ตอนที่ 2,446 : ใครกล้าขวางข้า?!
 
“ไอ้หนู เจ้าอย่าถือดีให้มันมากนัก!”
 
เหล่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์คนอื่นก็มองไปยังต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาเยียบเย็น
 
ทั้งหมดรู้สึกว่าชายหนุ่มเบื้องหน้าถือดีเกินไป!
 
“เหอะ! เจ้าคิดว่าเพียงมีพลังเทียบได้กับเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์แล้วจะมาทำตัวหยิ่งผยองสามหาวต่อหน้าพวกเราได้หรือไร? เจ้ารู้หรือไม่ว่าในบรรดาพวกเรามิได้มีเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์แค่คนเดียว!”
 
เซียนอมตะเสเพลอีกคนพลันสบถกล่าวออกมาเสียงเย็น แววตาที่ใช้มองต้วนหลิงเทียนยังดุร้ายเอาเรื่องนัก!
 
ถึงแม้เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ที่เหลือจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาที่ใช้มองต้วนหลิงเทียนก็ฉายแววอำมหิตไม่คิดปราณี!
 
“ต้วนหลิงเทียนผู้นี้หยิ่งผยองเกินไป!”
 
“มันหลงลำพองด้วยคิดว่าตัวเองมีพลังทัดเทียมเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์เข้าหน่อย ก็สามารถคลี่คลายเรื่องราววันนี้และรอดตัวไปได้แล้วงั้นรึ?ช่างไร้เดียงสานัก!”
 
“ถึงเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์คนเดียวจะฆ่ามันไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ถ่วงรั้งพัวพันมันที่มียอดสมบัติสวรรค์ได้แน่…ถึงตอนนั้นหากเซียนอมตะเสเพล 7ทัณฑ์คนที่ 2 คนที่ 3 หรือมากกว่านั้นลงมือเล่า?”
 
“นั่นสิ ข้าว่า…ต้วนหลิงเทียนผู้นี้กำลังจะโดนดีแล้วล่ะ!”
 
… …
 
เหล่าเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์มองจ้องต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าหวาดกลัวไม่หาย หากแต่ก็อดกระซิบกระซาบคุยกันไม่ได้
 
และในวาจาของพวกมัน ไม่มีใครคิดว่าต้วนหลิงเทียนจะจากไปแต่โดยดีได้สักคน
 
เพราะสุดท้ายแล้วเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ทั้งหลายที่อยู่ที่นี่ ก็ไม่ใช่มังสวิรัติ!
 
เหล่าเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์ทั้งหลายนั้นรู้ตัวดีว่าโอกาสได้ครองยอดสมบัติสวรรค์ของพวกมันริบหรี่เต็มที คงยากจะมีส่วนกับยอดสมบัติสวรรค์ในมือพวกต้วนหลิงเทียนทั้ง 3 …
 
แต่เซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์เหล่านี้ก็อดฝันไปไม่ได้…
 
ว่าบางทีหลังจากพวกต้วนหลิงเทียนทั้ง 3 ถูกฆ่าชิงของไปแล้ว เหล่าเซียนอมตะสเพเพล 7 ทัณฑ์จะสู้กันเองเพื่อช่วงชิงยอดสมบัติสวรรค์!
 
สุดท้ายต่างฝ่ายต่างต้องบาดเจ็บไม่ก็ถึงขั้นล้มตายเป็นแน่!
 
เมื่อเวลานั้นมาถึง พวกมันย่อมมีโอกาสฉกฉวย!
 
ด้วยเพราะยังเหลือความหวังในเรื่องนี้อยู่ ทั้งหมดจึงอยู่รอให้ต้วนหลิงเทียนกับพวกออกมาตั้งแต่แรก
 
หาไม่แล้วพวกมันคงไม่เสียเวลามานั่งเฝ้า!
 
“อ้อ ไม่ได้มีเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์แค่คนเดียว…แล้วไง?”
 
ต้วนหลิงเทียนหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินวาจาเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ผู้นี้ จากนั้นค่อยกล่าวออกมาตรงๆ “ข้ายังคงจะบอกพวกเจ้าคำเดิม…พวกเจ้าไม่มีคุณสมบัติมากพอให้พวกข้าต้องถอยหนี!”
 
หลังจากกล่าวจบคำ ต้วนหลิงเทียนก็หันไปมองชักชวนหานเฉวี่ยไน่กับจางยี่ “เฉวี่ยไน่ จางยี่ ไปกันเถอะ”
 
“ข้าอยากจะเห็นนัก…ว่าใครมันจะกล้าขวางข้า!”
 
