War sovereign Soaring The Heavens ตอนที่ 1564
โจรที่ไม่ธรรมดา ในขณะที่เติ้งเหล่าซันเริ่มต้นไล่ล่าต้วนหลิงเทียนไปได้พักหนึ่ง มันก็บังเกิดความคิดละทิ้งสัตว์ร้าย หมายออกไปตามล่าด้วยตัวเอง เพราะอย่างไรสัตว์ร้ายที่มันขี่ก็เพียงมีด่านพลังสู่เซียนขั้นต้นเท่านั้น ความเร็วก็ทำได้แค่ทัดเทียมกับต้วนหลิงเทียน คิดไล่ให้ทันนับว่ายากเย็นอยู่บ้าง และในฐานะที่มันเองก็เป็นสู่เซียนขั้นกลาง ไปไล่สู่เซียนขั้นต้นย่อมเป็นเรื่องราวอันง่ายดาย… เห็นได้ชัดว่าจากความเร็วที่ต้วนหลิงเทียนใช้ออก ทำให้มันคิดว่าพลังฝึกปรือของต้วนหลิงเทียนมีแค่สู่เซียนขั้นต้นเท่านั้น “หืม?” ทว่าครู่ต่อมาเติ้งเหล่าซันก็ล้มเลิกความคิดไล่ตามด้วยตัวเอง เพราะมันพบว่าชายหนุ่มที่เหินนำไปไกลเบื้องหน้าอยู่ๆก็หยุดลง และท่าทางคล้ายเฝ้ารอพวกมันเสียอย่างนั้น จังหวะนี้ไม่รู้ทำไม แต่ในใจมันบังเกิดความรู้สึกไม่ชอบมาพากลขึ้นมา ยังอยากจะหันหลังแล้วรีบหนีไปทันที! อย่างไรก็ตามพอคิดว่าตอนนี้มีกลุ่มคนที่ติดตามมากำลังเฝ้าดูมันอยู่ มันก็ได้แต่ขบเคี้ยวฟัน และพุ่งร่างไปต่อ ‘มันก็แค่สู่เซียนขั้นต้นมิใช่หรือไร ในสถานที่เปลี่ยวร้างเช่นนี้ข้าฆ่ามันไปผู้ใดจะรู้ ให้มันมีความเป็นมาไม่ธรรมดาก็เท่านั้น ใครจะรู้ว่าข้าเติ้งเหล่าซันฆ่ามัน?’ พอฉุกคิดเรื่องนี้เติ้งเหล่าซันก็บังเกิดความฮึกเหิมขึ้นมาอีกครา ครู่ต่อมาเติ้งเหล่าซันและสมุนโจรก็ไล่ตามต้วนหลิงเทียนมาทัน เริ่มกระจายวงล้อมคิดล้อมกรอบต้วนหลิงเทียน “ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจส่งมอบแหวนมิติของเจ้าแล้วรึ?” เติ้งเหล่าซันมองต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “มาเถอะ ข้าจักให้โอกาสเจ้าอีกสักครั้ง หากเจ้าส่งมอบแหวนมิติมาแต่โดยดี ข้าจะไว้ชีวิตของเจ้าแล้วกัน” ได้ยินวาจานี้ของเติ้งเหล่าซัน ชายชรา 2 คนที่ติดตามอยู่ด้านหลังอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ต้องทราบด้วยว่าสถานการณ์เช่นนี้ไม่ใช่ว่าพวกมันไม่เคยเจอมาก่อน และทุกครั้งเมื่อเติ้งเหล่าซันไล่ตามคนที่คิดหนีได้ทัน จะลงมือฆ่าอีกฝ่ายทันทีทุกครั้ง ทว่าคราวนี้กลับเลือกจะให้โอกาสที่สองกับต้วนหลิงเทียน? เรื่องนี้ทำให้พวกมันประหลาดใจนัก ‘บางทีหัวหน้าเห็นว่ามันเลือกที่จะหยุดเองแต่โดยดี จึงบังเกิดจิตคิดเมตตา’ ชายชราทั้ง 2 หันมองสบตากัน และต่างเห็นอารมณ์คล้ายเหมือนในแววตาของอีกฝ่าย