บทที่ 366 ชั้น 20 (2)
 
หลังจากฮีโร่ทุกคนประสบความสำเร็จในการผ่าตัด ยูยอนฮา ออกจากโรงพยาบาลและโทรหาใครบางคนทันที
 
กรี้งงงงงงงงงงงงง—
 
กรี้งงงงงงงงงงงงง—
 
โทรศัพท์ดังขึ้นและ ยูยอนฮา ก็กังวลว่าเขาจะไม่มาอีกครั้ง …
 
“นายสวัสดีไหม”
 
– ใช่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ
 
เสียงไม่แยแสของคิมฮาจินดังขึ้น ยูยอนฮา ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันทีที่เธอได้ยินเสียงของเขา
 
“นายหายไปเลยและนายก็ไม่ได้ตอบกลับข้อความของฉัน นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”
 
– ก็ทั้งหมดนั้นละ ตอนนี้ฉันกำลังพักอยู่น่ะ
 
“… .”
 
ทุกอย่าง
 
สิ่งที่คิมฮาจินบอกนั้นทำให้ดูเหมือนว่าเขากำลังบาดเจ็บหนัก.
 
ยูยอนฮา ถอนหายใจ
 
“อย่าทำเลยนะ”
 
– …อย่าทำเลยนะ?
 
คิมฮาจินแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
 
“นายรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร.”
 
– ฮะ? เธอหมายถึงอะไร
 
“ฉันได้ยินเรื่องที่นายฆ่าดอกบัวดำแล้ว”
 
– อ้อ
 
‘เขาคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือไง?’ ยูยอนฮา เหลือบมองไปรอบๆและส่งเสียงกระซิบอย่างต่อเนื่อง
 
“ฉันรู้ว่านายกำลังตามล่าสมาชิกที่เหลืออยู่ของกลุ่ม Chameleon”
 
คราวนี้คิมฮาจินพูดไม่ออก มันอาจหมายความว่าเราพูดถูกต้องก็ได้
 
“มันอันตรายเกินไปเพราะงั้นนาย-“
 
– ไม่ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ฉันไม่ได้ไล่ล่าใคร
 
“…ฮะ?”
 
ยูยอนฮา ปิดปากเธอ ครู่หนึ่งเธอสงสัยว่าจริงๆแล้วยังไงกันแน่
 
“จริงๆเหรอ?”
 
– ใช่ ฉันฆ่าดอกบัวดำเพราะมันเป็นคำขอของไอลีน ฉันไม่ได้ไล่ล่า กลุ่ม Chameleon Troupe ด้วยเหตุผลส่วนตัว
 
“แล้ว…นายอยู่ชั้นอะไร มาเจอกันข้างในหอคอยแล้วคุยกันหน่อย”
 
– เจอฉันได้ที่ชั้น 15
 
เมื่อได้ยินแบบนั้นเสียงของ ยูยอนฮา ก็ดังขึ้นมาทันที
 
“อะไรนะ? นายขึ้นสูงไปแล้ว? นายไล่ตามหลังพวกเขาไปจริงๆ!”
 
– …ไม่. ยังไงก็เถอะขึ้นมาชั้น 15 ฉันจะไปหาเธอ
 
“หืม…ฉันคิดว่ายังไงนายก็โกหกฉัน…แต่ก็โอเค…”
 
ยูยอนฮา อยากพูดคุยกับเขามากกว่านี้แต่เขาคงไม่ตอบและคิมฮาจิน เองก็ดูยุ่งมาก เธอเลยได้แต่พูดต่อไม่กี่ประโยค
 
“นาย….อย่างทำอะไรที่มันอันตรายเกินไปละ”
 
– ไม่ทำงานที่อันตรายหรอก
 
“ดีแล้ว มีอะไรเกิดขึ้น…ก็โทรหาฉัน ฉันจะวางสายแล้วละ”
 
– ฉันก็กำลังบอกเธออยู่นี้ไงว่าไม่มีอะไร
 
ยูยอนฮา วางสายแล้วโทรหาคนอื่น
 
“สวัสดี.”
 
เสียงเย็นยะเยือกออกมาจากปากของเธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจาก
น้ำเสียงเบาๆที่เธอเพิ่งทำ
 
– เอ่อหัวหน้ายู ผมหวังว่าคุณจะได้เห็นจดหมายขอโทษที่ผมส่งไป…
 
“ไม่”
 
– …อะไรนะ?
 
