เมืองหานเหอ
 
เมืองหานเหอนั้น ในฐานะที่เป็นเมืองใหญ่ที่สุดที่อยู่ภายใต้การปกครองของ 9 พันธมิตร พื้นที่ของเมืองเองก็กว้างใหญ่ไพศาลนัก ยังกว้างใหญ่ที่สุดเท่าที่ต้วนหลิงเทียนเคยเห็นมาในชีวิตนี้
 
เหตุผลที่กล่าวว่า ‘ชีวิตนี้’ เพราะถึงแม้เมืองนี้จะใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าเมืองสำคัญๆในโลกเก่าของเขา
 
เมืองในอดีตของเขานั้นแตกต่างจากเมืองในโลกใบนี้มาก
 
เมืองที่เขาพบเจอในชีวิตนี้แผนผังทั้งอาคารปลูกสร้างอะไร มันมีรูปแบบเหมือนกับเมืองในสมัยโบราณของโลกเขา
 
เมืองสมัยใหม่ที่ต้วนหลิงเทียนเคยอยู่มันไร้กำแพงป้องกันอะไร พื้นที่ถนนหนทางและการคมนาคมเองก็ก้าวหน้าล้ำสมัยหมดแล้ว
 
แถมเมืองในโลกเก่าของเขาพื้นที่ของมันจริงๆย่อมครอบคลุมเขตย่อยอะไรอีกมากมาย
 
ไม่ใช่เมืองเดี่ยวที่มีกำแพงล้อมรอบเอาไว้แบบนี้
 
ก่อนที่ต้วนหลิงเทียนจะเข้าใกล้เขตเมืองหานเหอ เขาก็พบว่าบนฟ้าเริ่มแลเห็นผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ พิจารณาจากทิศทางแล้ว ทั้งหมดสมควรไปยังเมืองหานเหอเช่นกัน
 
เมืองหานเหอที่อยู่ภายใต้การปกครองของ 9 พันธมิตร แน่นอนว่าย่อมมีอาคมห้ามบินเช่นกัน
 
ต้วนหลิงเทียนก็ทราบเรื่องนี้มาก่อน
 
แถมอาคมห้ามบินที่ปกคลุมเมืองหานเหอแห่งนี้ ยังเป็นอาคมระดับเดียวกับที่ปกคลุมสำนักจันทร์จรัสแสง จำกัดตัวตนที่มีขอบเขตพลังต่ำกว่าเซียนไว้ มิให้สามารถเหินบินได้…
 
แน่นอนหากท่านเป็นผู้ฝึกตนที่บรรลุขอบเขตเซียนขึ้นไป ย่อมสามารถเหินบินได้อย่างเสรี
 
ดังนั้นเมื่อใกล้ถึงเมืองหานเหอ ต้วนหลิงเทียนก็โรยตัวลงไปยังพื้นดิน เพื่อเดินเท้าเข้าเมืองเหมือนกับผู้ฝึกตนอีกมากมายที่สัญจรไปมา
 
ถนนหนทางในเมืองหานเหอนั้นกว้างใหญ่กว่าเมืองทั่วไปที่เขาเคยพบมาไม่น้อย จำนวนผู้คนที่สัญจรไปมาทำให้ต้วนหลิงเทียนรู้สึกเปิดหูเปิดตาอยู่บ้าง
 
“หากเทียบกับเมืองหานเหอแล้ว เมืองอื่นๆที่ข้าเคยไปมา…เหมือนหมู่บ้านเล็กๆในชนบทไม่มีผิด”
 
หลังเดินไปตามถนนหนทางชมมองทุกสิ่งอย่างรอบตัว ไม่ว่าจะสถานที่หรืออาคารอันสวยงาม รวมถึงผู้คนที่ใช้ชีวิต ต้วนหลิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวพึมพำกับตัวเบา
 
