War sovereign Soaring The Heavens ตอนที่ 3059
เห็นต้วนหลิงเทียนยกเกราะเถาวัลย์แก้วขึ้นมา ซุนเหลียงเผิงก็ได้แต่คลี่ยิ้มขื่นขม “ดูเหมือน…นี่จะเป็นเกราะอมตะระดับราชาที่ผ่านการขัดเกลาหล่อเลี้ยงจากจอมราชันอมตะมาแล้วสินะ” เมื่อตระหนักได้ว่าเกราะที่หยิบยกขึ้นมาเป็นอะไร ต้วนหลิงเทียนก็คลี่ยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก “ถึงกับใช้เกราะตัวนี้จ่ายค่าจ้างนักฆ่ากะโหลกเลือด นับว่าให้ราคาชีวิตข้าสูงจริงๆ” “ประมุข…ตอนนี้ท่านคงไม่ตีเนียนทำเป็นไม่รู้จักเกราะอมตะตัวนี้หรอกนะ?” ต้วนหลิงเทียนจ้องตาซุนเหลียงเผิงเขม็งพลางถาม “เกราะอมตะระดับราชาตัวนี้ เป็นของ ‘หวังเชียนจ้าน’ ผู้อาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่เรา…แน่นอนว่าข้ารู้แค่เพียงว่านี่เคยเป็นเกราะของมันเท่านั้น แต่มันจะมอบให้ใครไปในภายหลังก็สุดที่ข้าจะทราบได้” ซุนเหลียงเผิงกล่าว “อาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่ หวังเชียนจ้าน?” ต้วนหลิงเทียนเลิกคิ้ว “หากข้าจำไม่ผิด…ก่อนหน้าท่านประมุขบอกว่า ศิษย์คนหนึ่งที่หวังตำแหน่งศิษย์ที่แท้จริง ‘หวังหง’ เป็นหลานสาวของผู้อาวุโสใหญ่ใช่ไหม?” “หากข้าเข้าใจไม่ผิด…เกราะอมตะระดับราชาตัวนี้สมควรเป็นหวังเชียนจ้านมอบให้หวังหงกระมัง?จากนั้นนางก็นำไปจ่ายเป็นฆ่าจ้างนักฆ่าองค์กรกะโหลกเลือดให้มากำจัดข้า?” “เพราะสุดท้ายแล้วหากระดับอาวุโสใหญ่คิดฆ่าข้าจริง ก็คงไม่จำเป็นต้องยืมมือใคร…ไหนเลยต้องลำบากลำบนจ้างนักฆ่าให้วุ่นวาย?” ต้วนหลิงเทียนมองซุนเหลียงเผิงพลางเอ่ยข้อสันนิษฐานออกมาทีละประโยค “ย่อมมิใช่ฝีมืออาวุโสใหญ่แน่นอน!” ซุนเหลียงเผิงเอ่ยออกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ก็มิน่าจะเป็นหวังหงไปได้…เพราะหากหวังหงคิดจะฆ่าเจ้าจริง นางเพียงเอ่ยปากให้อาวุโสใหญ่ลงมือก็ได้ ไฉนต้องลำบากลำบนไปติดต่อองค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดเพื่อจ้างนักฆ่าด้วย?” “เช่นนั้น…เจ้าตามข้าไปพบอาวุโสใหญ่เถอะ ข้าจักไปถามว่าเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้ ที่แท้มันเคยให้ใครไป!” ซุนเหลียงเผิงกล่าวชวนต้วนหลิงเทียนจบ ก็เริ่มเหินร่างนำต้วนหลิงเทียนไปยังสถานที่พักอาศัของอาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่ทันที แน่นอนว่าก่อนจะออกเดินทางไปกับซุนเหลียงเผิง ต้วนหลิงเทียนก็สะบัดมือเก็บเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วรวมถึงของที่เทกระจาดออกมาไปไว้ในแหวนพื้นที่เขา เพราะสุดท้ายแล้วทั้งหมดที่กองอยู่เมื่อครู่ ก็คือสินสงครามที่เขาได้มาจากนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1ต้นกำเนิดขององค์กรกะโหลกเลือด แน่นอนว่าไม่อาจทิ้งไว้เฉยๆได้ ไม่ต้องกล่าวใดให้มาก นอกจากเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วที่เป็นเบาะแสชิ้นสำคัญแล้ว ยังมีอุปกรณ์อมตะทั้งสมบัติมากมายที่นักฆ่าจากองค์กรกะโหลกเลือดเก็บสะสมไว้ด้วย เรียกว่าเอาแค่อุปกรณ์อมตะระดับราชาก็มีนับสิบๆแล้ว … ผู้อาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่ หวังเชียนจ้าน นั้น ใครได้ฟังชื่อก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงร่างสูงใหญ่กำยำดั่งแม่ทัพดุดัน(เชียนจ้าน = พันสงคราม) อย่างไรก็ตาม ตัวจริงหวังเชียนจ้านนั้น กลับผอมเหลือเกิน และหากผอมกว่านี้ไม่พ้นต้องถูกผู้คนเรียกลำไผ่แล้ว อย่างน้อยๆตั้งแต่ที่ต้วนหลิงเทียนมาถึงนิกายอมตะเป้าผู่ เขาก็ไม่เคยเห็นใครผ่ายผอมกว่าหวังเชียนจ้านเลย นอกจากนักฆ่ากะโหลกเลือดที่เขาฆ่าทิ้งไป “ประมุข” ในฐานะผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายอมตะเป้าผู่ เมื่อพบเห็นประมุขนิกายมาเยือน มันก็เร่งประสานมือโค้งคารวะทันที ขณะเดียวกันสำนึกเทวะของมันก็แผ่ออกมาตรวจสอบชายหนุ่มชุดม่วงที่ติดตามอยู่ข้างกายซุนเหลียงเผิง “อาวุโสใหญ่” ซุนเหลียงเผิงส่งยิ้มให้หวังเชียนจ้างพลางกล่าวทักทาย จากนั้นก็ผายมือแนะนำต้วนหลิงเทียนให้อีกฝ่ายรู้จัก “นี่คือต้วนหลิงเทียน ผู้อาวุโสใหญ่คงเคยได้ยินเรื่องเขามาแล้วกระมัง” “ข้าย่อมเคยได้ยินเป็นธรรมชาติ…ด้วยความสำเร็จในวัยเพียงเท่านี้ นับเป็นอัจฉริยะที่ร้ายกาจอันยากจะพบพานในเขตคฤหาสน์เฉวียนโยวนัก นับเป็นพรของนิกายอมตะเป้าผู่เราจริงๆที่ตัวตนเช่นนี้เลือกจะเข้าร่วมเป็นศิษย์!” หวังเชียนจ้านกล่าว ขณะเดียวกันก็พยักหน้าให้ต้วนหลิงเทียนด้วยรอยยิ้ม “อาวุโสใหญ่” ต้วนหลิงเทียนกล่าวทักอาวุโสใหญ่ จากนั้นก็สะบัดมือเรียกเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วออกมาทันที รัศมีแสงสีเขียวนวลตาเริ่มเรืองสว่างออกมา การกระทำดังกล่าวของต้วนหลิงเทียนกระทั่งซุนเหลียงเผิงยังอึ้งไปด้วยไม่คิดคาดอยู่บ้าง “เกราะอมตะเถาวัลย์แก้ว!?” แทบจะเป็นวินาทีเดียวกันกับที่ต้วนหลิงเทียนสะบัดมือเรียกเกราะออกมา หวังเชียนจ้านก็โพล่งอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ หันไปมองถามต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าท่าทีงุนงง “ต้วนหลิงเทียน ไฉนเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วถึงมาอยู่กับเจ้าได้เล่า!?” “ข้าจำได้ว่า…เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนข้าออกไปทำธุระด้านนอก