WSSTH ตอนที่ 2,632 : เมืองประจำมณฑลจิ่วโยว
 
 
“เรื่องนี้…สำคัญด้วยหรือ?”
 
ได้ยินวาจาย้อนถามผ่านพลังดังกล่าวของต้วนหลิงเทียน ฉินอวี่ก็สะอึกไปทันใด จากนั้นก็มองจ้องต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาลึกซึ้ง ในแววตายังฉายแววลี้ลับหนึ่ง
 
จากนั้น ฉินอวี่ก็ถอนหายใจพลางยิ้มส่ายหน้า ค่อยส่งเสียงตอบต้วนหลิงเทียนกลับไปว่า
 
“ไม่สำคัญ”
 
พอเอ่ยจบ 3 พยาค์ การสนทนนาครั้งนี้ก็สิ้นสุดลง
 
‘ฉินอวี่ผู้นี้ ท่าทางจะไม่ธรรมดาเลยทีเดียว…’
 
พอเห็นแววลี้ลับที่ฉายขึ้นในแววตาของฉินอวี่ ต้วนหลิงเทียนก็ทราบได้ทันที
 
สิบในสิบ ฉินอวี่ไม่พ้นยืนยันข้อเท็จจริงได้แล้ว ว่าเรื่องที่เขาเป็นผู้ที่พึ่งขึ้นสวรรค์มายังหลิงหลัวเทียนเมื่อครึ่งปีก่อนนั้นเป็นเรื่องจริง อีกทั้งยังทราบว่าพลังความแข็งแกร่งที่เขามีทั้งหมดมาจากอะไร…
 
หลังจากพบเจอกลุ่มโจรวีรบุรุษของ ‘ผู้กล้าขาวดำ’ พวกต้วนหลิงเทียนก็ไม่พบเจอโจรร้ายกลุ่มไหนเข้ามาปล้นอีกเลย  ตลอดการเดินทางไปยังเมืองประจำมณฑลจิ่วโยวล้วนสงบราบรื่น
 
แต่เรื่องนี้ต้วนหลิงเทียนก็ไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใด
 
ด้วยมีทูตพิเศษจากจวนผู้ว่าอย่างเจิ้งชิว ตัวตนขอบเขตจินเซียนตะวันม่วงเหินนำ เหล่าโจรที่คิดจะปล้นย่อมไม่กล้าลงมือ เมื่อสัมผัสได้ถึงระดับพลังของเจิ้งชิว
 
แม้จะมีกลุ่มโจรที่ในกลุ่มมีขอบเขตพลังจินเซียนตะวันม่วงอยู่บ้าง แต่ก็มีแค่คนเดียวพวกมันจึงไม่กล้าเสี่ยง
 
คงมีเพียงแต่กลุ่มโจรที่มีขอบเขตจินเซียนตะวันม่วงอยู่อย่างน้อย 2 คนเหมือนกลุ่มโจรวีบรุรุษของผู้กล้าขาวดำเท่านั้น ถึงกล้าจะปล้นจินเซียนตะวันม่วง เพราะในสายตาของพวกมัน นี่ก็คือแพะอ้วนดีๆ!
 
อนิจจาคราวนี้กลุ่มโจรวีรบุรุษของผู้กล้าขาวดำกลับเตะเอาเข้าตอเหล็กแล้วจริงๆ สุดท้ายจึงถูกฆ่ากวาดล้าง…
 
3 เดือนต่อมา
 
“ด้านหน้าก็คือเมืองประจำมณฑจิ่วโยวของเราแล้ว”
 
ทันใดนั้นเองเสียงของเจิ้งชิวก็ดังขึ้นเข้าหูต้วนหลิงเทียน และทำให้เขาที่เหินร่างอย่างเบื่อหน่ายรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง
 
‘ถึงเมืองประจำมณฑลจิ่วโยวแล้วเหรอ?’
 
ครู่ต่อมาต้วนหลิงเทียนก็มองจ้องไปยังเบื้องหน้าไกลตาทันที
 
ทันใดนั้นพอเหินผ่านที่ราบลุ่มกว้างใหญ่ไพศาลไปอีกพักหนึ่ง สุดขอบฟ้าไกลลิบ ก็เริ่มปรากฏจุดดำเล็กๆให้เห็น
 
จุดดำเล็กๆในพื้นที่ราบลุ่มแห่งนี้ ไม่นานก็ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรจากอสูรกายตัวเขื่องกำลังหมอบฟุบอยู่…
 
“นี่น่ะเหรอ เมืองประจำมณฑลจิ่วโยว?”
 
