War sovereign Soaring The Heavens ตอนที่ 1765
ตอนที่ 1,765 : แดนลับเซียน “มันเปิดแล้ว!” “นั่นน่ะหรือ ทางเข้าแดนลับเซียน!!” “แดนลับเซียนเปิดแล้ว!” …… เมื่อวังวนมหึมาปรากฏขึ้นเหนือฟ้า และมีพลังดูดรั้งไร้สภาพขุมหนึ่งกวาดออกมา ผู้คนส่วนใหญ่ก็ละความสนใจจากต้วนหลิงเทียนไปชมดูวังวนลึกลับบนฟ้าทันที! กล่าวให้ชัด ทั้งหมดกำลังชมดู “ทางเข้า” แดนลับเซียน! “นั่นน่ะเหรอ…ประตูสู่แดนลับเซียน?” ต้วนหลิงเทียนที่แหงนมองภาพบนฟ้าหยีตาลงเล็กน้อย พลังดูดรั้งดังกล่าวก็กำลังดูดร่างเขาขึ้นไปเช่นกัน อย่างไรก็ตามแม้พลังดูดรั้งจะไม่ได้อ่อนด้อย แต่ทว่าหากเขาไม่ปล่อยตัวมันก็ยากจะดูดเขาขึ้นไปได้ คนอื่นๆก็เช่นกัน “เรื่องราวของแดนลับเซียนพวกเจ้าทุกคนสมควรเคยได้ยินกันมาบ้างแล้ว…เช่นนั้นข้าจักมิอธิบายอันใดให้มากความอีก พวกเจ้าทุกคนจงพยายามเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ด้านในให้มากเข้าไว้ ความตายด้านในมิใช่ความตายที่แท้จริง…แต่หากพวกเจ้าตาย นั่นหมายความว่าจักถูกขับออกมาจากแดนลับเซียนทันที!” เมิ่งฉิง จ้าวตำหนักฟ้าลี้ลับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสงบ “เช่นนั้นแล้วข้าหวังว่าพวกเจ้าจักรักถนอมชีวิตของพวกเจ้าในนั้นให้มากเข้าไว้! เพื่อให้มีโอกาสได้รับสิ่งประเสริฐได้มากยิ่งขึ้น…และพวกเจ้าคงทราบกันแล้วว่าบททดสอบรับมรดกเวทย์พลังนั้น จักยากขึ้นตามระดับมรดกเวทย์พลัง บททดสอบยิ่งยากนั่นหมายความว่าเวทย์พลังที่ได้รับก็ยิ่งสูงขึ้นตาม…กระทั่งบางบททดสอบยังยากเกินตัวพวกเจ้า อย่าฝืน!” “เพราะอย่างไรเสียมันก็เปิดให้แต่รุ่นเยาว์ที่อายุต่ำกว่า 40 ปีเท่านั้นที่เข้าไปได้…ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว” เมื่อวาจาของเมิ่งฉิงดังจบคำ จูลู่ฉี จ้าววังนภาพลันหันกลับมามองศิษย์วังนภาทั้ง 10 รวมถึงต้วนหลิงเทียน “ตอนนี้พวกเจ้าคงสัมผัสได้ถึงพลังดูดรั้งไร้สภาพที่กำลังดูดพวกเจ้าอยู่ใช่หรือไม่? ขออย่าได้ตกใจไป…เพียงปล่อยตัวไปตามแรงดูดนั่นเสีย…อาจมีช่วงหนึ่งที่สำนึกสติพวกเจ้ามิอาจรับรู้อันใดได้ แต่นั่นเป็นขั้นตอนการสร้างร่างอวตารของพวกเจ้าและย้ายสำนึกสติไปสถิตย์ยังร่างอวตาร…” “และเพราะร่างอวตารนี้ทำให้แม้พวกเจ้าจักตกตายในแดนลับเซียน พวกเจ้าก็มิได้ตกตายจริงๆ…แต่แน่นอนว่าทันทีที่ร่างอวตารของพวกเจ้าตายตก สำนึกสติของพวกเจ้าก็จะหวนคืนสู่กายแท้…ถูกขับออกจากแดนลับเซียนทันที!” “เช่นนั้นก็ดั่งที่ท่านจ้าวตำหนักกล่าวเอาไว้ หากพวกเจ้าคิดหวังสิ่งของประเสริฐก็จงรักถนอมชีวิตให้มาก เพื่อที่จักได้มีโอกาสพบพานโอกาสและวาสนาของพวกเจ้า…” “เอาล่ะ ยามนี้พวกเจ้าก็เข้าไปกันได้แล้ว จงผ่อนคลายร่างกายเสีย อย่าได้แข็งขืนต่อต้าน…แดนลับเซียนจะส่งพวกเจ้าเข้าไปด้านในทีละคนๆ” สิ้นคำกล่าวของจูลู่ฉี เหล่าศิษย์วังนภาก็เริ่มผ่อนคลายร่างกายทีละคน และทันทีที่พวกมันปล่อยร่างกายไปตามสบาย ร่างของพวกมันก็ลอยขึ้นไปยังวังวนมหึมาบนฟ้า ก่อนที่จะถูกวังวนดังกล่าวกลืนร่างหายไป ราวกับถูกอสูรกายดุร้ายตัวเขื่องแสนน่ากลัวเขมือบ แน่นอนว่าศิษย์วังนภาไม่ได้ลอยขึ้นไปทุกคน ต้วนหลิงเทียน หวางเฟยเซวียน หลิวเจี้ยน และจ้าวจี้ยังไม่ได้เข้าไป “พวกเจ้ารออันใดกัน?” เห็นคนที่เหลือจูลู่ฉีก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เหอะ!” จ้าวจี้มองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาอาฆาตแค่นคำทิ้งท้ายด้วยสายตาเยียบเย็น ก่อนที่มันจะปล่อยร่างกายตามสบายและลอยหายเข้าไปในแดนลับเซียน “ข้าพึ่งได้ยินมาว่าหลังจากเข้าไปในแดนลับเซียนแล้ว พวกเราจะถูกสุ่มแยกไปยังที่ต่างๆด้านใน…เช่นนั้นก่อนที่พวกเรา 3 คนจะกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พยายามอย่ามีเรื่องอะไรกับผู้อื่น…ถึงแม้พวกเจ้าจะเจอร่องรอยมรดกเวทย์พลัง ก็อย่าบุ่มบ่ามเข้าไปตามลำพัง” ต้วนหลิงเทียนส่งเสียงกล่าวเตือนไปยังหวางเฟยเซวียนและหลิวเจี้ยน ตอนนี้ในเมื่อเขาตัดสินใจจะร่วมมือกับทั้งคู่แล้ว เขาย่อมไม่ต้องการให้ทั้งคู่เกิดอุบัติเหตุอะไรจนพลาดพลั้งถูกขับออกจากแดนลับเซียน ก่อนที่จะได้รวมตัวกันด้านใน “อื๊อ” หวางเฟยเซวียนตอบรับ “ข้าเข้าใจ” หลิวเจี้ยนก็เร่งตอบกลับทันที หลังจากนั้นทั้ง 3 ก็ผ่อนคลายร่างกาย ไม่แข็งขืนใดๆ ปล่อยให้แดนลับเซียนดูดกลืนร่างเข้าไปในวังวนที่เหมือนดั่งปากอสูรกายดุร้ายกลางหาว หลังจากที่ถูกวังวนกลืนร่าง ต้วนหลิงเทียนก็รู้สึกเสมือนรอบด้านมืดลง สำนึกสติคล้ายสั่นไหวบางเบา ก่อนที่จะถูกพลังลี้ลับขุมหนึ่งดึงออกจากร่างกายและพุ่งไปยังทิศทางหนึ่งอันไกลแสนไกลด้วยความเร็วสูงล้ำ ไม่ทราบว่าผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ พอต้วนหลิงเทียนรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็พบว่าสำนึกสติของเขาสมควรเข้าร่างอวตารแล้ว… เมื่อเปิดตาขึ้นมาต้วนหลิงเทียน