อย่างไรก็ตามต้วนหลิงเทียนยังไม่ลืมจุดประสงค์ที่เขามายังเมืองหานเหอ
 
หลังจากเจอโรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งหนึ่ง เขาก็กล่าวถามเรื่องราวทั่วไปในเมืองหานเหอเล็กน้อย
 
ก่อนที่จะมายังเมืองหานเหอนั้น แน่นอนว่าเขาทำความเข้าใจเมืองนี้ไว้คร่าวๆแล้ว
 
ทว่าสำหรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ หรือความเปลี่ยนแปลงอะไรในเมืองนอกเหนือจากบันทึกที่เก็บไว้ เขาย่อมไม่รู้เลย
 
อย่างไรก็ตาม มีคำกล่าวที่ว่า…เงินสามารถใช้ผีโม่แป้งได้
 
หลังจากต้วนหลิงเทียนไปนั่งตามเหลาอาหาร เพื่อลองรับประทานอาหารขึ้นชื่อของเมืองหานเหอดู เขาก็มอบหินเซียนให้เสี่ยวเอ้อ เพื่อรับทราบความเป็นไปในเมืองหานเหอ ไม่นานเขาก็เข้าใจสถานการณ์ภายในเมือง
 
เมืองหานเหอแห่งนี้เป็นเมืองที่อยู่ในเขตปกครองร่วมกันของ 9 พันธมิตร และได้รับการคุ้มครองจากกองกำลังร่วมของ 9 พันธมิตร
 
สำนักงานใหญ่ของ 9 พันธมิตรเองก็ตั้งอยู่ที่นี่
 
กิจการรวมทั้งอุตสาหกรรมขนาดใหญ่น้อยในเมืองหานเหอแห่งนี้ แทบจะทั้งหมดถูกแบ่งสรรปันส่วนกันภายในขุมพลัง 9 พันธมิตร ส่วนกิจการยิบย่อยอื่นๆที่ 9 พันธมิตรไม่สนใจนั้น ล้วนถูกจัดแจงแบ่งกันควบคุมดูแล โดยขุมพลังท้องถิ่นในเมือง
 
ขุมพลังท้องถิ่นในเมืองนั้น ก็เป็นขุมพลังชั้น 8
 
แน่นอนว่าความแข็งแกร่งของขุมพลังชั้น 8 ในเมืองหานเหอนั้น ย่อมไม่อาจนำไปเทียบกับขุมพลังชั้น 8 อย่างเมืองชงซันที่อยู่ภายใต้การปกครองโดยตรงของสำนักจันทร์จรัสแสงได้…
 
ทั้ง 18 เมืองที่อยู่ภายใต้อาณัติของสำนักจันทร์จรัสแสงนั้น กล่าวไปมันแทบไม่อาจนับได้ว่าเป็นขุมพลังชั้น 8 ด้วยซ้ำ ทั้งหมดถูกนับเป็นขุมพลังชั้น 8 เพราะสำนักจันทร์จรัสแสงหนุนหลัง…
 
อย่างไรก็ตามขุมพลังชั้น 8 ในเมืองหานเหอนั้น เป็นขุมพลังที่มีความแข็งแกร่งจริงๆ
 
ในบรรดาขุมพลังชั้น 8 เหล่านี้ มีเสาหลักที่อยู่ในขอบเขตสู่เซียนขั้นยิ่งใหญ่มากมายหลายคน แม้จะเป็นตระกูลที่อ่อนแอหน่อย ก็ยังมียอดฝีมือในขอบเขตสู่เซียนขั้นสมบูรณ์แบบมากมาย
 
ขุมพลังเหล่านี้หากไม่เป็นตระกูลใหญ่ในเมืองหานเหอ ก็เป็นสำนักพรรคเล็กๆที่หากินตามเรื่องราว กระทั่งลัทธิกับนิกายก็มีให้เห็น
 
“ดูเหมือนตระกูลโอวหยาง ตระกูลซือถู แล้วก็ตระกูลอี้ที่เป็นเบื้องหลังของอี้เทียนสิงคนนั้น จะเป็นขุมพลังท้องถิ่นของเมืองหานเหอสินะ…แถมตระกูลโอวหยางกับซือถือยังนับเป็นงูดินเจ้าที่ๆตัวใหญ่หน่อย..”
 