เสียงกล่าวต้วนหลิงเทียนดังจบคำ คนก็ไม่รอช้าเหินร่างไปยังทิศทางที่เข็มทิศชี้อย่างไม่รีบไม่ร้อน
 
แต่ต้นจนจบไม่ได้แยแสเหล่าเซียนอมตะเสเพลแม้แต่น้อย
 
หานเฉวี่ยไน่กับจางยี่ก็อึ้งค้างไปกับวาจาของต้วนหลิงเทียนแล้วจริงๆ
 
ทั้งคู่คิดว่าต้วนหลิงเทียนช่างดุร้ายเอาแต่ใจนัก!
 
“หืม?”
 
หลังเหินร่างไปได้ไม่ทันไร ต้วนหลิงเทียนก็พบว่าจางยี่กับหานเฉวี่ยไน่ไม่ได้ติดตามเขามา จึงหันกลับไปมองดูด้วยความสงสัย ก็เลยพบทั้งคู่ลอยร่างแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นปานรูปปั้น 2 รูป
 
“พวกเจ้ามัวงงอะไรอยู่ ไปกันเถอะ…”
 
ทันใดนั้นต้วนหลิงเทียนที่หันกลับมามอง ก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวเตือนเบาๆ
 
“อะ..อื๊อ”
 
“ได้ๆ!”
 
พอหานเฉวี่ยไน่กับจางยี่ได้ยินเสียงต้วนหลิงเทียนอีกครั้ง สติทั้งคู่ก็กลับมาอยู่กับร่องกับรอย เร่งเหินร่างตามหลังต้วนหลิงเทียนไปทันที
 
เป็นธรรมดาหัวใจทั้งคู่ยังคงสะท้านกับเรื่องราวไม่หาย…
 
พวกมันเองก็อยากรู้นัก
 
ว่าชายหนุ่มชุดม่วงตรงหน้าที่แท้ไม่กลัวเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ทั้งหลายจริงๆ หรือกำลังเสแสร้งทำเป็นลึกลับ
 
กระทั่งหานเฉวี่ยไน่ที่เชื่อมั่นในตัวต้วนหลิงเทียนมาโดยตลอด ตอนนี้ยังอดหวั่นใจไม่ได้
 
เพราะนางไม่รู้ว่าต้วนหลิงเทียนมีพลังสูงถึงขั้นฆ่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ได้จริงไหม
 
“เสียสติ! เสียสติไปแล้ว!”
 
“ต้วนหลิงเทียนผู้นี้เสียสติไปแล้วจริงๆ! มันกล้าเมินเฉยทำเป็นไม่เห็นหัวเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ไม่ว่า ยังกล้ากล่าววาจาท้าทายออกกมาเช่นนั้นอีก!”
 
“นี่มันถือดีในพลังฝีมือของตัว…หรือที่แท้มันไม่กลัวเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์กันแน่?”
 
“ฮึ! ข้าว่ามันแค่กำลังวางมาดทำเป็นยอดฝีมือลึกลับ!”
 
…
 
พอได้ยินเสียงของต้วนหลิงเทียนดังขึ้นอีกครั้ง และเตรียมจะจากไปกับพวก เหล่าเซียนอมตะเสเพล 6ทัณฑ์ในที่นี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสมือนหนังศีรษะกลายเป็นชาด้าน!
 
ได้แต่คิดว่าต้วนหลิงเทียนเสียสติไปแล้ว!
 
“ครึ่งก้าวเซียนอมตะถึงจะครอบครองยอดสมบัติสวรรค์ในมือ รวมถึงมีเวทย์พลังกับวรยุทธ์เซียนอมตะจากระนาบเทวโลก…แต่อย่างไรพลังก็มีขีดจำกัดอยู่ที่เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์มิใช่หรือไร?”
 
“แม้ไม่ทราบว่าในระนาบของพวกเจ้าเป็นอย่างไร…แต่ในระนาบของข้า ตลอดประวัติศาสตร์ที่ผ่าน ครึ่งก้าวเซียนอมตะที่ร้ายกาจที่สุดก็ทำได้แค่เทียบเท่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์เท่านั้น…ผู้ที่เหนือกว่านั้นไม่เคยมีมาก่อน!”
 
“ระนาบข้าก็มี แต่ตลอดประวัติศาสตร์ในระนาบของข้า มีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เป็นครึ่งก้าวเซียนอมตะแล้วมีพลังทัดเทียมเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ แต่จะอย่างไรก็ไม่ได้เหนือกว่า”
 
“ระนาบของข้าก็เป็นเช่นนั้น”
 
……
 
เหล่าเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์อดไม่ได้ที่จะถามไถ่คุยกัน
 
ฟังจากคำพูดของพวกมัน ก็เผยให้รู้เรื่องหนึ่ง
 
ในระนาบโลกียะของพวกมัน ล้วนเคยปรากฏครึ่งก้าวเซียนอมตะที่มีพลังทัดเทียมกับเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์เหมือนกัน! แต่ทว่าตัวตนที่เหนือกว่านั้นไม่เคยมีให้เห็นมาก่อนเลย!!
 