ไม่นานเค้าโครงและผังเมืองก็ปรากฏให้ต้วนหลิงเทียนเห็นชัดถนัดตา
 
มันช่างเป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่โตนัก! พื้นที่ยังกว้างใหญ่กว่าเมืองเฉวี่ยโยวนับสิบๆเท่า ไม่เพียงทำให้ผู้ที่ชมมองตกตะลึงทางสายตาเท่านั้น ยังทำให้สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันยิ่งใหญ่จนรู้สึกหายใจไม่ออก
 
มองไปเมืองใหญ่ช่างคึกคักมีชีวิตชีวาเหลือเกิน เห็นขบวนรถม้าหลั่งไหลเข้ามาจากทุกสารทิศราวกับแม่น้ำไหลลงสู่ทะเล
 
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!
 
ต้วนหลิงเทียนกับฉินอี่เหินร่างติดตามเจิ้งชิวเข้าเมืองทางอากาศโดยตรง พริบตาก็เข้ามาในตัวเมืองประจำมณฑลจิ่วโยว
 
ต้วนหลิงเทียนพบว่ามีผู้คนเหินร่างผ่านไปมาหนาตาเลยทีเดียว
 
บางคนก็คล้ายรีบร้อนเข้าเมือง บ้างก็เหินบินไปเรื่อยๆไม่รีบไม่ร้อน มีไม่กี่คนที่สนทนากับผู้คนรอบข้าง และมีไม่มากที่เหินร่างค้างกลางหาวเหมือนกำลังรอคอยใครสักคน
 
‘3 เดือน…ไม่คิดเลยว่าการเดินทางมาเมืองประจำมณฑลจิ่วโยวจะใช้เวลานานขนาดนี้’
 
ต้วนหลิงเทียนลอบทอดถอนในใจ
 
เป็นธรรมดาว่าเขารู้ดี…ที่ต้องใช้เวลาไปถึง 3 เดือนแบบนี้ ล้วนเป็นเพราะเจิ้งชิวกับเขาต้องใช้ความเร็วในระดับที่ฉินอวี่ติดตามได้ไหว ทั้งหมดเพราะฉินอวี่เหาะได้ช้าสุด…
 
‘หากข้าใช้ความเร็วเต็มที่ ต่อให้ไม่ใช้กระบี่หลิงหลง 7 เปลี่ยน…ก็น่าจะใช้เวลาเดินทางมาที่นี่แค่ครึ่งเดือน’
 
ต้วนหลิงเทียนลอบกล่าวในใจ
 
“นี่สมควรเป็นการมาเมืองประจำมณฑลครั้งแรกของพวกเจ้าใช่หรือไม่?”
 
หลังเข้ามาในตัวเมืองแล้ว เจิ้งชิวก็หันไปมองถามต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่
 
พอเห็นทั้งคู่พยักหน้า เจิ้งชิวก็แย้มยิ้ม และถือโอกาสแนะนำที่ตั้งสถานที่สำคัญต่างๆในเมืองให้ทั้งคู่รับทราบคร่าวๆ
 
ก่อนที่จะเดินทางมาถึงที่นี่ เจิ้งชิวก็ได้มีอธิบายรายละเอียดของเมืองประจำมณฑลจิ่วโยวคร่าวๆไปแล้ว..
 
ในมณฑลจิ่วโยว มีเมืองอยู่ทั้งสิ้น 9 เมือง และมีจวนผู้ว่าเป็นผู้ควบคุมสูงสุด
 
อย่างไรก็ตามจวนผู้ว่าไม่ได้ดูแลทั้งหมดด้วยตัวเอง ยังมีตระกูลใหญ่ที่ขึ้นตรงกับจวนผู้ว่าคอยควบคุมดูแลสถานการณ์อีกด้วย
 
และตระกูลทั้งหลายก็จะมีขุมพลังส่วนตัวที่คอยจัดการทุกอย่าง แบ่งสันปันส่ววนธุรกิจใหญ่ต่างๆในมณฑลจิ่วโยว โดยที่ในแต่ละเดือนจำต้องจ่ายผลกำไรครึ่งหนึ่งให้กับจวนผู้ว่าดั่งเสียภาษี…
 