ก็รู้สึกเสมือนร่างอวตารนี้…เป็นร่างที่แท้จริงของเขาก็ไม่ปาน! หากไม่ใช่เพราะนิ้วมือไร้แหวนพื้นที่คงยากที่เขาจะบอกได้ว่านี่เป็นร่างที่แท้จริงของเขาหรือร่างอวตาร! ทุกอย่างสมจริงและเป็นธรรมชาติมากจนเขาไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรเลย! ก่อนเข้าแดนลับเซียน ต้วนหลิงเทียนก็ทราบแล้วว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้นบ้าง นอกจากร่างอวตารแล้ว พวกสิ่งของนอกกายอย่างแหวนพื้นที่อะไรไม่อาจนำเข้ามาในนี้ได้ ด้วยไร้แหวนพื้นที่มีแต่ร่างอวตาร…นั่นหมายความว่าในที่นี้ไม่มีใครสามารถพึ่งพาสิ่งของอื่นใดที่เคยมีได้เลย! ทำได้แค่พึ่งพลังฝีมือส่วนตัวตะลุยแดนลับเซียนเท่านั้น!! แน่นอนว่าหากพบพานศาสตราเซียน ยันต์เต๋าหรือสิ่งของอื่นใดในแดนลับเซียน ย่อมสามารถใช้มันได้! และสมบัติทั้งหลายที่ได้รับในแดนลับเซียนนั้น ไม่ว่าจะเป็นศาสตราเซียนยันต์เต๋าสมุนไพรโอสถหรือวัตถุดิบอันใด มันจะไปปรากฏขึ้นข้างๆร่างที่แท้จริงยามออกจากแดนลับเซียน! กล่าวได้ว่ายามสำนึกสติหวนคืนสู่ร่างกายที่แท้จริง สมบัติทั้งมวลที่ได้รับจะตามไปปรากฏขึ้นร่างกายอย่างอัศจรรย์! แต่แน่นอนว่าถ้าหากตายในแดนลับเซียน สมบัติอันใดที่มีอยู่ก็จะไม่ไปปรากฏข้างร่างกายที่แท้จริง! ในแดนลับเซียนนั้นยังมีวิธีออกไปนอกจากการตายอยู่ 2 ประการ หนึ่งคือยืนสงบสติ และตั้งจิตใช้สำนึกเทวะสื่อสารกับแดนลับเซียน แดนลับเซียนจะรับรู้เจตนาและส่งออกไปด้านนอกแดนลับเซียนทันที ส่วนอีกอย่างก็คืออยู่ในแดนลับเซียนแห่งนี้ให้ครบกำหนด 3 เดือน พอถึงเวลานั้นแล้วไม่ว่าจะเป็นใครและอยู่ที่ไหนในแดนลับเซียน ก็จะถูกบังคับส่งออกไปอย่างไม่อาจต่อต้านทันที “นี่น่ะเหรอแดนลับเซียน” เมื่อมองไปรอบๆต้วนหลิงเทียนก็พบป่าไม้เขียวขจี ยังกล่าวได้ว่าเป็นป่ารกชัดหนึ่ง ในสายตาเต็มไปด้วยพุ่มไม้รวมทั้งต้นไม้ใหญ่โต เถาวัลย์ห้อยระโยงระยางไปทั่ว และด้วยเสียงความเคลื่อนไหวบางอย่างที่ดังขึ้นในพุ่มไม้ ก็เตือนให้เขารับทราบว่ามีอันตรายบางประการซ่อนเร้นอยู่! “อ๋าววู้วววว~!” ดั่งประกายอัสนีลั่นวาบ พร้อมกันกับที่เสียงหอนหนึ่งดังขึ้น ก็มีร่างสีดำมืดหนึ่งพุ่งพรวดออกมาจากพุ่มไม้ ปรี่ตรงเข้าหาต้วนหลิงเทียนด้วยความเร็วสูง! เหลือบมองเพียงครั้ง ต้วนหลิงเทียนก็เห็นลูกตาสีแดงทั้งร่างสีดำดังกล่าว…มองให้ดีก็พบว่ามันเป็นหมาป่าสีดำแลดูดุร้ายตัวหนึ่ง! แน่นอนว่ามันไม่ใช่แค่หมาป่าธรรมดา! ตัดสินจากความเร็วในการพุ่งกระโจนเข้ามา ต้วนหลิงเทียนบอกได้เลยว่าพลังต่อสู้ของมันสมควรทัดเทียมกับเซียนดั้งเดิมขั้นต้น! และเมื่อเห็นว่ามันไร้สติปัญญาอะไร