7 ทวาราเที่ยงแท้
 
 
 
ผู้เฒ่าพยากรณ์นั้นเป็นยอดคนผู้หนึ่ง! ผู้เป็นดั่งตำนานมีชีวิตในดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า!!
 
กระทั่งบิดาของนาง ผู้เป็นผู้นำคหาสน์คลื่นขจีสกุลหาน ชั่วชีวิตยังไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้พบพานผู้เฒ่าพยากรณ์สักครั้ง
 
กลับกัน ครั้งหานเฉวี่ยไน่ยังเป็นเด็ก ยามที่ออกเดินทางติดตามอาจารย์ไป นางได้พบกับผู้เฒ่าพยากรณ์แล้วครั้งหนึ่ง
 
ยามนั้นผู้เฒ่าพยากรณ์ยังทำนายทายทักว่าอีกไม่นาน นางจะได้เดินทางไปยังทวีปมนุษย์อย่างทวีปเมฆาล่องที่อยู่ห่างไกล ถึงตอนนั้นนางจักพบพานกับวาสนาที่รอนางอยู่
 
ถึงแม้ในตอนนี้นางยังไม่รู้ว่าวาสนาที่ผู้เฒ่าพยากรณ์กล่าวหมายถึงอะไร
 
แต่ยามที่นางได้เดินทางไปยังทวีปเมฆาล่อง นางก็ได้พบพานความสุขครั้งใหญ่ในชีวิต เพราะนางได้พบเจอกับต้วนหลิงเทียน เค่อเอ๋อ ลี่เฟย รวมไปถึงเจ้าตัวเล็กทั้ง 3 อย่างเสี่ยวเฮย เสี่ยวไป๋ และเสี่ยวจิน
 
ต่อหน้าพวกพี่ใหญ่ นางคล้ายได้พบพานอิสระเสรีที่แท้จริง
 
อีกฝ่ายไม่ได้ปฏิบัติกับนางเป็นดั่ง คุณหนูใหญ่สกุลหาน นางได้เป็นตัวของตัวเองอย่างที่ไม่เคยได้เป็นมาก่อน…
 
“ท่านอาจารย์ พอมีหนทางใดช่วยพี่สาวเค่อเอ๋อให้พ้นจากคราวเคราะห์หรือไม่?”
 
เสียงหานเฉวี่ยไน่สั่นไปไม่น้อย นางไม่อยากให้พี่สาวเค่อเอ๋อที่มีจิตใจดีงามและอ่อนโยนกับนางต้องประสบคราวเคราะห์อันใด ทั้งยิ่งไม่อยากเห็นพี่ใหญ่หลิงเทียนเศร้าโศก
 
หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพี่สาวเค่อเอ๋อ พี่ใหญ่หลิงเทียนจะทุกข์ทรมานใจถึงเพียงใดกัน?
 
“สหายเก่าข้าบอกว่านางทำได้แค่พึ่งพาตัวเองเท่านั้น”
 
สตรีเลอโฉมระบายลมหายใจออกมาอย่างจนปัญญา
 
“ไม่! ข้าต้องไปหาพี่สาวเค่อเอ๋อที่เกาะป้านเยว่เดี๋ยวนี้! ข้าต้องเจอพี่สาวเค่อเอ๋อ!!”
 
หานเฉวี่ยไน่กล่าว และเตรียมจะพุ่งร่างออกไป
 
“นางมิได้อยู่เกาะป้านเยว่ กระทั่งทวีปเมฆาล่องอีกต่อไป”
 
อย่างไรก็ตามวาจาของสตรีเลอโฉม กลับทำให้เค่อเอ๋อต้องชะงักร่างลงทันที นางยังอึ้งกับคำนี้ไม่น้อย เร่งหันกลับมาถามอาจารย์แสนสวยของนางทันที “ท่านอาจารย์ แล้วพี่สาวเค่อเอ๋ออยู่ไหนเหรอ?”
 
“ข้าก็มิรู้ว่านางอยู่ที่ใด”
 
สตรีสวยงามกล่าวตอบ “อย่างไรก็ตามครั้งนี้ที่ข้ากลับมาหาเจ้าเพราะมีเรื่องต้องบอกเจ้า…ข้าจะจากไปสักพัก”
 
“ท่านอาจารย์ ท่านจะไปแล้วหรือ?”
 
