบ ตอนนี้เธอพร้อมที่จะโจมตีในเวลาไม่กี่วินาทีต่อจากนี้“เธอไม่ควรพูด แบบนั้นนะ” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ร่างกายของเธอก็กระโจนเข้าใส่ จิตสังหารของเธอนั้นออกมาจากจริงใจและพลังเวทมนต์ในดาบของเธอก็เปลี่ยนรูปร่าง วูบบบบบบบบบบบบบบ… คมดาบลุกโชนอย่างเงียบๆ ขณะที่มันเคลื่อนที่ไปทางด้านข้างของเขา แต่บาเรียของเอเธอร์ขัดขวางเส้นทางของมันเอาไว้ เอเธอร์ ที่ไม่มีรูปร่างดูดซับพลังเวทมนต์ของเธอผ่าน ‘การสกัด’ แต่เธอก็ไม่ได้ตกใจกับมันเธอไม่มีเวลาคิด เธอยังคงแกว่งดาบของเธอ 1 ครั้ง 2 ครั้ง 3 ครั้ง…การโจมตีที่บ้าบิ่นเต็มไปด้วยอารมณ์ พวกมันไม่เหมาะที่จะเรียกว่าทักษะดาบ เธอกรีดเพื่อที่เขาจะได้ไม่สังเกตเห็นน้ำตาไหลบนแก้มของเธอ การโจมตีของเธอเทสาดลงมาเหมือนสายฝน ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม…. ทันใดนั้นก็มีเสียงครวญครางก็ดังขึ้น เธอกลั้นลมหายใจและหยุดลง “……!” จากมุมมองคนนอกนอกเหนือจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอก็สามารถเห็นชายคนหนึ่งที่ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดร่างของเขาเหมือนผ้าขี้ริ้วและแชนายอนก็รู้ตัวว่าปืนในมือของเขาไม่ได้ยิงออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอจ้องที่เขาอย่างว่างเปล่า ความคิดของเธอไม่อาจคาดเดาราวกับสมองของเธอแข็งค้าง มือของเธอสั่น ทำไม!!เป็นเพราะเธอทำร้ายเขางั้นหรอ…แต่ไม่นานเธอก็กำด้ามดาบไว้แน่น “นายมันขี้ขลาด!” คราวนี้เธอไม่ถอยออกมา เธอฟันดาบใส่ชายคนนี้อย่างเมามันซึ่งตอนนี้กำลังนอนอยู่บนพื้น ตู้มมมมมมมมมมมม-! ดาบซึ่งหักเลี้ยว 180 องศาตรงหน้าเขามันมีพลังทำลายล้างสูงมากเขายกแขนขึ้นและพยายามหยุดดาบเอาไว้ – แกร็ก แม้จะเป็นการป้องกันของ เอเธอร์ แต่แขนของเขาก็หักครึ่ง “…ทำไม!” เธอตะโกนและเตะเขา เตะลงบนท้องของเขาและเขาก็ถูกอัดลอยไปไกลภาพที่เขาถือหน้าอกของเขาขณะที่เขานอนอยู่บนพื้นเป็นเรื่องภาพที่น่าสมเพช แต่เขาคลานขึ้นมาเพื่อยืนขึ้นต่อหน้าเธออีกครั้ง เธอเกลียดแบบนี้ ดังนั้นเธอเลยฟันดาบใส่เขา มือของพวกเขาพันกันและร่างกายของพวกเขาก็เช่นกัน พื้นแข็งด้านล่างกลายเป็นแอ่งน้ำ…และในที่สุด “แฮกกกกก….แฮกกกกกก” เธอหายใจอย่างหนักขณะที่มองดูเขา เขาอยู่ข้างล่างเธอในสภาพทรุดโทรมและดาบอยู่ในมือของเธอ การต่อสู้สิ้นสุดลง แต่เธอก็ยังคงโกรธแค้นไม่เปลี่ยนแปลง “…แกมันก็แค่ไอ้สารเลว” เสียงของเธอสั่นไหวเต็มไปด้วยความโกรธและเธอก็จับเขาไว้ที่คอ “นายคิดว่าการแบบนี้จะทำให้ฉันยกโทษนายงั้นเหรอ? แค่ให้ฉันอัดนายแค่นี้ นายมันเลว…” ขณะที่เขามองดูเธอบ่นเต็มไปด้วยความเครียดแค้น ผมไม่เคยขอให้เธอให้อภัยหรือแม้แต่จะขอโทษได้ แต่อย่างน้อยผมก็สามารถช่วยเธอให้ได้ฆ่าผมได้อย่างน้อยก็ 1 ครั้ง เขารู้สึกโล่งใจด้วยความคิดและรังเกียจตัวเองที่คิดเช่นนี้ “… .” “นายรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันคิดถึงนาย” เธอร้องไห้ออกมาอย่างต่อเนื่อง “หน้าอกมันแน่นไปหมดและหัวใจของฉันมันเจ็บปวด ฉันอยากเจอนาย แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันอยากที่จะเชื่อใจนาย แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันเกลียดนายมากพอที่จะฆ่านายด้วยมือของฉันเอง แต่ฉันทำไม่ได้นายทำร้ายฉันมากขนาดนี้ แต่ฉันก็ยังอยากอยู่กับนาย….นายทำอะไรกับฉันลงไป….” เธอหยิบดาบขึ้นมาจากพื้นแล้วยกขึ้นสูง ตอนนี้หัวใจของเขาอยู่ที่ปลายดาบของเธอ เพียงแค่เธอออกแรงอีกนิดเดียวและความสัมพันธ์ที่เลวร้ายของพวกเขาก็จะสิ้นสุดลง แต่ความจริงข้อหนึ่งทำให้เธอลังเลใจความตายบนชั้นที่ 20 เป็นความตายที่แท้จริงแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็… “ฉันฆ่านายได้ ฉันทำได้!” เธอร้องไห้ขณะที่มองคิมฮาจินราวกับกำลังขอให้เขาหนีไปซะ แต่ดวงตาของคิมฮาจินกับจับจ้องอยู่ที่เธอ “…………..!!!!!!” เสียงร่ำไห้ดังก้อง เธอแทงดาบของเธอลงไปอย่างแรง ชึกก-! ความเงียบงันเข้ามาแทนที่พายุอันรุนแรง แฮกกก…แฮกกกก…. ลมหายใจเล็กๆบางๆดังขึ้น—————–2——————-“บ้าที่สุด.” เธอปล่อยดาบลงไปแล้วล้มตัวลง หน้าผากของเธอแตะหน้าอกอันอบอุ่นของเขา “ไม่มีทาง…ไม่มีทางที่ฉันจะฆ่านายได้….” คำพูดนั้นทะลุหัวใจเขา ร่างของเธอสั่นไหวในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าโศก “นายมันตัวเลวร้ายที่ขี้ขลาด….” เสียงแหบแห้งออกมาจากปากของเธอร่างกายเล็กที่สั่นเบาๆในอ้อมแขนของเขาเกือบจะทำให้จิตใจของเขาแตกสลาย มันสั่นคลอนจิตใจของเขาอย่างใหญ่หลวง *************************************************************************
คอมเม้นต์