“ตระกูลอี้แลดูจะอ่อนด้อยกว่าพวกมันหลายส่วน…”
 
เมื่อรวมภาพเรื่องราวที่เขาแลเห็นในเมือง กับข้อมูลที่รวบรวมได้จากเสี่ยวเอ้อ กระทั่งได้พบเจอโอวหยางหลัวกับอี้เทียนสิงมากับตัว ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่ต้วนหลิงเทียนจะสรุปความเป็นไป
 
นอกเหนือจากทำความเข้าใจเรื่องราวของขุมพลังดั่ง ‘งูดินเจ้าที่’ แล้ว ต้วนหลิงเทียนก็ไปเดินดูของอย่างสนใจ ไม่นานก็พบร้านค้าที่ขายปากกาจารึก รวมถึงวัตถุดิบหายากมากมาย
 
การมายังเมืองหานเหอครั้งนี้ นอกเหนือจากผ่อนคลายแล้ว เขายังมีวัตถุประสงค์หลักอีก 2 อย่าง
 
หนึ่งคือซื้อหาปากกาจารึกอาคมของตัวเองสักด้าม
 
ประการที่ 2 ก็คือหาซื้อวัตถุดิบที่สามารถใช้ในการซ่อมแซมฟื้นฟูเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ
 
หลังจากที่เดินดูของแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็ไปรับประทานอาหารเย็นที่เหลาอาหารแห่งหนึ่ง ยังกล่าวถามเสี่ยวเอ้อเพิ่มเติมเรื่องสถานที่ขายวัตถุดิบกับสิ่งของจำเป็น พอออกจากเหลาก็พลบค่ำแล้ว ต้วนหลิงเทียนที่ไม่คิดจะไปไหนอีกวันนี้ก็เดินกลับไปยังโรงเตี๊ยมที่พักทันที
 
พอปิดประตูหน้าต่างห้องพักเรียบร้อยดีแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็วูบร่างเข้าไปในเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติทันที จนได้เห็นผู้เฒ่าหั่วกำลังพักผ่อนสงบใจอยู่ที่ชั้นแรกของเจดีย์
 
ต้วนหลิงเทียนลองเรียกหาผู้เฒ่าหั่วอยู่สองสามรอบ ทว่าผู้เฒ่าหั่วก็ไม่ได้ตอบสนองอะไร
 
‘ดูเหมือนการซ่อมแซมฟื้นฟูชั้น 3 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ จะลำบากผู้เฒ่าหั่วมิใช่น้อย…’
 
ต้วนหลิงเทียนลอบกล่าว
 
‘ไปดูชั้น 3 ของเจดีย์ก่อนแล้วกัน!’
 
ต้วนหลิงเทียนที่รอมานาน ในที่สุดก็ไม่ต้องรอสืบไป
 
ก่อนที่เขาจะออกจากภูเขาจิ่วฉีนั้น ผู้เฒ่าหั่วก็ได้ส่งเสียงผ่านปราณแท้ออกมาบอกเขาไว้ก่อนแล้ว ว่าชั้นที่ 3 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติได้ถูกซ่อมแซมฟื้นฟูเสร็จสิ้น
 
หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์มันไม่เอื้อ เขาคงรีบแจ้นเข้าเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติเพื่อชมดูตั้งแต่แรก!
 
