War sovereign Soaring The Heavens ตอนที่ 2642
ตอนที่ 2,642 : ผู้ว่า ปรากฏกาย! “เจิ้งชิว!” พร้อมๆกันกับที่เสียงสนั่นมากโทสะดังขึ้น ก็ปรากฏร่างชราหนึ่งวูบมาปานภูตผี พอมองให้ดีพบว่าร่างชราดังกล่าว ยังหอบหิ้วร่างชายหนุ่มคนหนึ่งบุกเข้ามาในเคหะสถานส่วนตัวของเจิ้งชิวอย่างไม่ได้รับอนุญาตอีกด้วย! ฟุ่บ! ฟุ่บ! จากนั้นเบื้องหน้าต้วนหลิงเทียนกับเจิ้งชิว ในลานว่าง 2 ร่างแก่หนุ่มก็เผยรูปลักษณ์ให้เห็นชัดถนัดตา สำหรับชายหนุ่มที่ถูกผู้ชราหอบหิ้วพามา หาได้เป็นคนแปลกหน้าสำหรับต้วนหลิงเทียนไม่! เพราะมันผู้นี้เขาพึ่งจะหั่นแขนขาไปเมื่อครึ่งปีก่อนจนร่ำร้องเสียงหลง…โจวเฟย!! ส่วนชายชราอีกคน… “โจวทง?” สายตาต้วนหลิงเทียนจับจ้องไปยังร่างชราเบื้องหน้าด้วยความสนใจ มองผิวเผินอีกฝ่ายก็แลเป็นชายชราธรรมดาๆที่ชมชอบมานั่งข้างสนามเด็กเล่นมองลูกหลานวิ่งไปมา ไม่คล้ายเป็นตัวชั่วช้าสามานย์อะไร เพียงแค่ตอนนี้ใบหน้าแววตาของมันกำลังท่วมท้นไปด้วยโทสะ! และฟังจากคำทักของเจิ้งชิว เขาก็ทราบได้ทันที ชายชราเบื้องหน้าที่แลดูโมโหผู้นี้ ที่แท้ก็คือผู้พิทักษ์อันดับ 1 ของจวนผู้ว่าการประจำมณฑลจิ่วโยว โจวทง! “ต้วนหลิงเทียน!!” ด้านโจวเฟยที่ถูกโจวทงหอบหิ้วมาด้วย พอได้เห็นเรื่องราวเบื้องหน้าชัดถนัดตาทั้งร่างสีม่วงที่มันจำได้ขึ้นใจนั่น มันก็แผดเสียงเรียกหาอย่างเกรี้ยวกราดพลางจ้องมองต้วนหลิงเทียนจนตาแทบถลน! ในลูกตายังมากล้นไปด้วยเจตนาฆ่าฟัน!! ประหนึ่งอสรพิษที่ซ่อนตัว ทนรอฆ่าต้วนหลิงเทียนไม่ไหวแล้ว! “ต้วนหลิงเทียน?” เดิมทีหลังจากที่เดินทางมาถึง โจวทงก็เพียงมองจ้องไปยังร่างเจิ้วชิวก่อนใดอื่น ทว่าพอได้ยินเสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราดจากโจวเฟย สายตามันก็ละออกมาจากร่างเจิ้งชิวไปหล่นตกลงบนร่างต้วนหลิงเทียนทันที “เจ้าน่ะหรือ คือต้วนหลิงเทียน?” สีไหน้าที่เดิมบิดเบี้ยวถมึงทึงของโจวทง ยิ่งมายิ่งเหยเกหนักข้อ “อาวุโสเจิ้งชิว ผู้เฒ่าคนนี้เป็นใครหรือ?” เผชิญหน้ากับสายตามองจ้องด้วยอำมหิตของโจวเฟยกับโจวทง ต้วนหลิงเทียนคล้ายไม่แยแส ยังทำราวกับไม่รู้จักคน เพียงหันไปถามเจิ้งชิววข้างๆด้วยสีหน้าแววตาใสซื่อ “อ้อ นั่นคือผู้พิทักษ์อันดับ 1 ของจวนผู้ว่าเรา บิดาบุญธรรมของโจวเฟยนามว่าโจวทง” เจิ้งชิวก็กล่าวตอบออกมาอย่างให้ความร่วมมือ “โอ…! ที่แท้ก็คือผู้พิทักษ์อันดับ 1 ของจวนผู้ว่า ผู้พิทักษ์โจวทงนี่เอง” ต้วนหลิงเทียนทำทีราวกับพึ่งนึกขึ้นได้ จากนั้นสายตาของเขาก็หันกลับไปมองร่าโจวทง ก่อนที่จะมองขึ้นๆลงๆอยู่พักหนึ่ง… อันที่จริงเขาก็เต็มไปด้ววยความสนใจและอยากรู้อยากเห็นนัก