“ในบรรดาตระกูลทั้งหลายของมณฑลจิ่วโยวที่มีอำนาจสูงสุดก็คือ 5 ตระกูลใหญ่…และตระกูลเจิ้งของข้าก็เป็น 1 ใน 5 ตระกูลใหญ่ที่ว่าด้วย”
 
ขณะกล่าวถึงจุดนี้ สีหน้าท่าทางของเจิ้งชิวก็ฉายความภาคภูมิใจออกมาไม่น้อย
 
ถึงแม้ว่าตระกูลเจิ้งจะมาถึงจุดนี้ได้โดยไม่มีมัน
 
แต่ทว่าหากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากมัน คงไม่ประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่และมีวันนี้ได้ในเวลาอันสั้น
 
เช่นเดียวกับอาวุโสฝ่ายในของจวนผู้ว่า ที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นอันดับ 1 ใต้ต้าหลัวจินเซียน คนที่ทรงพลังกว่ามัน…
 
เป็นเพราะคนในตระกูลไม่ได้เข้มแข็งอะไรมากมาย ทำให้ไม่อาจก่อปราการได้มั่นคง จะมีก็แต่โคลนเหลว…เลยไม่ได้ยกระดับเป็นตระกูลใหญ่
 
ในมณฑลจิ่วโยวแห่งนี้หากคิดจะเป็นใหญ่ก็ไม่ใช่ว่าอาศัยหมัดใครใหญ่กว่าถ่ายเดียว ทุกคนต้องทำตามกฏเกณฑ์ของจวนผู้ว่า ไม่อาจไปใช้หมัดที่เข้มแข็งของท่านทุบตีตระกูลอื่นแล้วแย่งชิงมาได้…
 
หมัดท่านใหญ่ หรือยังใหญ่กว่าจวนผู้ว่า?
 
“ทหารเฝ้าระวังมาแล้ว…”
 
ไม่นานในสายตาของเจิ้งชิว ต้วนหลิงเทียนและฉินอวี่ ก็มาถึงส่วนตะวันออกของเมืองประจำมณฑลจิ่วโยว จนพบเห็นกำแพงประหนึ่งเมืองในเมือง และภายในก็มีสิ่งปลูกสร้างแลดูใหญ่โตราวพระราชวัง ก่อสร้างด้วยอิฐแดงกระเบื้องทอง แลดูงดงามละลานตานัก
 
‘นี่น่ะเหรอจวนผู้ว่า’
 
มองไปยัง สถานที่ๆกินอาณาบริเวณกว้างขวางราวกับเป็นเมืองอีกเมือง อันกินพื้นที่ส่วนใหญ่ของทางตะวันออกไปเกือบหมด ต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่อดไม่ได้ที่จะชมดูจนละลานตาอยู่บ้าง
 
เรียกว่าอาศัยแค่พื้นที่จวนผู้ว่า…ก็ใหญ่โตกว่าเมืองเฉวี่ยโยวถึง 2 เท่าแล้ว!
 
“แม้ไร้อาคมห้ามบิน แต่จวนผู้ว่าของพวกเรามีกฏห้ามมิให้ตัวตนที่พลังฝึกปรือต่ำกว่าต้าหลัวจินเซียนเหินบินในเขตจวนเด็ดขาด! กระทั่งจะล่วงล้ำข้ามผ่านกำแพงจวนมาแค่ก้าวเดียวก็ไม่ได้…ผู้ใดฝ่าฝืนต้องรับโทษสถานหนัก!!”
 
ในขณะที่เหินนำต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่บินลงต่ำคล้ายจะลงจอดหน้าประตูทางเข้าจวนขนาดมหึมา เจิ้งชิวก็ไม่ลืมที่จะกล่าวเตือนต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่เรื่องนี้
 
พอต้วนหลิงเทียนได้ยินดังนั้นก็ลองกวาดตาดูทั่วๆ
 
จึงพบว่า
 
แม้จะมีผู้คนมากมายเข้าออกจวนผู้ว่า แต่ทั้งหมดอาศัยการเดินเท้าผ่านเข้าออกทางประตูทั้งสิ้น และผู้ที่คิดจะเดินทางผ่าน ก็จำต้องบินอ้อมเอา…
 
ราวกับมีม่านพลังต้องห้ามแตะถูกตาย กางกั้นเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น…
 
“คาระท่านผู้อาวุโสเจิ้งชิว”
 