“แถมระนาบโลกียะของพวกเราก็เป็นมหาระนาบ…ทว่าระนาบเซียนของต้วนหลิงเทียนคนนี้เป็นแค่ระนาบโลกียะขนาดย่อมเท่านั้น”
 
“นั่นสิ กระทั่งตลอดประวัติศาสตร์ของมหาระนาบโลกียะพวกเรายังไม่เคยมีครึ่งก้าวเซียนอมตะที่เหนือกว่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ แล้วไฉนเด็กน้อยที่มาจากระนาบโลกียะเล็กจ้อยเช่นมันจะเหนือกว่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ได้?”
 
“หึ! เรื่องพรรค์นั้นเป็นไปไม่ได้หรอก!”
 
“เสแสร้ง! มันต้องเสแสร้งวางมาดยอดฝีมืออยู่แน่!”
 
…
 
เรียกว่าเหล่าเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์สนทนากันไม่ทันไรก็สรุปเรื่องราวได้แล้ว
 
สำหรับเหล่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์นั้น ตั้งแต่ที่ได้ยินวาจาทิ้งท้ายแกมขู่ของต้วนหลิงเทียนเมื่อครู่ พวกมันก็มีโมโหนัก!
 
เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์บางคนยังถึงขั้นโมโหจนตัวสั่น!
 
และประจวบเหมาะกับได้ยินเสียงสนทนาของเหล่าเซียนอมตะเสเพล 6 ทัณฑ์…
 
กล่าวไปความคิดของพวกมันก็ไม่ต่างกัน
 
พวกมันล้วนไม่คิดว่าต้วนหลิงเทียนจะมีปัญญาเหนือกว่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์!
 
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!
 
…
 
เสียงแหวกอากาศชุดหนึ่งดังขึ้น เป็นเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ 6 คน พลันพุ่งร่างออกไปทันทีที่กลับมารู้สึกตัว
 
และพอปรากกฏตัวขึ้นอีกครั้ง พวกมันก็ไปหยุดขวางพวกต้วนหลิงเทียนทั้ง 3 เอาไว้เรียบร้อย!
 
กลุ่ม 3 คนที่นำโดยต้วนหลิงเทียนก็จำต้องหยุดลง
 
วูบ วูบ
 
หานเฉวี่ยไน่กับจางยี่อดไม่ได้ที่จะหน้าเปลี่ยนสีไปทันที
 
“6…เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์กลับมีถึง 6 คน!?”
 
สำหรับผู้ที่หาญกล้าปรากฏตัวขวางทางแบบนี้ หานเฉวี่ยไน่ย่อมพอเดาได้ว่าทั้งหมดล้วนต้องเป็นตัวตนขอบเขตเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ไม่ผิดแน่!
 
อย่างไรก็ตามแม้นางจะรู้ว่าในหมู่ผู้ที่รอปล้นมีเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์อยู่ด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเยอะขนาดนี้!!
 
“ 6 เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์งั้นหรือ…”
 
จางยี่เอก็อดหวาดกลัวไปไม่ได้ ร่างของมันชะงักไปทันใด ยังรู้สึกหนักอึ้งปานมีตะกั่วลากถ่วง
 
“ไอ้หนู เจ้าคิดว่าพวกเราจะไม่กล้าขวางเจ้าจริงๆ?”
 
“คิดว่าอาศัยวาจาไม่กี่คำก็ทำให้พวกเรากลัว?”
 
“มองจากประวัติศาสตร์ของระนาบโหมหลัว เหยียนหวง คงสิง ทั้งฉีอวิ๋น…ล้วนเคยปรากฏครึ่งก้าวเซียนอมตะที่ร้ายกาจทัดเทียมเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์แค่ไม่กี่คนเท่านั้น และทั้งหมดก็มิมีผู้ใดเหนือกว่านั้นเลย แล้วเจ้าคิดว่าพวกเราจะเชื่อหรือว่าเจ้าร้ายกาจกว่านั้นจนเทียบได้กับเซียนอมตะเสเพล 8 ทัณฑ์จริงๆ?”
 
…
 
ตอนนี้ไม่เพียงแต่เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์คนเดิมที่พูดขึ้น เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์อีก 2 คนที่ดูเหมือนจะมาด้วยกันก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงค่อนแคะ
 
อีกทั้งเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ทั้ง 6 ยังมองต้วนหลิงเทียนตาขวาง
 
ยังดีที่ต้วนหลิงเทียนไม่ใช่ครึ่งก้าวเซียนอมตะธรรมดา
 
ไม่งั้นต้องเผชิญกับการมองจ้องอย่างดุร้ายของเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ถึง 6 คน ไม่พ้นต้องหวาดกลัวเสียขวัญจนตาย และต่อให้ไม่ตายก็ก้าวขาไม่ออก
 
“ไสหัวไป!”
 