พวกมันไหนเลยจะทราบได้ ว่าตอนนี้ใจเติ้งเหล่าซันจะบังเกิดความกริ่งเกรงต่อชายหนุ่มเบื้องหน้าขึ้นมา “อ่อ แล้วถ้าข้าไม่ให้ล่ะ?” ตั้งแต่ต้นจนจบสีหน้าท่าทางของต้วนหลิงเทียนยังคงสงบ คล้ายต่อให้ขุ่นเขาถล่มลงตรงหน้าก็ไม่ยี่หระ หลังจากได้ยินคำนี้ของต้วนหลิงเทียน สีหน้าเติ้งเหล่าซันเปลี่ยนไปทันที “ไอ้หนูเจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือไง!?” “หัวหน้าสาม ฆ่ามันเลยเถอะ!!” “ฆ่ามัน!!” …… ตอนนี้เองโจรร้ายที่ติดตามอยู่ด้านหลังก็เริ่มโห่ร้องออกมาหลังได้ยินคำต้วนหลิงเทียน หากไม่ใช่เพราะยังไม่มีคำสั่งของเติ้งเหล่าซัน พวกมันคงกรูเข้าไปรุมทึ้งฉีกร่างเจ้าหนุ่มที่ไม่รู้ว่าอะไรดีต่อตัวไปแล้ว “ฆ่ามัน!!” จังหวะนี้พอได้ยินเสียงโห่ร้องของลูกน้อง เติ้งเหล่าซันรู้สึกเสมือนขึ้นขี่หลังเสือยากจะลง สั่งฆ่าออกไปทันที! “ฆ่ามัน!” “ฆ่ามัน!” …… ตอนนี้เองนอกจากเติ้งเหล่าวซันที่ขี่สัตว์ร้ายและชายชราทั้ง 2 ที่อยู่ด้านหลัง เหล่าสมุนโจรที่เหลือก็อดใจไม่ไหวพุ่งรี่เข้าหาต้วนหลิงเทียนคล้ายจะไปรุมฉีกร่างเขาอย่างไรอย่างนั้น! ต้วนหลิงเทียนที่ถูกกลุ่มโจรกรูกันเข้ามา พลันเผยรอยยิ้มบางๆ และเมื่อเห็นว่ากลุ่มโจรนับสิบเริ่มใกล้เข้ามา อาณาบริเวณเหนือฟ้าในรัศมี 100 หมี่รอบตัวเขาเริ่มสั่นสะเทือน! หลังจากนั้นพื้นที่ดังกล่าวก็ปรากฏ ปราณกระบี่ที่ควบแน่นจนมีสภาพราวของจริงผุดจากความว่าง! มองปราดเดียวก็รู้ได้ว่ามีกระบี่ผุดโผล่ออกมานับหมื่นเล่ม! “มะ…มารดาของมัน! ขะ…เขตแดน!!” ตอนนี้เองเติ้งเหล่าซันและชายชราพลันโพล่งคำออกมาด้วยความตื่นตระหนก! ไหนเลยพวกมันยังไม่ทราบว่านี่มันเรื่องอะไร! ใบหน้าเริ่มเผยความหวาดผวาเสียขวัญออกมาทันที! พวกมันเตะเอาตอเหล็กเข้าให้แล้ว!! ล้อกันเล่นหรือไร! มีเพียงยอดฝีมือที่สามารถใช้ปราณแท้ก่อเขตแดนได้เท่านั้น ถึงจะสร้างเขตแดนออกมาได้! และยอดฝีมือที่ใช้ปราณแท้ก่อเขตแดนได้ ก็มีแต่ยอดฝีมือขอบเขตสู่เซียนขั้นยิ่งใหญ่หรือเหนือกว่านั้น! ไม่ต้องกล่าวถึงพวกมันและเหล่าลิ่วล้อด้วยซ้ำ ลำพังหัวหน้าพวกมันอย่างเติ้งเหล่าซัน ก็ยังห่างอีกไกลกว่าจะบรรลุสู่เซียนขั้นเชี่ยวชาญ เป็นแค่สู่เซียนขั้นกลางธรรมดาๆเท่านั้น! กระทั่งหัวหน้าพวกมันยามพบเจอสู่เซียนขั้นยิ่งใหญ่ยังต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัว เสมือนหลานชายพบพานท่านปู่! แต่ทว่าพวกมันกลับไล่ตามสู่เซียนขั้นยิ่งใหญ่มาเพราะคิดฆ่าชิงทรัพย์? ในขณะที่เติ้งเหล่าซันและชายชราทั้ง 