ต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ที่เดินตามเจิ้งชิวมาถึงหน้าประตูจวนผู้ว่า เหล่าทหารที่เฝ้าประตูหน้าจวนเป็นแถว ก็ประสานมือคารวะกล่าวทักทายเจิ้งชิวอย่างพร้อมเพรียง ทุกคนมาในชุดเกราะสีทองแลดูขึงขัง จากการเคลื่อนไหวที่แลดูเป็นหนึ่งเดียวและพร้อมเพรียงเมื่อครู่ บอกให้รู้ว่าพวกมันมีระเบียบวินัยมากแค่ไหน
 
“ท่านผู้อาวุโสเจิ้งชิว”
 
ไม่เพียงแต่เหล่าทหารที่เฝ้าประตูหน้าจวนเท่านั้น กระทั่งผู้คนที่สัญจรเข้าออกผ่านจวนพอดี เมื่อเห็นเจิ้งชิว พวกมันก็เร่งประสานมือคารวะทักทายเร็วไว แลดูให้ความเคารพนัก
 
เรื่องนี้ต้วนหลิงเทียนก็ไม่ได้แปลกใจอะไร
 
ท้ายที่สุดแล้วเจิ้งชิวก็เป็นถึงอาวุโสฝ่ายใน
 
ยิ่งไปกว่านั้นนอกจตากฐานะแล้ว พลังฝีมือของเจิ้งชิวยังได้รับการยอมรับอีกด้วยว่าเป็นอันดับ 2 ใต้ขอบเขตต้าหลัวจินเซียนของมณฑลจิ่วโยว!
 
กล่าวอีกอย่างได้ว่า…
 
ทั่วทั้งมณฑลจิ่วโยวไม่เว้นยอดฝีมือทั้งหมดที่อยู่ในจวนผู้ว่าแห่งนี้ เจิ้งชิวก็คือผู้ที่มีพังฝีมือเป็นอันดับ 4!
 
ต่อหน้าการดำรงอยู่เช่นนี้ ยังจะมีผู้ใดหาญกล้าดูหมิ่น?
 
“ผู้อาวุโสฝ่ายในคนอื่นๆกลับกันมาแล้วหรือยัง?”
 
บริเวณประตูใหญ่หน้าจวน เจิ้งชิวมองถามทหารเฝ้าประตูในชุดเกราะสีทองคนหนึ่งด้วยความสงสัย
 
“เรียนอาวุโสเจิ้งชิว อาวุโสฝ่ายในอีก 8 ท่านที่เดินทางออกไปครานี้ ได้กลับมาถึงจวนกันหมดแล้วขอรับ”
 
ทหารคนดังกล่าวตอบกลับเร็วไว
 
‘ดูเหมือนว่าเมืองเฉวี่ยโยวจะอยู่ไกลกว่าเมืองอื่นเขา…’
 
ได้ยินคำตอบของทหารเฝ้าประตู ต้วนหลิงเทียนก็คาดเดาได้ไม่ยาก
 
เขารู้เป็นธรรมดาว่าอาวุโสฝ่ายในอีก 8 คนที่กลับมาก่อนเจิ้งชิว ก็คืออาวุโสฝ่ายในที่รับหน้าที่ทูตพิเศษไปพาตัวรุ่นเยาว์ของอีก 8 เมือง…
 
“อ้อ”
 
หลังได้รับคำตอบจากทหาร เจิ้งชิวก็พยักหน้ารับทราบเบาๆ จากนั้นก็เดินนำเข้าไปในจวนผู้ว่าตัวปลิว
 
ต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ที่เดินตามไปไม่ห่า ก็ไม่ได้ถูกหยุดขวางแต่อย่างใด
 
“ทั้งคู่เป็นคนที่ท่านอาวุโสเจิ้งชิวรับตัวกลับมางั้นหรือ?”
 
“ว่าแต่คราวนี้ท่านผู้อาวุโสเจิ้งชิวไปรับตัวผู้คนจากเมืองใดแล้วนะ…ข้าได้ยินไปรอบหนึ่งแต่กลับลืมเสียแล้ว”
 
“ผู้อาวุโสเจิ้งชิวเหมือนจะไปรับคนมาจากเมืองเฉวี่ยโยว”
 
“เอ๋? เมืองเฉวี่ยโยวเหรอ ใช่เมืองที่อดีตที่ปรึกษา หลิ่วเฟิงกู่ ไปดูแลอยู่หรือไม่?”
 