ว่าผู้พิทักษ์จวนผู้ว่านามโจวทง ที่เจ้าเมืองเฉวี่ยโยวอยากให้เขาจับไปฆ่าให้ตายคนนี้ เป็นคนอย่างไรกันแน่… “ต้วนหลิงเทียน ตราบใดที่เจ้าเลือกจะเข้ามาอยู่ภายใต้อาณัติของข้า เป็นศิษย์ส่วนตัวของข้า…เรื่องราวที่เจ้าทำร้ายเฟยเอ๋อจนบาดเจ็บสาหัสเมื่อครึ่งปีก่อน อันก่อให้เกิดความบาดหมางระหว่างเจ้ากับเฟยเอ๋อ ข้าล้วนไม่ถือสาหาความอีกต่อไป! เพราะหลังจากนั้นไป เจ้ากับโจวเฟยลูกบุญธรรมของข้าย่อมมิใช่ศัตรู แต่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน!” ไม่ทราบตั้งแต่เมื่อไหร่ ทว่าตอนนี้สีหน้าของโจวทงกลับไม่เหลือความมืดดำคล้ำโทสะ จะมีก็แต่ร้อยยิ้มอ่อนๆ พอปริปากกล่าวออกคำแรก ก็เอ่ยถึงเรื่องคิดรับตัวต้วนหลิงเทียนเป็นศิษย์ส่วนตัวออกมาทันที! นอกจากนี้ยังให้สัญญาว่าถ้าต้วนหลิงเทียนยอมมาอยู่ใต้ปีกของมัน มันก็ไม่คิดถือสาหาความเรื่องที่ต้วนหลิงเทียนเคยกระทำอีกต่อไป และระหว่างต้วนหลิงเทียนกับโจวเฟยก็ให้ยุติความแค้นลง! และแทบจะทันทีที่โจวทงกล่าววาจานี้ออกมา สีหน้าท่าทีของเจิ้งชิวก็ทำราวกับจะพูดคำว่า ‘นั่นไง’ ออกมา! เห็นได้ชัดว่ามันรู้แต่แรกว่าเรื่องราวอีหร็อบนี้จะเกิดขึ้น… ส่วนด้านต้วนหลิงเทียนนั้นสีหน้าแม้จะยังสบ แต่ในใจเริ่มรู้สึกรังเกียจโจวทงมากขึ้นทุกขณะ ดูท่าแล้วโจวทงผู้นี้สมควรไม่ใช่ตัวดีเหมือนในข่าวลือจริงๆ “ท่านพ่อบุญธรรม!” ต่างจากสีหน้าท่าทีสงบของต้วนหลิงเทียน ด้านโจวเฟยถึงกับอยู่ไม่สุข หน้ามันเรียกว่าเปลี่ยนสีไปในฉับพลันพอได้ยินโจวทงยื่นข้อเสนอให้ต้วนหลิงเทียน แวววตาฉายความกังวลถึงขีดสุด สุดท้ายเรื่องที่มันกังวลมากที่สุดก็ยังคงเกิดขึ้น… หากต้วนหลิงเทียนกลายมาเป็นศิษย์น้องมันจริง เช่นนั้นเรื่องล้างแค้นก็อย่าได้หวังแล้ว! มันไม่ยินยอม! “หุบปาก!” โจวทงที่รอฟังคำตอบต้วนหลิงเทียนอยู่ พอได้ยินเสียงโจวเฟยดังเข้าหู หน้ามันก็มืดลงทันใด ยังหันไปมองจ้องโจวเฟยด้วยแววตาน่ากลัว จนทำให้โจวเฟยไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่จะพูดอะไรต่อ! “ผู้พิทักษ์โจวทง” ภายใต้สายตาเผยความคาดหวังเล็กน้อยของโจวทง ต้วนหลิงเทียนค่อยๆพูดออกมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ก่อนอื่นเลยต้องขอบคุณสำหรับน้ำใจนี้ของท่าน” “ทว่าตัวข้านั้นมีอาจารย์อยู่แล้ว…เกรงว่าคงไม่อาจรับน้ำใจของผู้พิทักษ์โจวได้” ต้วนหลิงเทียนกล่าวปฏิเสธโจวทงอย่างตรงไปตรงมา “เจ้าก็แค่เปลี่ยนสำนัก…มาเข้าร่วมกับข้า” สองตาโจวทงเผยประกายเรืองขึ้นวูบหนึ่ง กล่าวถามออกไปใจเย็น “เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้” ต้วนหลิงเทียนส่ายหัวไปมา “ข้าไม่มีวันทรยศอาจารย์ของข้า” “ต้วนหลิงเทียน บิดาบุญธรรมของข้าอุตส่าต้องตาพึงใจเจ้า ก็นับว่าเป็นพรอันประเสริฐของเจ้าแล้ว…แต่เจ้าสุราคารวะไม่รับ ชมชอบสุราจับกรอก!!” ในขณะที่สีหน้าโจวทงเริ่มมืดดำคล้ำลงทั้งยังเริ่มบิดเบี้ยวอัปลักษณ์ โจวเฟยที่สองตาทอประกายเรืองวูบด้วยความชั่วร้าย ก็มองต้วนหลิงเทียนพลางตะโกนกล่าวออกมาเสียงเย็น คล้ายมีโทสะหนักหนา! ฟังจากเสียงตะโกนแล้ว คล้ายมีโมโหรวมถึงเจ็บแค้นแทนบิดาบุญธรรมที่ถูกปฏิเสธไม่น้อย… “ต้วนหลิงเทียน” โจวทงที่มองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาเยียบเย็นกล่าวสืบต่อว่า “เจ้าอย่าได้หลงคิดว่าเรื่องราวเมื่อครึ่งปีก่อน มันจบลงเพียงเพราะเจิ้งชิวแบกหม้อก้นดำให้เจ้า…ข้าจักบอกเจ้าเอาไว้ที่นี่ตรงนี้ กระทั่งเจิ้งชิวเองมันยังเอาตัวไม่รอด!!” “ไม่ต้องกล่าวถึงเจ้า!!” วาจาท้ายประโยคของโจวทง น้ำเสียงยังหนักแน่นเอาเรื่องนัก! “อาวุโสเจิ้งชิว นี่ขนาดท่านยังเอาตัวไม่รอดเลยหรือ?” ได้ยินคำของโจวทง ต้วนหลิงเทียนก็ทำทีเป็นหันไปมองเจิ้งชิวข้างๆอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่จะทำสีหน้าเหรอหราราวกับไม่เชื่อ ด้านเจิ้งชิวก็ยืนนิ่งไม่เผยทีท่าอะไรจากวาจาของโจวทงทั้งสิ้น ราวกับที่อีกฝ่ายพูดก็แค่ลมที่ผายออก… “ฮึ่ม!” พอเห็นว่าต้วนหลิงเทียนหันไปมองเจิ้งชิวด้วยสีหน้าแววตาราวกับไม่เชื่อคำพูดของมัน และพอเห็นว่ากระทั่งเจิ้งชิวก็แลดูไม่อีนังขังขอบทำราวกับวาจาของมันเมื่อครู่แค่ผายลม มันก็หัวร้อนหนักนัก! แผดคำออกมาด้วยโทสะเสียงเหี้ยมว่า “เจิ้งชิว เมื่อครึ่งปีก่อนตอนที่เจ้าแบกหม้อก้นดำแทนต้วนหลิงเทียน…เจ้าสมควรมีคำอธิบายดีๆให้ข้าฟังแล้วใช่หรือไม่?” “เพราหากเรื่องนี้เจ้าไม่อาจหาคำอธิบายดีๆมาให้ข้าฟังได้…เจ้าสมควรรู้ดีว่าข้าจักทำเช่นไร!” หลังพูดจบ สีหน้าแววตาของโจวทงก็แลดูเย็นชาน่ากลัวเป็นที่สุด! “ผู้พิทักษ์โจวทง เรื่องนี้ท่านไม่อาจมาหาคำอธิบายจากข้าได้…เพราะที่ข้ากระทำไปเช่นนั้น ก็เพราะข้าได้รับคำสั่งมาอีกที…” เจิ้งชิวกล่าวออกเสียงเรียบ “คำสั่ง? คำสั่งผู้ใด?” โจวทงกล่าวถามออกมาด้วยน้ำเสียงค่อนแคะ ตอนนี้มันคล้ายลืมเลือนไปเสียสิ้น… ว่าในจวนผู้ว่าการประจำมณฑลจิ่วโยวหลังนี้ เกรงว่านอกจากตัวมันแล้ว ผู้ที่จะมีอำนาจมากพอสั่งการเจิ้งชิวได้ก็หลงเหลืออยู่อีกแค่คนเดียวเท่านั้น… “ตามคำสั่งของข้าเอง” และในขณะเดียวกันกับที่โจวทงเริ่มเผยเจตนาฆ่าฟัน