ก็บอกได้ทันทีว่ามันสมควรเป็นสัตว์ร้าย… แน่นอนว่าสัตว์ร้ายในระดับนี้ย่อมไม่เป็นภัยคุกคามอะไรกับต้วนหลิงเทียนเลย ต้วนหลิงเทียนไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น เพียงใจคิดจิตสั่ง ปราณสุริยันแรกกำเนิดพลันโคจรไหลเชี่ยว แผ่พุ่งออกจากผิวกาย ไปควบรวมเป็นกระบี่พลังสีทองกว่า 10 เล่มในพริบตา! พวกมันลอยตระหง่านกลางอากาศเปล่งแสงสว่างปานตะวัน โคจรหมุนวนไปรอบๆร่างกายเขาดั่งดาวบริวาร! ฟิ้วว! ฉัวะ! ตึงงง!! ร่างหมาป่าสีดำตัวแรกที่ปราดกระโจนออกมา ถูกกระบี่พลังสีทองเล่มหนึ่งพุ่งแหวกอากาศฉับไว พุ่งไปทะลวงผ่านร่างจนตายตกในพริบตา ซากไร้ชีวิตร่วงกลิ้งไปบนพื้นฝุ่นคลุ้ง “อ๋าววูวว~” “อ๋าววูวว~” …… หลังต้วนหลิงเทียนสังหารหมาป่าตัวแรกไปได้ไม่ทันไร เสียงร้องระงมก็ดังขึ้นจากพุ่มไม้โดยรอบ! พริบตาต่อมาร่างหมาป่าสีดำที่คล้ายคลึงกับหมาป่าสีดำตัวแรกก็กระโจนเข้าใส่เขาทุกทิศทาง “ฝูงหมาป่างั้นเหรอ?” ต้วนหลิงเทียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าการตายของหมาป่าสีดำตัวแรก ไม่เพียงขู่ขวัญพวกมัน แต่กลับดึงดูดหมาป่าสีดำตัวอื่นๆมาทั้งฝูง! หมาป่าฝูงนี้มีพลังอยู่ในขอบเขตเซียนดั้งเดิมขั้นต้นเสียส่วนใหญ่ บางตัวก็เป็นเซียนดั้งเดิมขั้นกลาง… อย่างไรก็ตามสำหรับต้วนหลิงเทียนแล้ว จะเซียนดั้งเดิมขั้นต้นหรือขั้นกลางก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกัน… ปราณสุริยันแรกกำเนิดโคจรฉาบร่างบางเบาเปล่งแสงสีทองเรืองๆ กระบี่พลังมีสภาพเล่มแล้วเล่มเล่าก่อเกิด พวยพุ่งออกไปเข่นฆ่าสังหารเดียรัจฉานร่างดำทุกตัวที่หาญกล้าพุ่งเข้ามาในสายตา… การตายของหมาป่าสีดำนับสิบๆ กลับไม่ได้ทำให้เหล่าหมาป่าที่กำลังทยอยกันมาทีหลังหวาดกลัวแม้แต่น้อย! กระทั่งกลิ่นโลหิตคาวคลุ้งที่ฟุ้งออกมาตลบในอากาศ ยิ่งทำให้พวกมันคลุ้มคลั่งกว่าเก่า! พวกมันพุ่งเข้าใส่ต้วนหลิงเทียนอย่างไม่คิดชีวิตราวเสียสติ!! อนิจจาไม่ว่าพวกมันจะคุ้มคลั่งเกรี้ยวกราดเพียงใด จุดจบเดียวที่รอคอยพวกมันอยู่คือความตาย สุดท้ายไม่ทราบผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด กระทั่งราชาหมาป่าก็ปรากฏตัวออกมา มันเป็นหมาป่าสีดำที่มีขนสีทองขึ้นแซม ขนาดตัวของมันใหญ่กว่าหมาป่าตัวอื่นถึง 3 เท่า ด่านพลังบรรลุสูงสุดเซียนดั้งเดิม! อนิจจาเซียนดั้งเดิมขั้นสูงสุดในสายตาต้วนหลิงเทียน ก็ไม่ได้ต่างไปจากขั้นต้นหรือกลางแม้แต่น้อย..