ไม่รอให้สตรีเลอโฉมกล่าวจบคำดี หานเฉวี่ยไน่เร่งกล่าวถามออกมาหน้าเสีย
 
ในสายตาของนาง อาจารย์คนนี้แทบไม่ต่างอะไรจากมารดาของนางเลย
 
เมื่ออาจารย์กล่าวออกมาแบบนี้ นั่นหมายความว่านางกำลังจะไปแล้ว ไหนเลยเฉวี่ยไน่จะยินยอม
 
“อื้ม”
 
หญิงงามพยักหน้า “ข้าต้องจากไปเพื่อกระทำเรื่องราวอันสำคัญยิ่งบางอย่าง…สำหรับเจ้ากับพี่สาวลี่เฟยและสหายน้อยทั้ง 3 ของเจ้า สามารถย้อนกลับไปยังทวีปเมฆาล่องดูสักครั้งได้ สหายเก่าของข้าทำนายว่าพี่ใหญ่หลิงเทียนของเจ้าสมควรย้อนกลับไปทวีปเมฆาล่อง บางทีครั้งนี้เจ้าอาจยืนยันที่อยู่ของเขาได้”
 
พี่ใหญ่หลิงเทียน!
 
ลูกตาของหานเฉวี่ยไน่เผยประกายจ้าใสออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำของสตรีแสนงาม
 
“สำหรับมังกรเทพยาดานั่น…”
 
ขณะสตรีเลอโฉมกล่าว นางก็สะบัดมือเรียกกระบี่สั้นงดงามเล่มหนึ่งมอบให้เฉวี่ยไน่ “หากเจ้าพบเจอเผ่าพันธุ์มังกรที่คิดทำร้ายเจ้า ให้จ่ายปราณแท้ลงไปยังกระบี่สั้นเล่มนี้เพื่อเปิดใช้งานเสีย…แล้วเจ้าจักมิต้องกังวลอันใดอีกต่อไป”
 
หลังจากส่งกระบี่สั้นให้หานเฉวี่ยไน่แล้ว สตรีเลอโฉมก็สลายร่างหายไปในอากาศอย่างไร้ร่องรอย
 
“ท่านอาจารย์”
 
หานเฉวี่ยไน่กำกระบี่สั้นไว้แน่น ลูกตางามเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา อาจารย์อยู่ที่คฤหาสน์คลื่นขจีสกุลหานกับนางมาเนิ่นนานแล้ว
 
จากไปครานี้แม้จะได้พบกันอีกครั้ง แต่ก็มิรู้ว่าจะอีกเนิ่นนานเพียงใด
 
ถึงแม้อาจารย์ของนางจะกล่าวบอกไว้แต่แรกว่าสักวันต้องจากไป แต่นางไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงรวดเร็วขนาดนี้
 
อย่างไรก็ตามพอคิดได้ว่าอาจารย์ของนางนั้นพลังฝีมือสูงส่งเสียยิ่งกว่าบิดา เช่นนั้นนางคิดไปที่ใดก็ไร้ผู้ใดทำอันตรายใดได้…เช่นนั้นตราบใดที่ยังมีลมหายใจ สักวันต้องได้พบกันอีกครั้งเป็นแน่
 
“เฉวี่ยไน่ หลังจากวันนี้เจ้าบ่มเพาะจิต ด้วยเคล็ด ธุลีแดง ของข้าได้อย่างวางใจ…ถึงเวลาแล้วที่ทายาทของข้า ธุลีแดงจะเฉิดฉาย!”
 
ทันใดนั้นเองเสียงหนึ่งพลันดังขึ้นในหูของหานเฉวี่ยไน่จากเหมาะเจาะ
 
หลังจากที่สตรีเลอโฉมออกจากคฤหาสน์คลื่นขจี นางก็มุ่งหน้าขึ้นเหนือ
 
“นิกายบูชาไฟ หนอ นิกายบูชาไฟ…มิคิดเลยว่า ธิดาเทพ ที่สาบสูญไปหลายปีของพวกเจ้า ที่แท้จักเป็นคนใกล้ตัวของศิษย์ข้าเช่นนี้ ข้าหวังว่านิกายบูชาไฟจักมิทำอันใดเกินเลย…หาไม่แล้ว 7 ทวาราเที่ยงแท้ ของพวกเราจักมิมีวันละเว้นพวกเจ้า! ถึงแม้ยามนี้พวกเราจักมีน้อยคนและด้อยกำลัง! ทว่ายามนี้ทายาทของอันดับหนึ่งแห่ง 7 ทวาราเที่ยงแท้ที่หลับไหลมานานก็ได้ตื่นขึ้นแล้ว…บางทีคงเป็นดั่งที่เฒ่าพยากรณ์ว่าเอาไว้…ถึงเวลาแล้วที่ 7 ทวาราเที่ยงแท้ของพวกเราจักเปล่งประกายอีกครั้ง!”
 