“ใช่ เมืองนั้นล่ะ! นอกจากนี้เมืองเฉวี่ยโยวยังเป็นเมืองที่อยู่ห่างไกลจากเมืองประจำมณฑลจิ่วโยวของพวกเรามากที่สุด…ข้าล่ะไม่ทราบจริงๆว่าไฉนอดีตที่ปรึกษาหลิ่วต้องออกจากจวนไปเป็นเจ้าเมืองไกลปืนเที่ยงเช่นนั้นด้วย”
 
“เหอะๆ ข้าได้ยินมาว่าเรื่องนี้มีลับลมคมในมากทีเดียวล่ะ…”
 
…
 
หลังเดินเข้ามธรณีประตูจวนผู้ว่ามาแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็ได้ยินเสียงบทสนทนากระซิบกระซาบด้านหลัง
 
“ฮึ่ม!”
 
จนเมื่อเจิ้งชิวพ่นลมสบถออกมาเสียงเย็น เสียงซุบซิบทั้งหลายจึงเงียบไปในฉับพลัน แต่ละคนที่ซุบซิบเมื่อครู่ตัวสั่นราวลูกนกตกน้ำ ไม่กล้าแม้จะหายใจแรง
 
‘ดูเหมือน ในอดีตเจ้าเมืองหลิ่วเองก็มีชื่อเสียงในจวนไม่น้อย…ไม่งั้นคงไม่มีคนจำได้แบบนี้’
 
ต้วนหลิงเทียนลอบกล่าว
 
“ผู้อาวุโสเจิ้งชิว…เจ้าเมืองเฉวี่ยโยวของเราเคยเป็นที่ปรึกษาในจวนผู้ว่าแห่งนี้ด้วยหรือ?”
 
ฉินอวี่กล่าวถามออกมาด้วยความประหลาดใจ ดูเหมือนมันจะไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อน
 
“มิผิด”
 
ได้ยินคำถามของฉินอวี่เจิ้งชิวพยักหน้า “สมัยก่อนเจ้าเมืองหลิ่วเคยเป็นอดีตที่ปรึกษาข้างกายท่านผู้ว่า ทั้งยังสร้างผลงานไว้ยอดเยี่ยมนัก…หากแต่เพราะเกิดเรื่องบางอย่างจึงทำให้เจ้าเมืองหลิ่วต้องออกจากจวนผู้ว่าและไปเป็นเจ้าเมืองเฉวี่ยโยว…”
 
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือท่าน?”
 
ฉินอวี่รู้สึกสงสัยไม่น้อย
 
ด้วยมันไม่เข้าใจจริงๆว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้อดีตที่ปรึกษาผลงานดี เลือกจะออกจากจวนผู้ว่าแล้วไปเป็นเจ้าเมืองเล็กๆอย่างเมืองเฉวี่ยโยวแทน
 
ต้องทราบด้วยว่าหากเทียบกับจวนผู้ว่าการประจำมณฑจิ่วโยวแล้ว เมืองเฉวี่ยโยวนั้นเสมือนสถานที่ๆวิหกยังไม่อยากแวะเวียนไปขับถ่าย
 
“รายละเอียดเรื่องนี้ ข้าไม่สะดวกจะกล่าว..”
 
เจิ้งชิวส่ายหัวไปมาพลางกล่าวบอกปัด ก่อนที่สองตามันจะทอประกายคล้ายนึกอะไรขึ้นได้ เร่งหันไปมองต้วนหลิงเทียนเอ่ยขึ้นเสียงเข้มว่า “ต้วนหลิงเทียน…ข้าขอเตือนอะไรเจ้าไว้อย่าง หากมีใต้เท้านามว่า ‘โจวทง’ คิดรับเจ้าไปเป็นศิษย์ ขอเจ้าอย่าได้ปฏิเสธมันเด็ดขาด!”
 
มันพึ่งนึกขึ้นได้ว่าในบรรดา 2 อัจฉริยะรุ่นเยาว์ที่มาจากเมืองเฉวี่ยโยวครั้งนี้ หนึ่งในนั้นกลับเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์อันน่ากลัวกระทั่งให้เป็นตัวผู้ว่าเอง หากได้รับทราบไม่พ้นต้องอยากรับตัวเป็นศิษย์ทันทีแน่!