2 หน้าเปลี่ยนสีด้วยความตื่นตระหนก กระบี่ทั้งหมื่นเล่มก็คล้ายกลับกลายเป็นดาวตก พวกมันพุ่งจี้เข้าหากลุ่มโจรด้วยความฉับไวเหนือเสียง! พริบตาร่างโจรร้ายทั้งหลายก็ถูกกระบี่น่ากลัวเสียบทะลวงดวงใจ! ร่างร่วงตกไปเป็นซากเนื้อเลอะเลือนบนพื้นคนแล้วคนเล่า!! โจรร้ายกลุ่มนี้ที่แข็งแกร่งที่สุดก็แค่สู่เซียนขั้นต้นเท่านั้น ต่อหน้าเขตแดนหมื่นกระบี่ของต้วนหลิงเทียน พวกมันก็ไม่ต่างใดจากปลาบนเขียง… พริบตานอกจากเติ้งเหล่าซันกับชายชราทั้ง 2 ..สมุนโจรที่เหลือก็ร่วงไปตกตายเป็นซากเนื้อเลอะเลือนหมดสิ้น! ตอนนี้เองเติ้งเหล่าซันคล้ายพึ่งตอบสนองเรื่องราว เร่งกล่าวออกมาเสียงหลง “ใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่ ข้าเติ่งเหล่าซันมีตาแต่ไร้แวว ไท่ซานตั้งอยู่เบื้องหน้ากลับมิอาจแลเห็น! ข้าน้อยผิดไปแล้วขอใต้เท้าโปรดเมตตาด้วย!!” เติ้งเหล่าซันที่หน้าซีดเร่งพุ่งออกมาก้มหัวขอขมาเบื้องหน้าต้วนหลิงเทียนทันที ไม่เหลือทีท่าถือดีอะไรอีก ในใจมันหวังเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น หวังว่าชายหนุ่มแสนร้ายกาจเบื้องหน้าจะเมตตาละเว้นชีวิตมัน! เพราะต่อหน้าชายหนุ่มผู้นี้ มันไร้ซึ่งหนทางต่อต้านโดยสมบูรณ์ ได้แต่ยินยอมรับชะตาตามที่อีกฝายจะตัดสินเท่านั้น! แน่นอนว่าในใจมันยังร่ำร้องไปด้วยความไม่ยินยอม…ชายหนุ่มผู้นี้เป็นสู่เซียนขั้นยิ่งใหญ่แท้ๆ กลับจงใจใช้ความเร็วของสู่เซียนขั้นต้น ละเล่นหมูกินเสือ! นี่ยังไม่ใช่ขุดหลุมพรางล่อให้พวกมันตกลงไปหรอกรึ! หากต้วนหลิงเทียนจากไปด้วยความเร็วของสู่เซียนขั้นยิ่งใหญ่ พวกมันยังจะไล่ตามมาหรือไม่? ไม่มีทาง! พวกมันย่อมไม่กล้าไล่ตามมาแบบนี้แน่ๆ!! และถึงต่อให้พวกมันคิดไล่ตาม ก็ไม่มีวันไล่ทัน! “ใต้เท้าหนุ่มโปรดเมตตาละเว้นพวกเราด้วย!” “ไว้ชีวิตข้าด้วยใต้เท้า!” ชายชราทั้ง 2 ที่อยู่เบื้องหลังเติ้งเหล่าซัน ก็เร่งรุดมาหมอบฟุบก้มหัวกลางอากาศ วาจายามกล่าวน้ำเสียงสั่นไปไม่น้อย พยายามร้องขอความเมตตาจากต้วนหลิงเทียนเต็มที่ ตอนนี้ในหัวพวกมันก็คิดไปไม่ต่างจากเติ้งเหล่าซัน กระทั่งสัตว์ร้ายที่เติ้งเหล่าซันขี่ยังคล้ายสัมผัสได้ถึงอันตรายจากต้วนหลิงเทียน มันหงอยซึมจนขดตัวหมอบฟุบไปมทันใด ท่าทางเรียบๆร้อยๆนัก “ถ้าข้าเป็นแค่สู่เซียนขั้นต้นจริงๆ แล้วปฏิเสธไม่ส่งแหวนมิติให้พวกเจ้า