สตรีเลอโฉมกล่าวพึมพำกับตัวเบาๆ
 
เนิ่นนานมาแล้ว 7 ทวาราเที่ยงแท้นั้นเป็นขุมพลังอันยิ่งใหญ่และมีชื่อเสียงในดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า
 
ต่อมาดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าได้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน และ 7 ทวาราเที่ยงแท้ ก็ได้สาบสูญไปจากโลกหล้า เลือกที่จะปกปิดเร้นกายอย่างสันโดษ สุดท้ายใต้หล้าก็ลืมเลือนไป…
 
นับตั้งแต่ 7 ทวาราเที่ยงแท้ก่อตั้งขึ้น ไม่เคยมีคนอยู่ในกลุ่มนี้เกิน 20 คน อย่างไรก็ตาม เพียงขุมพลังน้อยคนกลับสะท้านสะเทือนไปทั่วทั้งดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า กระทั่งครองราชย์ในยุคสมัยนั้นอย่างไร้ผู้ต่อกร
 
เป็นยุคเดียวกันกับที่กำเนิดมหาบุรุษไร้เทียมทาน และมหาบุรุษผู้นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น…
 
เซียนกระบี่ ฟงชิงหยาง!
 
หนึ่งคนหนึ่งกระบี่พิชิตทั่วหล้า ไร้ผู้ใดหาญกล้าต่อกร!
 
ขุมพลังอันร้ายกาจน่ากลัวที่เรืองอำนาจในดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า กับเซียนกระบี่ไร้ผู้ต้าน มีผู้คนน้อยคนนักที่ล่วงรู้ว่าสองสิ่งนี้มีอันใดเกี่ยวข้องกัน…
 
ยังมีน้อยคนนักที่ล่วงรู้ ว่าเซียนกระบี่ฟงชิงหยาง กลับเป็น 1 ในทายาทของ 7 ทวาราเที่ยงแท้ ผู้ถือครองนาม หมอกพิรุณ!
 
7 ทวาราเที่ยงแท้ มี 7 ผู้เที่ยงแท้
 
หมอกพิรุณ นั้นมาเป็นอันดับ 1
 
เที่ยงแท้ลำดับ 2 คือพยากรณ์
 
เที่ยงแท้ลำดับ 7 คือธุลีแดง
 
นอกเหนือจาก 3 เที่ยงแท้ที่ปรากฏตัวออกมาตอนนี้ อีก 4 เที่ยงแท้ยังคงเก็บตัวอยู่ในดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าอย่างเงียบงัน รอคอยเวลาอันสมควรที่จะออกมาโลดแล่นอีกครั้ง
 
‘ฟังจากเฒ่าพยากรณ์ดูเหมือนทายาท หมอกพิรุณ และผู้สืบทอดฟงชิงหยางผู้นี้ กระทั่งพลังอำนาจของมันยังมิอาจล่วงรู้ชะตาได้…บางทีข้าอาจมีวาสนาได้เห็น 7 ทวาราเที่ยงแท้กลับมาผงาดเหนือแดนดินอีกครั้ง’
 
คิดถึงจุดนี้สองตาให้ความรู้สึกเสมือนสารทฤดูก็เปล่งประกายออกมาเจิดจ้า
 
ในขณะที่หานเฉวี่ยไน่ คิดพาลี่เฟิงและเจ้าตัวเล็กทั้ง 3 กลับเกาะป้านเยว่นั้นเอง กลับมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น
 
หานเฉวี่ยไน่ก็จำต้องยกเลิกการเดินทางเป็นการชั่วคราว
 
ทารกในท้องลี่เฟยกำลังจะคลอด!
 