ด้วยความสามารถที่กระทั่งอริยะเซียนขั้นต้นยังรบด้วยไหว การฆ่าสัตว์ร้ายเซียนดั้งเดิมขั้นสูงสุด ย่อมง่ายดายไม่ต่างเชือดคอไก่! ตุบบ… ด้วยการตายตกของราชาหมาป่าตัวเขื่อง การต่อสู้ครั้งนี้ก็เป็นอันสิ้นสุดลง… ‘ไอพวกนี้มันเป็นสัตว์ร้ายจริงๆ หรือเป็นภาพมายาจากค่ายกลลวงตากันแน่นะ…’ ณ จุดนี้ต้วนหลิงเทียนเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน… เพราะเขารู้สึกว่าทุกสิ่งที่เขาสัมผัสได้อยู่รอบตัวตอนนี้ ไม่คล้ายของปลอมแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นร่างอวตารของเขาก็เหมือนร่างกายที่แท้จริงของเขามาก ด้วยเหตุนี้ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ ‘ไปดูรอบๆก่อนแล้วกัน ไม่รู้จะเจอสองคนนั่นรึเปล่า…’ เมื่อคิดถึงหวางเฟยเซวียนกับหลิวเจี้ยน ต้วนหลิงเทียนก็ย่ำอากาศขึ้นไปบนฟ้า ก่อนที่จะเหินร่างข้ามป่าไปยังทิศทางหนึ่งด้วยความเร็วสูง ระหว่างทางมีสัตว์ร้ายบินได้และนกประหลาดเข้ามาเล่นงานเขามากมาย แต่ทั้งหมดล้วนตกตายในมือเขาไม่มีรอด สัตว์ปีกทั้งนกประหลาดเหล่านั้น ล้วนแต่เป็นสิ่งมีชีวิตอ่อนแอในสายตาเขาทั้งสิ้น พวกมันเต็มที่ก็แค่เซียนดั้งเดิมขั้นสูงสุดเท่า ไม่ได้เป็นภัยคุกคามอะไรต้วนหลิงเทียน ‘ไม่รู้คนอื่นๆไปอยู่ที่ไหนกันหมด…’ หลังจากเหินร่างไปพักใหญ่ต้วนหลิงเทียนก็ออกจากเขตป่าได้เสียที…ทว่าภาพเบื้องหน้ากลับเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มองไปทางใดก็เห็นแต่ฟ้ากับหญ้า มุมปากอดยกยิ้มขึ้นมาเจื่อนๆไม่ได้… แดนลับเซียนนี่มันกว้างใหญ่ขนาดไหนกัน!? เมื่อศิษย์วังนภาทั้ง 10 รวมถึงต้วนหลิงเทียนเข้าไปในแดนลับเซียนแล้ว ศิษย์จากวังอื่นๆก็ทยอยกันเข้าไปในแดนลับเซียนทีละคนๆ ไม่นานทั้ง 30 คนก็เข้าไปในแดนลับเซียนหมดสิ้น ชั่วครู่ด้านนอกก็เหลือคนของตำหนักฟ้าลี้ลับไม่กี่คน “จ้าวเติง ข้าได้ยินมาว่าลูกเจ้ามีเรื่องกับต้วนหลิงเทียนงั้นเรอะ…เช่นนั้นมิใช่หากทั้งคู่เจอกันด้านใน ลูกเจ้าจะงานเข้าเอารึไร?” เฉียนผิงเชิง จ้าววังเหลืองมองจ้าวเติงตาใสค่อยกล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้มันจะเป็นรองจ้าวตำหนักเช่นเดียวกับจ้าวเติง หากแต่เฉียนผิงเชิงที่ควบตำแหน่งจ้าววังเหลืองคนนี้ก็เป็นคนรุ่นเดียวกับบิดาของจ้าวเติง เช่นนั้นยามมันกล่าวกับจ้าวเติงก็เหมือนผู้ใหญ่กล่าวหยอกเด็ก ได้ยินวาจานี้ของเฉียนผิงเชิง ลูกตาจ้าวเติงหดเล็กลงทันที… กล่าวกันตามตรงมันไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย…! พอมานึกขึ้นได้ ใจก็อดไม่ได้ที่จะสั่นไหวไปทันใด!!
คอมเม้นต์