หลังจากขึ้นมาถึงชั้น 2 ของเจดีย์ ต้วนหลิงเทียนก็ไม่หยุดแต่อย่างไร เลือกที่จะเดินขึ้นชั้น 3 ต่อทันที
 
อย่างไรก็ตามเมื่ออยู่บนบันไดทางขึ้นชั้น 2 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดและย้อนมองมายังพื้นที่ชั้น 2 ‘ต่อไปชั้นนี้ก็คงว่างเปล่า…’
 
ด้วยสภาพแวดล้อมในการบ่มเพาะรวมถึงอัตราการไหลของเวลาที่ช้ากว่า ต้วนหลิงเทียนจึงไม่คิดจะบ่มเพาะพลังที่ชั้น 2 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติอีกต่อไป
 
“ชั้น 3 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ!”
 
หลังจากขึ้นมาถึงชั้นที่ 3 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ สิ่งแรกที่ต้วนหลิงเทียนสัมผัสได้ก็คือ ปริมาณพลังวิญญาณฟ้าดินที่หนาแน่นในบรรยากาศ! มันช่างมหาศาลต่างจากชั้น 2 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติราวสวรรค์และโลก!
 
ชั้นที่ 3 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัตินั้นเป็นพื้นที่โล่งกว้าง ใจกลางพื้นที่มีศิลามหึมาตั้งอยู่
 
ศิลามหึมาที่ตั้งอยู่นั้น เรียกว่าหากนำไปตั้งไว้ที่โลกเก่าในชีวิตที่แล้วของต้วนหลิงเทียน ก็นับว่าทำให้สนามฟุตบอลถึงกับแออัดขึ้นมาทันที!
 
ต้วนหลิงเทียนไม่รอช้าอะไรเหินร่างไปยังกึ่งกลางศิลาก้อนนั้นทันที เขาแลเห็นบางสิ่งปักเอาไว้ มันตั้งตระหง่านปานจะค้ำสวรรค์!
 
เป็นง้าวเล่มหนึ่ง!
 
“นี่น่ะเหรอ ง้าวเทวะสะท้าน ยอดสมบัติสวรรค์ประจำชั้นที่ 3 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติที่ผู้เฒ่าหั่วเคยกล่าวบอกเอาไว้?”
 
เห็นง้าวเล่มนี้ ใจต้วนหลิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาทันที
 
ง้าวเทวะสะท้าน เป็น 1 ใน 6 ยอดสมบัติสวรรค์ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ ในแง่ของพลังอำนาจแล้ว อันดับของมันยังอยู่เหนือกว่ากระบี่นิลสวรรค์ที่ปักอยู่ในชั้นที่ 2 ของเจดีย์หลงหลิง 7 สมบัติเสียอีก!
 
ถึงแม้ต้วนหลิงเทียนจะรู้ดีแก่ใจว่าตัวเขาคงไม่มีปัญญาใช้ง้าวเล่มนี้ได้ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะขอลองหยิบยกมันสักที!
 
อนิจจาแม้จะเร่งเร้าพลังสุดตัวจนหน้าดำคร่ำเครียด แต่ง้าวเทวะสะท้านก็แน่นิ่งไม่ไหวติงแม้แต่น้อย…
 
“โอย…ไม่รู้ชาติไหนข้าถึงจะใช้ยอดสมบัติสวรรค์พวกนี้ได้”
 
ต้วนหลิงเทียนได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยรอยยิ้มขื่นขม
 
ผู้ใดในหล้ายังเข้าใจความรู้สึกเขาได้?
 
เกาทัณฑ์ดับตะวันนั้น แม้จะเคยเป็นยอดสมบัติสวรรค์ แต่มันก็เสียหายไปแล้ว พลังอำนาจของมันไม่อาจเทียบได้แม้แต่ยอดสมบัติสวรรค์ที่มีพลังอำนาจน้อยที่สุด
 
ขณะเดียวกันยอดสมบัติสวรรค์ที่ชั้น 2 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติอย่างกระบี่นิลสวรรค์ กับง้าวเทวะสะท้านในชั้น 3 นั้น มันคือยอดสมบัติสวรรค์ที่มีสภาพสมบูรณ์ พลังอำนาจของมันสุดที่เขาจะจินตนาการได้!
 