ณ คฤหาสน์ป๋ายลี่หง สำนักจันทร์จรัสแสง
 
“ไฉนอยู่ดีๆใจข้าถึงได้ว้าวุ่นขึ้นมาถึงเพียงนี้…คล้ายข้ารู้สึกเสมือนกำลังจะมีบางสิ่งเกิดขึ้น”
 
บนชั้น 3 เจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ ต้วนหลิงเทียนพลันลืมตาขึ้นมาด้วยความกังวล สองคิ้วขมวดยู่ย่นเป็นปมยากคลี่คลาย
 
ตอนนี้หากกล่าวกันตามจริง เขาควรทะลวงด่านพลังไปถึงสู่เซียนขั้นยิ่งใหญ่ได้แล้ว
 
ทว่าอยู่ดีๆใจเขากลับว้าวุ่นขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล ทำให้เขาไม่อาจสงบใจบ่มเพาะพลังต่อได้
 
ลองบังคับให้ตัวเองบ่มเพาะพลังอยู่พักหนึ่ง ต้วนหลิงเทียนก็ยิ่งหงุดหงิดกระสับกระส่ายขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่ออกจากเจดีย์หลิงหลง 7 สมบัติ ออกมาด้านนอกห้องเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์
 
จังหวะนี้ต้วนหลิงเทียนไม่คิดใดอื่นนอกจากสูดอากาศให้ใจสงบ
 
ดังนั้นหลังจากออกมาแล้ว เขาก็เลือกจะออกจากคฤหาสน์ของป๋ายลี่หง กระทั่งออกจากสำนักจันทร์จรัสแสงไปทันที
 
แม้จะมีศิษย์สำนักจันทร์จรัสแสงทักทายเขาระหว่างเดินออกจากสำนัก แต่ต้วนหลิงเทียนก็ว้าวุ่นใจเกินกว่าจะตอบกลับ ทั้งยังเดินไปเหมือนคนเหม่อลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
 
“ศิษย์พี่หลิงเทียนเป็นอันใดไป ไฉนสีหน้าแววตาเลื่อนลอยเช่นนั้น”
 
“นั่นสิผิดจากยามปกติยิ่ง…แววตาศิษย์พี่คล้ายมีเรื่องกังวลหรืออันใดให้ทุกข์ใจนัก ศิษย์พี่เป็นอันใดไปกัน”
 
……
 
จังหวะนี้ศิษย์สำนักจันทร์จรัสแสงที่พบเจอต้วนหลิงเทียนระหว่างทางก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย
 
เพราะตอนนี้ต้วนหลิงเทียนเสมือนคนไร้วิญญาณก็ไม่ปาน
 
“ต้วนหลิงเทียน ในที่สุดเจ้าก็โผล่หัวออกมาเสียที!”
 
หลิวฮ่วนที่เฝ้ารออยู่ด้านนอกสำนักจันทร์จรัสแสงมาเนิ่นนาน เริ่มสะกดรอยตามต้วนหลิงเทียนไปอย่างเงียบงัน มันเองก็พยายามตรวจสอบดูอย่างละเอียดว่าป๋ายลี่หงได้ติดตามออกมาหรือไม่
 
แน่นอนว่าด้วยความระวัง มันจึงไม่คิดลงมือใกล้ๆสำนักจันทร์จรัสแสง
 
“หืม?”
 
หลิวฮ่วนที่ลอบสะกดรอยตามต้วนหลิงเทียนมาด้านหลัง ไม่นานก็พบเรื่องผิดปกติ ‘สารเลวน้อยนั่นมันเป็นอันใด ไฉนวันนี้รู้สึกว่ามันแตกต่างไปจากทุกที หรือมันเจอตัวข้าแล้ว!?’
 
อย่างไรก็ตามหลังจากที่หลิวฮ่วนตรวจสอบท่าทีของต้วนหลิงเทียนอีกสักพัก ก็พอได้ระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
 
ครึ่งวันผ่านไป แม้ต้วนหลิงเทียนจะเพียงเดินเท้าออกจากสำนักจันทร์จรัสแสงอย่างไม่รีบไม่ร้อน ทว่าตอนนี้ก็นับว่าออกจากเขตสำนักมาไกลพอสมควร
 
เมื่อต้วนหลิงเทียนเข้ามาถึงป่าลึก หลิวฮ่วนก็ไร้ลังเลอันใดสืบไป เลือกที่จะลงมือทันที!
 
ปงงง!!
 
เสียงสนั่นลั่นขึ้นในอากาศ มวลพลังมหาศาลขุมหนึ่งปะทุออก เป็นหลิวฮ่วนลงมือด้วยพลังชั่วชีวิต ลอบซัดหมัดพลังสังหาร หมายป่นร่างต้วนหลิงเทียนให้ต้วนหลิงเทียนจบสิ้นในกระบวนเดียว!!
 
เมื่อเห็นว่าหมัดพลังสังหารของมันเจียนบรรลุถึงร่างต้วนหลิงเทียน ลูกตาอำมหิตเปี่ยมจิตสังหารของหลิวฮ่วนก็เผยประกายยินดีระคนเย้ยหยันทันที!
 