ข้าได้ใช้มันเพื่อแลกกับวัตถุดิบหายากบางอย่างเพื่อนำมาสร้างยันต์อมตะไปแล้วนี่นา…” หวังเชียนจ้านกล่าว ตั้งแต่วินาทีที่ต้วนหลิงเทียนสะบัดมือเรียกเกราะเถาวัลย์แก้วออกมา เขาก็จับตาดูความเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าอารมณ์ของหวังเชียนจ้านไม่วางตา ทว่าเขากลับไม่พบพิรุธใดๆเลย หวังเชียนจ้านดูเหมือนจะประหลาดใจจริงๆ ที่เห็นเขานำเกราะตัวนี้ออกมาได้ “อาวุโสใหญ่…ท่านแน่ใจหรือว่าเมื่อ 3 ปีก่อน ท่านได้นำเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้ไปแลกเปลี่ยนวัตถุดิบกับผู้อื่น?” ซุนเหลียงเผิงเอ่ยถาม ได้ยินคำถามของซุนเหลียงเผิง หวังเชียนจ้านก็พยักหน้ารับเร็วไว “มิผิด ข้าจำได้แม่น ตอนนั้นข้าใช้มันเพื่อแลกกับวัตถุดิบเลิศล้ำสำหรับสร้างยันต์อมตะระดับราชานับสิบๆชนิด” “ต้วนหลิงเทียน หรือเจ้ารู้จักผู้ฝึกตนที่ข้าเคยแลกเปลี่ยนวัตถุดิบด้วยคนนั้น?” หวังเชียนจ้านหันไปมองถามต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าประหลาดใจ “หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ นับเจ้ามีวาสนาต้องกันกับข้าไม่น้อยเลย” “อาวุโสใหญ่…ท่านมีหลักฐานใดพิสูจน์หรือไม่ ว่าเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้ เป็นตัวเดียวกันกับที่ท่านใช้แลกเปลี่ยนวัตถุดิบไปเมื่อ 3 ปีก่อน?” ต้วนหลิงเทียนมองหวังเชียนจ้านด้วยสีหน้าท่าทีสงบ เอ่ยถามออกด้วยน้ำเสียงรางเรียบ ไม่หยิ่งหรือนอบน้อมอะไร “หลักฐานหรือ?” หวังเชียนจ้านขมวดคิ้ว “ข้าไม่มีหรอก…แต่ข้ามั่นใจว่าเกราะอมตะในมือเจ้า เป็นเกราะอมตะที่ข้าเคยมีในอดีตแน่นอน เพราะไม่ว่าจะกลิ่นอายหรือลักษณะมันเหมือนกันทุกประการ” เกราะอมตะระดับราชานั้น ล้วนแล้วแต่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แม้จะพบเจอเกราะอมตะที่มีลักษณะคล้ายๆกันอยู่บ้าง แต่หากสังเกตให้ละเอียดแล้ว เกราะอมตะทุกตัว ไม่เว้นอุปกรณ์อมตะระดับราชาใดๆ ย่อมมีกลิ่นอายเฉพาะตัวที่แตกต่างกัน ‘หวังเชียนจ้านนี่มันไม่ได้โกหกจริงๆงั้นเหรอ?’ ต้วนหลิงเทียนที่ไม่พบพิรุธหรือเบาะแสใดๆในสีหน้าท่าที ไม่เว้นแววตาของหวังเชียนจ้านเลย อดไม่ได้ที่จะลอบคิดในใจ ‘หรือ…ระหว่างเดินทางมาที่นี่ประมุขได้ลอบแจ้งเรื่องราวแก่หวังเชียนจ้านผ่านยันต์อมตะสื่อสารทางวิญญาณไปแล้ว ให้หวังเชียนจ้านนี่มันเตรียมรับมือไว้ล่วงหน้า?’ หากซุนเหลียงเผิงลอบให้ความร่วมมือกับหวังเชียนจ้านจริงๆ เขาก็ถูกลิขิตให้ไม่อาจพบเจอผู้ที่จ้างนักฆ่าองค์กรกะโหลกเลือดให้มาฆ่าเขา โดยใช้เกราะอมตะตัวนี้เป็นหลักฐานได้แน่นอน “ผู้อาวุโสใหญ่!” ตอนนี้เองซุนเหลียงเผิงก็ชักสีหน้าเคร่งขรรึม กล่าวเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น ในบรรดาเรื่องราวที่เล่า ยังจงใจเน้นย้ำเรื่องที่ต้วนหลิงเทียนพบเกราะอมตะตัวนี้จากแหวนพื้นที่ของนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดขององค์กรมือสังหารกะโหลกเลือด! “อันใด!?” “อะ…องค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดหรือ!?” “เกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้อยู่ในแหวนมัน!?” … พอซุนเหลียงเผิงเล่าถึงจุดนี้ สีหน้าของหวังเชียนจ้านก็ฉายความตกใจ ทำให้ผู้คนรู้สึกเสมือนมันไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยจริงๆ ‘หากทั้งหมดเป็นหวังเชียนจ้านนี่กำลังเสแสร้งหลอกลวงข้าอยู่…นับว่าทักษะการแสดงของมัน หากเป็นในโลกเก่าคงเหมารางวัลตุ๊กตาทองได้ทุกสาขาแล้วจริงๆ’ ต้วนหลิงเทียนที่จับตาดูหวังเชียนจ้านเงียบๆ ลอบกล่าวในใจ “เช่นนั้นหมายความว่า เกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้ นักฆ่าอาจได้รับมาจากผู้ฝึกตนที่ทำการแลกเปลี่ยนวัตถุดิบกับท่านเมื่อ 3 ปีก่อนสินะ?” ซุนเหลียงเผิงเอ่ยคาดเดา “สมควรเป็นเช่นนั้น” หวังเชียนจ้านพยักหน้าเบาๆ จากนั้นหันไปมองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ต้วนหลิงเทียน ทีหลังหากเกิดเรื่องเช่นนี้เจ้าสมควรหารือกับท่านประมุขก่อน แม้เจ้าจักกังวลเรื่องที่นักฆ่าอาจจับตัวสหายเจ้าไปจริงแต่ก็มิจำเป็นต้องวู่วามแบบนี้” “อีกทั้งหากเจ้ากลัวว่าความเคลื่อนไหวใดๆของประมุขหรือคนในนิกายอาจจะถูกนักฆ่าล่วงรู้…เพียงท่านประมุขติดต่อไปยังผู้อาวุโสนิกายอมตะเป้าผู่เราที่ไปทำธุระด้านนอกให้มาช่วยเจ้าก็จบแล้ว” “เจ้ามิจำเป็นต้องใช้อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองนั่นให้เสียเปล่าเลย…ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดขององค์กรกะโหลกเลือด ก็ยังมิคู่ควร…” วาจาที่หวังเชียนจ้านกล่าวออกมา มันชักสีหน้าเป็นกังวลทั้งเสียดายแทนออกมาอย่างไร้พิรุธ เสมือนมันเสียดายที่ต้วนหลิงเทียนใช้อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองไปเพราะสาเหตุนั้นจริงๆ และตอนที่ซุนเหลียงเผิงเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ หวังหง หลานสาวของอีกฝ่ายได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปแล้วแม้แต่น้อย ทำให้หวังเชียนจ้านเองก็ไม่ได้เผยท่าทีผิดแปลกอะไรออกมา ‘ดูเหมือนการมาครั้งนี้จะไม่ได้เรื่องอะไร….’ พอเห็นเรื่องราวดำเนินไปในลักษณะดังกล่าว ต้วนหลิงเทียนก็กล่าวลาซุนเหลียงเผิงกับหวังเชียนจ้าน ก่อนจะเหินกลับไปยังลานบนเกาะส่วนตัวเพียงลำพัง ทีท่ายังแลดูเฉยเมยไร้แสนัก ไม่ว่าหวังเชียนจ้านจะพูดความจริงหรือเล่าความเท็จ ต้วนหลิงเทียนก็ไม่มีหลักฐานใดๆมาบ่งชี้ว่าเกราะอมตะตัวนี้เป็นสิ่งที่หวังหงมอบให้นักฆ่าเป็นค่ามัดจำจริงๆ ‘อย่างไรก็ตาม วันหน้าอย่าให้ข้ารู้แล้วกันว่าเป็นเจ้ามอบเกราะนี่ให้หลานสาวตัวดีของเจ้า แล้วนางเอาไปจ่ายเป็นค่ามัดจำให้นักฆ่า…ถึงตอนนั้นอย่าหวังว่าหลานสาวเจ้ากับข้าจะอยู่ร่วมโลกเดียวกันได้!’ พอกลับมาถึงลานส่วนตัว สีหน้าแววตาต้วนหลิงเทียนก็ฉายแววอำมหิตนัก จิตสังหารยังแผ่ซ่านออกมาหนาแน่น จนบรรยากาศในห้องหับกลับกลายเป็นเยียบเย็นไม่น้อย ทำราวกับจะกลืนกินเลือดเนื้อผู้คนเป็นๆ! คราวนี้หากไม่ใช่เพราะเขามีอุปกรณ์อมตะระดับจอมราชันประเภทสิ้นเปลือง เขาก็ไม่พ้นต้องตายกลายเป็นผีคามือนักฆ่าขององค์กรกะโหลกเลือดไปแล้ว ดังนั้นเขาย่อมอยากลากคอผู้จ้างวานออกมาสำเร็จโทษ! และตอนนี้เขาก็เพ่งเล็งหวังหง หลานสาวของผู้อาวุโสใหญ่ไว้เป็นพิเศษ หากมีหลักฐานอะไรล่ะก็เขาไม่คิดเลิกราแน่! อีกด้านหนึ่ง หลังต้วนหลิงเทียนจากไปไม่นานนัก ซุนเหลียงเผิงเองก็อำลาหวังเชียนจ้านและเหินกลับที่พักของตัวเองเช่นกัน และเมื่อทุกคนกลับไปหมดแล้ว สีหน้าหวังเชียนจ้านก็เปลี่ยนไปทันที ยังเร่งส่งข้อความไปแจ้งหวังหงหลานสาวของมัน เพื่อให้นางรับทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่มันได้ฟังมาจากซุนเหลียงเผิงทันที ด้านหวังหงพอได้รับทราบเรื่องราวที่ปู่ส่งมา นางก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอึ้งค้างไปพักใหญ่ “นักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดขององค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดนั่น…ที่แท้กลับตกตายด้วยน้ำมือตัวต้วนหลิงเทียนงั้นหรือ!?” “มันถึงกับมีอุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลือง!?” หวังหงจำต้องตะลึงอึ้งค้างไปแล้วจริงๆ เพราะผลลัพธ์ดังกล่าว กระทั่งหลับนางยังไม่อาจฝันถึงด้วยซ้ำ และพอหวังหงนำเรื่องทั้งหมดไปเล่าให้เจิ้งหงอี้ฟัง ตัวเจิ้งหงอี้เองก็ถึงกับสติล่องลอยไปพักใหญ่ “เจ้าต้วนหลิงเทียนนั่น…มันกลับมีอุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองติดตัวจริงๆ? หมายความว่ามันถือครองพลังขอบเขตจอมราชันอมตะงั้นสิ!?” เช่นเดียวกับหวังหง เจิ้งหงอี้เองก็สุดที่จะคาดคิดได้ออกจริงๆ ว่านักฆ่าของกะโหลกเลือดนั่น ที่แท้ก็ถูกต้วนหลิงเทียนฆ่าตาย!
คอมเม้นต์