ได้ยินคำของเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ทั้งหลาย สีหน้าต้วนหลิงเทียนก็มืดลงทันใด แววตายิ่งมายิ่งเย็นชาตวาดขับไล่ออกไปอย่างไม่เห็นหัว
 
อรหันต์ยังมีวันพิโรธ…
 
เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์เหล่านี้ตอแยเขาไม่เลิกรา ย่อมทำให้เขามีโมโหขึ้นมาจริงๆแล้ว
 
“ไสหัวไป?”
 
“มัน…ไล่ให้ข้าไสหัวไป? ข้าได้ยินถูกหรือไม่?”
 
“เจ้าได้ยินไม่ผิด….เพราะข้าก็ได้ยินเหมือนเจ้า! มันไล่ให้พวกเราไสหัวไปจริงๆ!!”
 
……
 
เหล่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ทั้ง 6 พอถูกตวาดก็หน้าม้านไปทันใด รู้สึกมีโมโหจนพูดไม่ออก
 
“สารเลวน้อยตายเสีย!!”
 
และในขณะที่เหล่าเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ทั้ง 6กำลังมีโมโหเพราะคำพูดของต้วนหลิงเทียน หนึ่งในนั้นก็อดรนทนไม่ไหวตวาดออกมาเสียงแข็ง!
 
เสียงตวาดฟังแล้วยังเย็นชาจนราวกับผุดแทรกขึ้นมาจากหล่มน้ำแข็ง!
 
ปง! ปง!
 
ขณะที่เสียงตะโกนเยียบเย็นที่ว่าดังขึ้น ร่างเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์คนหนึ่ง ก็พุ่งไปดั่งอินทรีย์สยายปีกมือตวัดตบฟาดขวับๆ งองุ้มเป็นกรงเล็บ คล้ายจะใช้กระบวนท่าดุร้ายฉีกร่างผู้คน!
 
ในเวลาเดียวกันกับที่เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ลงมือ
 
ซัว ซัว ซัว
 
…
 
สายตาของเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์อีก 5 คนที่เหลือ ก็มองจ้องไปยังร่างเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ที่ลงมือจู่โจมเข้าใส่ต้วนหลิงเทียนทันที!
 
พวกมันจึงได้รู้ว่า
 
เซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ที่อดรนทนไม่ไหว ลงมือออกไปด้วยบันดาลโทสะนั้น เป็นคนที่ถูกเรียกหาว่าอาวุโสฉีผู้อาวุโสของเหอร่วนที่เข้าไปตกตายใพระราชวังใต้ดินด้วยน้ำมือจางยี่!
 
เดิมทีเป็นเพราะอาวุโสฉีผู้นี้ ทุกคนจึงได้รับทราบเรื่องราวจากม่านแสงสะท้อนลักษณ์
 
ว่าพวกต้วนหลิงเทียนทั้ง 3 ที่มียอดสมบัติสวรรค์ในครอบครองนั้น ยังอยู่ในพระราชวังใต้ดิน!
 
“ตายเสีย!!”
 
อาวุโสฉีที่ว่าหลังกระโจนร่างออกไป ทั่วร่างของมันตอนนี้ก็ปรากฏเงาร่างวิหกตัวเขื่องฉาบคลุมไว้เช่นกัน!
 
และในขณะที่เงาร่างวิหกตัวเขื่องปรากฏขึ้นหมายพุ่งไปฉีกร่างต้วนหลิงเทียนนั้น
 
มือที่ตวัดไปมาและงองุ้มเป็นกรงเล็บก็แผ่ซ่านกลิ่นอายแหลมคมปานเป็นกรงเล็บของพญาเหยี่ยว!
 
“หึ!”
 
สองตาต้วนหลิงเทียนเย็นลงทันใด เมื่อเผชิญหน้ากับการลงมือของอาวุโสฉี
 
ขณะเดียวกันทั่วทั้งร่างของเขาก็เริ่มปรากฏรังสีกระบี่สีขาวผุดโผล่ขึ้นมาจำนวนมหาศาลปานพุ่งออกมาจากทุกรูขุมขน!
 
พริบตาร่างต้วนหลิงเทียนก็ถูกรังสีกระบี่นับหมื่นพันห้อมล้อมปกคลุม!
 
ผู้ที่มีสายตาดีหน่อยจะพบว่า
 
ในขณะที่ถูกรังสีกระบี่ปกคลุม ร่างต้วนหลิงเทียนที่ส่องแสงสว่างจ้า คนก็แปรเปลี่ยนไปเป็นรังสีกระบี่อย่างน่าอัศจรรย์ หลอมกลืนไปกับรังสีกระบี่นับหมื่นพัน!!