“ฉันอ่านมันแล้วและนั่นคือคำตอบของฉัน”
 
ซุนมู คอร์ปอเรชั่น มันเป็นหนึ่งในบริษัทผู้เหมาของกิลด์ Essence of the Strait ด้วยการใช้เงินทุนที่ได้รับจาก Essence of the Strait ทำให้ บริษัทขนาดกลางพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ๆขึ้นมา
 
แต่เมื่อสัญญาของพวกเขาใกล้จะสิ้นสุดลง ซุนมูก็ขายเทคโนโลยีของพวกเขาไปยัง บริษัทต่างประเทศอย่างลับๆ เมื่อ ยูยอนฮา พบว่า
ผู้รับเหมารายหนึ่งของเธอทำตัวเป็นสายลับทางอุตสาหกรรมแบบโง่ๆนี้ เธอก็ค่อนข้างตะลึง
 
“คุณมี 2 ทางเลือก”
 
– …ผมขอโทษ แต่ได้โปรดหัวหน้ายู
 
“ 1 คุณจะเดินไปลงหลุมฝังศพของคุณด้วยตัวคุณเองหรือดูตัวเองถูกใส่ลงไปในนั้น”
 
การค้าขายลับๆของ ซุนวู ถูกค้นพบโดยสมาคม บุษพาร่วงโรย ของ
ยูยอนฮา ในวันเดียวกันนั้น ยูยอนฮา บังคับผู้บริหารในเกาหลีทันทีโดยการห้ามไม่ให้พวกเขาเดินทางและแช่แข็งเงินทุนของพวกเขา
 
– หัวหน้ายู ผมมีลูก! ผม….
 
ยูยอนฮา วางสายขณะที่ชายคนนั้นตะโกนอย่างสิ้นหวัง
 
“เฮ้อออออออออออ… .”
 
ถอนหายใจที่ขมขื่นดังขึ้น บุษพาร่วงโรยของ กิลด์ Essence of the Strait จะไม่ได้แสดงความเมตตาต่อผู้ทรยศและให้อีกฝ่ายต้องชนใช้หนี้ให้ได้
 
วันนี้กฎนั้นจะถูกใช้อีกครั้ง
 
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างความรู้สึกว่างเปล่าปรากฏในตัวเธออีกครั้ง
มันให้ความรู้สึกเหมือนมีรูอยู่ในร่างกายของเธอพร้อมกับความรู้สึก
ไร้พลังแทรงเข้ามาและออกผ่าอกของเธอ ยูยอนฮารู้สึกเซื่องซึม
 
ตอนนั้นเองที่ม้านั่งของ ยูยอนฮา ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงดวงดาวเธอเห็นฮีโร่ทั้ง 2 ก็โอบกอดกัน ในไม่ช้าริมฝีปากของพวกเขาก็เปิดออก
 
“…ชิ.”
 
ยูยอนฮา คลิกที่ลิ้นของเธอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างดวงตาของเธอยังคงอยู่กับจ้องมองพวกเขาจากนั้นลิ้นพวกเขาก็เริ่มพันกัน…
 
อึก
 
ลิ้นข้างหนึ่งโจมตีอีกข้างเหมือนกับแส้ 2 อัน
 
อึก.
 
ยูยอนฮากลืนน้ำลายของเธอเมื่อเห็นภาพลามกตรงหน้า ต่อมาเมื่อ
รถลีมูซีนของเลขานุการหยุดตรงหน้าเธอ
 
“ขอโทษที่มาสาย.”
 
“คะ-คะ?”
 
เลขานุการรีบออกจากรถและเปิดประตูหลัง
 
“ไม่เลย ไม่เป็นไร”
 
หลังจากเข้ามาในรถลีมูซีนแล้ว ยูยอนฮา บังคับให้ตัวเองไม่มองดูคู่รักบนม้านั่ง
 
*************************************************************************
 
[ชั้น 15 เรือถูกทอดทิ้งของ Genkelope]
 
หลังจากใช้เวลาพักกับแีเวนเดลประมาณ 4 วันผมกลับไปที่หอคอย
 
ผมขับเคลื่อนเรือขึ้นพร้อมปลุก NPC ที่เป็นทหารแล้วเสริมกำลังทหารของเรือโดยการทิ้งเหมือนน้ำ TP ด้วยเหตุนี้ผมจึงได้รับทหารติดอาวุธจำนวน 43 นาย
 
“พื้นที่ 3 ส่วนใหญ่กลับสู่การดำเนินการตามปกติ การแก้ไขระบบ
การใช้พลังงานด้วยตนเองดูเหมือนจะได้ผล”
 
ขณะนี้ผมกำลังถูกชี้นำโดยกัปตันเรือ ตอนนี้พื้นที่ 3 ดูเหมือนว่าเป็นสถานที่ที่ผู้คนอาศัยอยู่และ NPC ก็รู้สึกขอบคุณเพราะมันสบายมาก
 
โฮเนอร์พูด
 
“ตอนนี้พวกเราต้องการเริ่มต้นแผนการเพื่อช่วยเหลือมนุษยชาติ”
 
“… .”
 