‘จากคำกล่าวของผู้เฒ่าหั่ว หากวันใดที่ข้าสามารถกวัดแกว่งยอดสมบัติสวรรค์ 1 ใน 6 ชิ้นนี้ได้ด้วยพลังของตัวเอง ข้าก็เสมือนผู้ไร้เทียมทานในใต้หล้า!’
 
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใจต้วนหลิงเทียนก็ยิ่งบังเกิดรสขมปร่าขึ้นมา
 
แต่เขาก็ไม่อาจทำอะไรได้ เพราะความแข็งแกร่งของเขาดันอ่อนแอเกินไป อ่อนแอจนไม่อาจแม้แต่จะขยับยอดสมบัติสวรรค์เหล่านี้ได้…
 
หนึ่งคืนที่ผันผ่านไปด้านนอก ภายในชั้น 3 ของเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติก็ผ่านไปถึง 2 วันครึ่ง
 
เวลา 2 วันครึ่งก็มากพอที่จะทำให้ด่านพลังหลุดพ้นมนุษย์ขั้นยิ่งใหญ่ของต้วนหลิงเทียนมั่นคง
 
เมื่ออรุณรุ่งของอีกวันมาเยือน ต้วนหลิงเทียนก็ออกจากเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ
 
หลังจากที่แช่น้ำร้อนในถังอย่างผ่อนคลายจนสดชื่นสบายตัว ต้วนหลิงเทียนก็ออกจากโรงเตี๊ยมที่พัก
 
หลังออกจากโรงเตี๊ยมที่พัก ต้วนหลิงเทียนก็ไปเลือกซื้อหาปากกาจารึกที่หมายตาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
 
‘ปากกาจารึกนี่แพงจริงๆ! เป็นแค่ปากกาจารึกระดับ 3 ดาวแท้ๆ แต่ข้าต้องจ่ายถึง 100,000 หินเซียนระดับ 7!’
 
หลังจากที่หมุนปากกาจารึกเล่นในมือรอบหนึ่ง ต้วนหลิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะหน้าตึง..
 
หลังจากที่ซื้อปากกาจารึกเสร็จแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็ไปเดินดูวัตถุดิบต่างๆในตลาด และใช้เวลาเดินวนเวียนอยู่ในตลาดทั้งวัน
 
‘น่าเสียดายที่ผู้เฒ่าหั่วยังไม่ฟื้น…ไม่งั้นจะได้ให้ท่านดูชมว่ามีวัตถุดิบอันไหนที่ใช้ซ่อมเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติได้บ้าง’
 
ตลอดทั้งวันก็ไม่ใช่ว่าต้วนหลิงเทียนจะไม่ได้อะไรเลย เขาพบวัตถุดิบ 2 ชิ้นที่ผู้เฒ่าหั่วเคยบอกลักษณะของมันให้เขาทราบไว้คร่าวๆ
 
ช่วงเย็นตอนที่เขากลับมาถึงโรงเตี๊ยมที่เขาพัก ก็พบว่ามีคนมารอเขาอยู่
 
“คุณชายท่านนี้ ข้าคือพ่อบ้านของตระกูลโอวหยาง ท่านผู้นำของเราคิดเรียนเชิญท่านไปเยือนตระกูลโอวหยาง”
 
ผู้ที่มารอพบต้วนหลิงเทียนนั้นเป็นชายชราคนหนึ่ง
 
ต้วนหลิงเทียนขมวดคิ้ว ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกติดใจอยู่บ้าง…พลังฝึมือของชายชราผู้นี้ไม่ได้น้อยไปกว่าผู้ดูแลฝ่ายนอกของสำนักจันทร์จรัสแสงเลย
 
และผู้ดูแลฝ่ายนอกของสำนักจันทร์จรัสแสงนั้น โดยมากแล้วจะเป็นตัวตนในขอบเขตสู่เซียนขั้นเชี่ยวชาญ
 
มีไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังอยู่ในขอบเขตสู่เซียนขั้นกลาง…