พวกเจ้ายังจะละเว้นข้าหรือไม่?” ต่อหน้าทั้ง 3 ที่ร่ำร้องของความเมตตา ต้วนหลิงเทียนกล่าวถามออกไปด้วยเสียงเฉยเมย แม้จะไม่ถาม ต้วนหลิงเทียนก็รู้คำตอบดี เช่นนั้นก่อนที่ทั้ง 3 คนจะตอบอะไร กระบี่อันคมกล้าน่ากลัว 3 เล่มจากเขตแดนหมื่นกระบี่ก็เริ่มพุ่งไปเข่นฆ่าสังหารอีกครั้ง พริบตาเติ้งเหล่าซันกับชายชรารวมทั้งสัตว์ร้าย ก็ถูกกระบี่ทะลวงกลางใจตายตกไม่มีเหลือรอด… ก่อนที่เขาจะออกจากหมู่บ้านขุย พอเห็นพวกเติ้งเหล่าซันเพียงมาเก็บค่าคุ้มครองไม่คิดฆ่าคน เขาก็ไม่ได้คิดจะฆ่าพวกมันแต่อย่างไร หมู่บ้านขุยจ่ายค่าคุ้มครองเพื่อเอาชีวิตรอด เป็นเรื่องปกติธรรมดาในโลกใบนี้… ต้วนหลิงเทียนไม่คิดทำลายหรือขัดขวางการทำมาหากินของพวกมัน อย่างไรก็ตามเขาไม่อยากวุ่นวายกับพวกมันแล้ว แต่พวกเติ้งเหล่าซันดันเลือกที่จะมาตอแยเขาเอง เขาก็ไม่ได้คิดอะไรให้มาก ฆ่าก็ฆ่า… แต่อย่างน้อยเพื่อไม่ให้หมู่บ้านขุยเดือดร้อน เขาจึงเลือกที่จะล่อพวกเติ้งเหล่าซันมาถึงที่นี่ พอมาถึงแล้วก็สามารถลงมือได้อย่างสบายใจ “เขตแดนหมื่นกระบี่ไม่ธรรมดาจริงๆ” ภายใต้การควบคุมของต้วนหลิงเทียน กระบี่หมื่นเล่มในเขตแดนเบื้องหน้าสามารถเคลื่อนไหวได้ดั่งใจ ฉากเรื่องราวที่กระบี่หมื่นเล่มแปรขบวน ทั้งเหินบินสังหารดั่งใจนึกนั้น…ช่างเป็นอะไรที่น่าดูชมนัก! สุดท้ายหลังจากกวาดล้างกลุ่มโจรแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็ควบคุมให้กระบี่นับหมื่นเล่มควบรวมกลับกลายเป็น กระบี่สีทอใต้ฝ่าเท้า แล้วเขาก็ท่องกระบี่ดังกล่าวเหินบินออกไปทันที มุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือด้ววยความเร็วสูงสุด! ในขณะที่ต้วนหลิงเทียนกำลังมุ่งหน้าไปเมืองหลวง พลันมีเสียงกรีดร้องด้วยความเสียใจดังลั่นหุบเขาที่อยู่ไม่ไกลหมู่บ้านขุย “น้องสาม!!” ชายชราร่างใหญ่ผมสีขาวโพลนมองไข่มุกวิญญาณที่แหลกเป็นเสี่ยงด้วยน้ำตานองหน้า กลิ่นอายพลังยะเยือกเริ่มแผ่ออกจากร่างมัน “พี่ใหญ่เกิดอะไรขึ้น!?” ครู่ต่อมาปรากฏชายวัยกลางคนแต่งตัวคล้ายบัณฑิตวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ และเมื่อมันเห็นไข่มุกวิญญาณที่แตกเป็นเสี่ยงก็อดไม่ได้ที่จะหน้าเสีย “นะ…นี่มัน ไข่มุกวิญญาณของน้องสาม?!” “มิว่าเป็นผู้ใด ข้าจะฆ่ามันล้างแค้นให้น้องสาม!!” ลูกตาชายชรากลับเป็นสีแดงฉาน หยาดน้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นสาย