ราวกับพร้อมปะทุพลังสังหารเข่นฆ่าเจิ้งชิวทันทีที่ฟังวาจาไม่เข้าหู เสียงเฉยเมยไร้แยแสหนึ่ง อยู่ๆก็ดังขึ้นให้ได้ยิน เสียงนี้ยังเสมือนดังมาจากทุกทั่วสารทิศยากจะบอกได้ว่าผู้กล่าวอยู่ที่ใด… ฟุ่บ! ครู่ต่อมา ดั่งสายลมหอบหนึ่งพัดผ่าน ในลานว่างของบ้านเจิ้งชิว พลันปรากฏร่างอีกร่างหนึ่งขึ้น ต้วนหลิงเทียนพอมองไปยังร่างผู้มาใหม่ ก็พบว่า… ร่างผู้มาใหม่ที่ราวกับจะผุดโผล่ออกมาจากอากาศว่างเปล่าคนนี้ เป็นชายวัยกลางคนร่างสูงมาในชุดคลุมปักลายมังกรสีเงิน ใบหน้าช่างเหลี่ยมได้ใจ คิ้วหนา ตากลมโต หากแต่ทั่วร่างกลับแผ่ความรู้สึกไม่ธรรมดาทั้งความสง่าผ่าเผยออกมาประการหนึ่ง ‘ผู้ว่าการมณฑลจิ่วโยว เถียนจี้หวี่?’ จังหวะนี้ต้วนหลิงเทียนย่อมเดาได้ไม่ยากว่าผู้มาเป็นใคร “ท่านผู้ว่า!” แรกเห็นชายววัยกลางคนปรากฏตัวขึ้น เจิ้งชิวก็ไม่รอช้าเร่งประสานมือคารวะออกไปด้วยความเคารพทันที กระทั่งโจวเฟยด้านหลังโจวทงเองก็แลดูตื่นๆเล็กน้อย เร่งประสานมือโค้งคารวะไปเช่นกัน มีเพียงต้วนหลิงเทียนกับโจวทงเท่านั้น ที่ไม่ได้ขยับ “ต้วนหลิงเทียน!” และตอนนี้เองโจวทงก็หันไปมองจ้องต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาดุร้าย กล่าวตะคอกออกมาเสียงเย็น “เห็นผู้ว่าแต่เจ้ากล้าไม่คารวะทักทาย…หรือกระทั่งผู้ว่าเจ้าก็ไม่เห็นหัวแล้ว ความผิดฐานลบหลู่ท่านผู้ว่าเจ้ารับไหวรึ!” “เอ๋? ไม่ใช่ว่าผู้พิทักษ์โจวก็ไม่ได้คารวะทักทายผู้ว่าด้วยหรือไง?” ต้วนหลิงเทียนเหลือบมองโจวทงด้วยสีหน้าเฉยเมย กล่าวถามด้วยน้ำเสียงสงสัย “ฮึ่ม!” โจวทงแค่นคำสบถ ค่อยเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง “ท่านผู้ว่าเคยกล่าวไว้เมื่อหลายปีก่อน ว่าหากข้าพบไม่ต้องคำนับ…แต่อาศัยเด็กตัวเหม็นเจ้าคิดว่าเทียบกับข้าโจวทงได้? สมัยข้าทำความดีความชอบใหญ่หลวงให้มณฑลจิ่วโยว เจ้ายังไม่ทราบยังอยู่ที่ใด ไม่รู้เกิดแล้วหรือไม่ด้วยซ้ำ!!” “ในเมื่อต้วนหลิงเทียนเจ้า กระทั่งกาลเทศะยังไม่รู้ กล้าดูหมิ่นกระทั่งท่านผู้ว่า…ในฐานะผู้พิทักษ์จวน ข้ามีหน้าที่ต้องลงโทษทางวินัยเจ้า!!” พอกล่าวจบคำ พลังเซียนอมตะต้นกำเนิดอันยิ่งใหญ่น่าเกรงขามของโจวทงก็ปะทุระเบิดออกมา มันควบผนึกมวลพลังมหาศาลลงแขนขวา ก่อนจะสะบัดออกมาราวแส้ หรืออสรพิษตัวเขื่องหนักหมื่นพันชั่งสะบัดหางก็ว่า! ปุบปับมันก็ตบฟาดพลังฝ่ามือซัดใส่ต้วนหลิงเทียนแล้ว! อีกทั้งพลังฝ่ามือนี้ยังมิใช่ชั่ว ผนึกควบไว้ด้วยพลังจากวรยุทธ์อมตะและเวทย์พลังจู่โจม ประหนึ่งไม่ได้คิดลงโทษอะไรต้วนหลิงเทียนอย่างปากว่า แต่คิดฆ่าให้ตายตกไปในบัดดล! และในขณะที่ซัดพลังฝ่ามือนี้เข้าใส่ต้วนหลิงเทียน