ในสายตาของมัน ในที่สุดวันนี้หนามที่คอยทิ่มแทงตำใจก็จะหายไปเสียที!
 
เปรี๊ยง!!
 
ทว่าเมื่ออีกเสียงหนึ่งดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง แววตายินดีของหลิวฮ่วนก็จำต้องแข็งค้างกลับกลาย
 
สวรรค์!
 
มันเห็นอันใด?!
 
สองตาหลิวฮ่วนแลเห็นกระจ่างชัดนัก ยามเมื่อหมัดพลังสังหารของมันเจียนบรรลุระเบิดร่างต้วนหลิงเทียน กลับพบว่ามีม่านพลังแสงจ้าหนึ่งผุดโผล่ขึ้นคลุมกายต้วนหลิงเทียนเอาไว้! สามารถป้องกันหมัดพลังสังหารที่ใช้ออกด้วยพลังชั่วชีวิตมันได้อย่างง่ายดาย!!
 
และเมื่อมันตรวจสอบโดยละเอียด มันก็พบว่าม่านพลังดังกล่าวคล้ายถูกสร้างจากรังสีพลังกระบี่สีทองเล่มหนึ่งที่กำลังเคลื่อนไหววนกายด้วยความเร็วอัศจรรย์!!
 
และเมื่อเห็นว่าม่านพลังสีทองนั่น ไม่แม้แต่จะกระเพื่อมสั่นไหวด้วยซ้ำหลังจากทานรับหมัดพลังสังหารชั่วชีวิตของตัวเองไป สีหน้าหลิวฮ่วนก็แปรเปลี่ยนไปอย่างมหันต์
 
มาตอนนี้มันย่อมตระหนักได้เป็นธรรมชาติ ว่ามันตีค่าต้วนหลิงเทียนต่ำเกินไป!
 
“เขตแดนซบเซา!”
 
หลิงฮ่วนเร่งใชออกด้วยปราณแท้ก่อเขตแดนของมันทันที รอบกายโดยยึดมันเป็นจุดศูนย์กลางในรัศมีร้อยหมี่ปรากฏสนามพลังพิสดารประการหนึ่ง!
 
เขตแดนของหลิวฮ่วนนี้ เรียกว่า เขตแดนซบเซา!
 
ภายในสนามพลังดังกล่าวนอกจากตัวหลิวฮ่วนผู้ใช้เองแล้ว ผู้ฝึกตนทุกคนจะรู้สึกเสมือนในร่างมีสิ่งขัดขวางไม่ให้พลังงานไหลเวียนได้อย่างอิสระ พลังฝีมือล้วนถูกระงับลงไปอย่างน่ากลัว!
 
ขณะเดียวกันที่เปิดใช้เขตแดน หลิวฮ่วนก็หยิบศาสตราเซียนของมันออกมา
 
ความว่างเปล่าเหนือศีรษะของมัน ยังปรากฏศาสตราปราณแท้ก่อลักษณ์ กับสัตว์ปราณแท้มีสภาพจากปราณแท้ก่อลักษณ์สรรพสัตว์!
 
ตอนนี้เองในที่สุดต้วนหลิงเทียนก็หันกลับมา สองตาทอประกายเรืองขึ้นวูบหนึ่ง
 
หลังจากที่พบว่าหลิวฮ่วนเป็นผู้ลอบโจมตีด้านหลัง เขาก็คล้ายไม่แปลกใจ กล่าวออกด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “อาวุโสหลิวฮ่วน เจ้านับว่าไม่ยอมพลาดโอกาสในการสังหารข้าจริงๆ…เป็นเจ้าที่ไปยุยงให้จ้าวเฟิงตามมาฆ่าข้างั้นสิ?”
 
“แล้วจักอย่างไร?”
 
หลิวฮ่วนหัวเราะเยาะ “น่าเสียดายที่มันกลับใช้การมิได้นัก กลับถูกยอดีมือที่ใดก็มิรู้สังหารก่อนที่จะได้ฆ่าเจ้า!”
 
“อ้อ แล้วถ้าข้าบอกว่า…จ้าวเฟิงนั่น เป็นข้าลงมือฆ่ามันเองเล่า?”
 
ทันใดนั้นเอง หลิวฮ่วนพลันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นเข้าหู
 
ครั้งนี้ต้วนหลิงเทียนไม่ได้กล่าวออกตามตรงหากแต่ใช้ปราณแท้ควบแน่นส่งเสียงออกไป!