เสียงกล่าวเต็มไปด้วยความเยียบเย็นทั้งเคียดแค้นนัก “พี่ใหญ่ท่านรอนี่ ข้าจะรีบไปตรวจสอบทันที!” ใบหน้าของชายวัยกลางคนที่แลคล้ายบัณฑิตก็บิดเบี้ยวอัปลักษณ์ไม่ต่าง แม้พวกมันจะไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด แต่ความสัมพันธ์ของพวกมันแน่นแฟ้นสนิทสนมกันยิ่งกว่าพี่น้องร่วมสายเลือดเสียอีก!! เนื่องจากต้วนหลิงเทียนไม่ได้ทำลายซากศพอะไร ทำให้ชายวัยกลางคนคล้ายบัณฑิต ติดตามมาพบศพที่แหลกเหลวบนพื้น ยังเห็นว่ากลางอกมีรอยกระบี่ทะลวง… มันจึงนำศพกลับไปที่พักทันที “พี่ใหญ่ข้าไปถามหมู่บ้านรอบๆแถบนี้ที่น้องสามตกตายมาแล้ว…เห็นว่าก่อนที่น้องสามจะตกตายได้ติดตามชายหนุ่มคนหนึ่งออกไป” ชายวัยกลางคนคล้ายบัณฑิตไม่เพียงแต่จะเฉลียวฉลาด แต่มันยังเป็นหัวหน้าลำดับ 2 ของกลุ่มโจรอีกด้วย และเป็นดั่งมันสมองของกลุ่ม ใช้เวลาไม่นานก็สืบทราบเรื่องราว “ข้าได้ความจากคนหมู่บ้านขุยมาว่า ชายหนุ่มผู้นั้นคิดเดินทางไปเมืองหลวง” “เมืองหลวง?” หลังได้ยินคำของชายวัยกลางคนแลคล้ายบัณฑิต ชายชราที่ร่ำไห้สองตาแดงฉานพลันกล่าวออกด้วยอำมหิต “เช่นนั้นข้าจักให้มันตายคาเมืองหลวง!!” “พี่ใหญ่…ท่านคิดไปเมืองหลวงหรือ?” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว กล่าวออกเสียงเครียด “พี่ใหญ่ ข้าดูจากบาดแผลของผู้ที่ตกตายทั้งหมด…ทั้งหลายสมควรทะลวงใจตกตายในกระบี่เดียว อีกทั้งจากคราบเลือดทั้งหมดสมควรตกตายในเวลาพร้อมๆกัน…ข้ากลัวว่าพลังฝีมือของเจ้าหนุ่มนั่นจักมิด้อยไปกว่าท่าน! อีกทั้งจากการตรวจสอบสภาพแวดล้อม ข้ามิพบร่องรอยอื่นใดบ่งชี้ว่ามันมีพรรคพวก…ข้าคิดว่ามันสมควรใช้เขตแดนบางอย่าง…หมายความว่ามันเป็นสู่เซียนขั้นยิ่งใหญ่ หรืออาจจะเหนือกว่านั้น” “เพื่อล้างแค้นให้น้องสาม ข้าจักไปเมืองหลวง! ก่อนหน้านี้องค์ชาย 4 ที่เคยติดค้างข้าได้ให้คำมั่นกับข้าเอาไว้ ว่าหากข้ามีเรื่องให้ช่วยเหลืออันใดสามารถไปบอกท่านได้! ขอเพียงอยู่ในขอบเขตความสามารถ..องค์ชาย 4 ล้วนยินดีกระทำให้ข้า…ต่อให้มันจักเป็นยอดฝีมือขอบเขตเซียน หากองค์ชาย 4 สั่งคำเดียวมันยังไม่ตายได้?!” ลูกตาของชายชราตอนนี้สีแดงฉานปานจะหลั่งเลือด คล้ายมันจะเสียสติไปแล้ว “น้องรองเจ้าไปหมู่บ้านขุยแล้ววาดภาพเหมือนเจ้าหนุ่มนั่นออกมาเถอะ…ได้ภาพเหมือนมันเมื่อใดข้าจักไปเมืองหลวงทันที!” “พี่ใหญ่ ข้าต้องขอบคุณท่านแทนน้อง 3 ด้วย!” บัณฑิตวัยกลางคนก้มหัวคำนับชายชราเพื่อแสดงความขอบคุณ
คอมเม้นต์