ในแววตาของโจวทงก็เผยจิตสังหารวูบวาบชัดเจน! วูบ! ต้วนหลิงเทียนเองก็รู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้างที่โจวทงพอคิดฆ่าก็ลงมือดื้อๆ อย่างไรก็ตามเขาไม่ตกใจ สีหน้าเพียงเปลี่ยนเป็นเยียบเย็น แววตาฉายออกด้วยประกายอำมหิต บรรยากาศรอบกายคล้ายยะเยือกลงหลายองศา ทว่าในขณะที่ต้วนหลิงเทียนคิดปะทุพลังเซียนอมตะต้นกำเนิด เพื่อต้านทานกระทั่งทำลายพลังฝ่ามือสังหารของโจวทงนั้นเอง… “ฮึ่ม!” เสียงพ่นลมอันเย็นชาหนึ่งพลันดังขึ้นอย่างแรง ปานจะสะท้านแดนดิน! ทันใดนั้นมองไปไม่ต่างมังกรโจนทะยานออกถ้ำ! เป็นพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดมหาศาลขุมหนึ่งปะทุพุ่งออกไป หมายทำลายพลังฝ่ามือของโจวทงเร็วไวปานอัสนีฟาด! ปงงงง!! พลังที่พุ่งมาด้ววยควมเร็อัศจรรย์ดั่งมังกรทะยานออกถ้ำ เมื่อปะทะกับพลังฝ่ามือของโจวทงก็อุบัติเป็นเสียงระเบิดดังสนั่น เมฆดอกเห็ดปรากฏขึ้น ณ จุดปะทะ!! คลื่นอากาศโดยรอบจุดปะทะเปลี่ยนเป็นวิปริตแปรปรวนทันใด สายลมคุ้มคลั่งกวาดพัดออกไปทั่วสารทิศ! หลังจากที่ฝ่ามือพลังสังหารถูกทำลาย โจวทงก็หยุดนิ่งไม่กล้าลงมือเคลื่อนไหวอะไรสืบต่อ… เพราะผู้ที่ลงมือหยุดฝ่ามือสังหารของมันไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเถียนจี้หวี่ ผู้ว่าการมณฑลจิ่วโยว ที่ตั้งแต่ปรากฏตัวออกมาก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาสักคำ… “ท่านผู้ว่า?” โจวทงมองไปยังเถียนจี้หวี่ด้วยสายตาหวาดกลัว ทั้งกังวลใจ มันไม่คิดเลยว่าผู้ว่าจะลงมือทำลายพลังฝ่ามือของมันอย่างไร้ไมตรี เพื่อรุ่นเยาว์ที่พึ่งเคยพบเจอคนหนึ่ง เดิมทีมันคิดว่าพลังฝ่ามือสังหารเมื่อครู่ สมควรเข่นฆ่าต้วนหลิงเทียนที่ไม่ยอมเป็นศิษย์มันให้ตายตกเป็นการระบายความโมโหให้มันและล้างแค้นให้บุตรชายบุญธรรมมันได้แล้ว… แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่า ผู้ว่ากลับลงมือเคลื่อนไหวช่วยเหลือ! “ผู้พิทักษ์โจวทง” เถียนจี้หวี่ ผู้ว่าการมณฑล ในที่สุดก็ปริปากกล่าวคำออกมา มันมองไปทางโจวทงด้วยสายตาเฉยเมย เอ่ยขึ้นว่า “เมื่อครึ่งปีก่อน ผู้ที่ออกคำสั่งให้อาวุโสเจิ้งชิวแบกหม้อก้นดำคือข้าเอง…” “เจ้ามีปัญหาอะไร หรือคลางแคลงในการตัดสินใจครั้งนี้ของข้าหรือไม่?” เถียนจี้หวี่กล่าวถาม ถึงแม้ว่ามันจะให้ความสำคัญกับโจวทงมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันเต็มใจละทิ้งโอสถต้าหลัว โอสถทิพย์ระดับกลางที่มีประโยชน์กับมันมหาศาลเพียงเพราะเห็นแก่หน้าโจวทง!!
คอมเม้นต์