“แน่นอนว่าตราบเท่าที่ผู้บัญชาการเรืออนุญาต”
 
ผมมองไปที่ โอเนอร์ ผมกลายเป็นผู้บัญชาการเรือไปแล้ว
 
“นายมั่นใจไหม”
 
“แน่นอน พวกเราเคยฝึกฝนมาแล้วหลายครั้ง ต้องขอบคุณการกินอยู่ที่ดีทำให้ พวกเราได้กลับคืนสู่สภาพร่างกายสูงสุดของพวกเราและทุกคนก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น”
 
“อืมงั้นเอาเลย ฉันอนุญาต นายสามารถใช้ TP ได้มากเท่าที่นายต้องการได้เลย”
 
มันเป็นวิธีที่ขาดความรับผิดชอบในการใช้เงิน แต่ผมไม่มีทางเลือก
ผมต้องปีนขึ้นไป ในขณะนั้นเองแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็ปรากฏตัวขึ้น
 
[ 3 คนเข้าสู่พื้นที่ 3]
[ผู้เล่น PhantomThief]
[ผู้เล่น Goryeo Strongest]
[ผู้เล่น Hurabono]
[พวกเขาได้รับการยืนยันว่าเป็นสหายของผู้บัญชาการเรือ ทางเข้าจะถูกเปิดออก]
 
ระบบการจัดการของพื้นที่ 3 เปิดประตูด้วยเสียงกล ชอคจุนกยอง, เจน และ จินโยฮาน เดินเข้ามา
ผมยิ้มกว้าง
 
“มาแล้วเหรอ?”
 
“ใช่~ พวกเราเพิ่งมาถึง ~”
 
เจน ถอดเสื้อคลุมของเธอทันทีหลังจากนั้นและมองไปรอบๆ พื้นที่ 3 แห่งอนาคตด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น
 
“ว้าว~ มันเหมือนกับว่าฉันอยู่ในหนังไซไฟเลย”
 
“บอสอยู่ไหน”
 
“เธอบอกว่าเธอมบางอย่างต้องทำ~”
 
“อืม.”
 
ผมถามสิ่งที่ผมอยากรู้
 
“ ใช่แล้วเจน เธอขโมยไปเท็มได้มากี่ชิ้นละ”
 
“ฉันไม่ได้โลภมากแค่ครึ่งหนึ่งของสิ่งที่ปีศาจค้นพบ ฉันเอาธนูมาให้นายด้วยนะ”
 
ธนูที่เธอพูดอาจหมายถึง [ธนูแห่งเตมูจิน] สำหรับเนื้อเรื่องที่ผมแต่งไว้
[ธนูแห่งเตมูจิน] กับ [คันศรแห่งบุบพา] หลังจากนั้นผมก็ไม่ต้องการอะไรอีก
 
“ขอบคุณ.”
 
“ไม่มีปัญหา~ ฉันต่างหากที่ควรจะเป็นคนที่ขอบคุณ”
 
เจนแสดงกำไลบนแขนของเธออย่างภาคภูมิใจ มันเป็นสร้อยข้อมือที่ทำขึ้นเพื่อเธอโดยใช้วัสดุที่เธอมอบให้ผม ผมสร้างสร้อยข้อมือเพราะเธอมีแหวนและสร้อยคออยู่แล้ว เพียงแต่สร้อยข้อมือเล็กๆนี่ใช้ 21 อัญมณี สายทำจากหินดวงจันทร์ซึ่งกล่าวกันว่าสวยกว่าทองคำมากมาย
โดยปกติแล้ว ค่าใช้จ่ายของวัสดุสูงกว่า 2000 ล้านวอนอย่างง่ายดายและด้วยความชำนาญของคนแคระการสร้างมันขึ้นมามันจึงกลายเป็นสิ่งมีค่า
 
“แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันนนน~”
 
เจนถามด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่
 
“พวกเราจะขึ้นไปชั้น 16”
 
“ตอนนี้?”
 
“ใช่ พวกเราสามารถขึ้นไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ”
 
พื้นที่ 3 มีโรงเก็บเครื่องบินที่มียานพาหนะที่สามารถบินผ่าน Tower ได้ เมื่อมาถึงชั้นที่ 16 เราจะสามารถเห็นอาณาจักรปีศาจที่แท้จริงได้ใน
มุมมองแบบเต็มๆ
 
“โอ้ แจ่มไปเลย!”
 
ชอคจุนกยอง ตบหน้าอกของเขาเหมือนลิงกอริลลา ผมยิ้มและเรียกกัปตัน
 
“โฮเนอร์.”
 
“ครับ ยานอวกาศพร้อมแล้ว”
 
“พวกเราไปไม่นานหรอก”
 
ด้วยวิธีนี้มันน่าจะปีนขึ้นไปบนชั้นที่ 19 ได้ง่ายๆ อาจใช้เวลาไม่เกิน
2 สัปดาห์ อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆจะยากขึ้นจากชั้นที่ 20 เช่นเดียวกับ Crevon ชั้น 8-1 8-2 และ 8-3 ของ Crevon ชั้น 20 ~ 23 เชื่อมต่อกัน ผมอยากเตรียมตัวเพราะว่าอาจเพื่อเสียชีวิตอย่างน้อย 1 ครั้งที่นั้น
 
“ผมจะนำทางให้เอง”
 
ผมติดตาม โฮเนอร์ และสหายของผมก็ติดตามผมมา
 
*************************************************************************
 
… 30 นาทีต่อมา
 
หลังจากผู้บัญชาการเรือ ‘Extra7’ และสหายของเขาออกไปแล้ว โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ นักยุทธศาสตร์การทหารได้ขอเข้าพบ
 
“ตราบใดที่พวกเราเปิดทางเดินเขาจะปลดล็อกห้องจำศีลได้”
 
“ใช่ แต่คำถามคือวิธีการเปิดทางเดิน”
 
“ง่ายมาก พวกเราแค่ต้องขุดมันให้ได้”
 
“แต่คนที่อาศัยอยู่ในเมืองใต้ดินละ….”
 
ในขณะที่ โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ กำลังคุยกันเรื่องการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของพวกเขาทันใดนั้นก็มีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในเรือ
 
[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]
[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]
[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]
 
“…อะไรกัน?”
 
“คนที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงงั้นเหรอ”
 
NPC ในเรือค้างที่ข้อความอย่างไม่คาดคิด อย่างไรก็ตาม โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ ย้ายก้นอย่างรวดเร็วไปยังห้องควบคุมและตรวจสอบกล้อง
จากนั้นพวกเขาเห็นผู้หญิง 2 คนกำลังเดินไปยังบริเวณที่ 3
สิ่งมีชีวิตที่สวมเสื้อคลุมสองตัวที่มีสถานะที่ไม่ธรรมดานั้น พวกเธอก็คือผู้ดูแลระบบ ‘เมเดีย’ และ ‘อเธอน่า’
 
อีเรนเนอร์ ถาม
 
“พวกเขาเป็นผู้ดูแลไม่ใช่เหรอ?”
 
“ใช่ ว่าแต่ทำไมพวกเธอมาทำอะไรที่นี่…”
 
ผู้ดูแลระบบไม่สามารถเข้าสู่ชั้นอื่นๆได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ดูแลระบบของชั้นนั้น อย่างไรก็ตามชั้น 15 เป็นกรณีพิเศษเนื่องจากไม่ใช่
‘ชั้นอย่างเป็นทางการ’ ที่มีผู้ดูแลระบบ
 
“ฉันไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนว่าพวกเราต้องเปิดประตู”
 
แม้ว่าพวกเขาจะกลัวแต่กัปตันโฮเนอร์ก็รีบตัดสินใจและเปิดประตูที่ปิดอย่างแน่นหนาทันที
 
เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
เมเดีย และ อเธอน่า เดินเข้ามา
แม้ว่าใบหน้าของพวกเธอจะถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมทั้งหน้า แต่ NPC ก็สามารถจดจำพวกเธอได้จากพลังเวทมนต์ที่เป็นเอกลักษณ์ เพราะงั้นพวกเขาเลยตัวสั่นเทาเพราะความกลัว สำหรับพวกเขาแล้วผู้ดูแลระบบอยู่ห่างไกลจากความเป็นคนดีอยู่มาก
 
“สวัสดีคะ ทุกคน~”
 
เมเดีย ถามอย่างใจดีกับ NPC ที่กลัว
 
“ผู้เล่น Extra7 อยู่ที่นี่หรือไม่”