ตอนที่ 2,369 : หลี่ปิงคิดย้อนกลับไปยังลัทธิบูชาไฟ?
 
ท่านพ่อที่ตี้เฉินกล่าวออกมานั้น ด้านหลี่ปิงกับหวังชงรู้ดีว่าเป็นใคร!
 
บิดาตี้เฉินผู้นี้ ก็คือผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่าพันธุ์มังกร ซึ่งเป็นหนึ่งในตัวตนที่ทรงอำนาจระดับสูงของเผ่ามังกร และเป็นตัวตนขอบเขตเซียนอมตะเสเพล 7ทัณฑ์หรือเหนือกว่านั้น!
 
สำหรับเรื่องที่อีกฝ่ายเป็นเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ หรือ 8 ทัณฑ์กระทั่งเหนือกว่านั้น พวกมันก็ไม่แน่ใจ
 
เพียงเพราะในเผ่ามังกรมีเสียงแตกเรื่องอาวุโสสูงสุดคนนี้
 
บ้างก็ว่ามันคือเซียนอมตะเสเพล 7 ทัณฑ์ ส่วนอีกฝ่ายก็บอกว่าข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์รอบที่ 8 จนกลายเป็นเซียนอมตะเสเพล 8 ทัณฑ์ไปแล้ว
 
แต่เป็นธรรมดาว่าไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเซียนอมตะเสเพล 7 หรือ 8 ทัณฑ์ ก็ไม่ใช่ตัวตนที่พวกมันทั้ง 2คนจะเทียบเคียงได้เลย
 
ตอนนี้ฟังจากคำพูดของตี้เฉิน ดูเหมือนธุระที่พวกมันจะต้องไปจัดการ…เป็นเรื่องที่อาวุโสสูงสุดสั่งการลงมาโดยตรง!
 
หลี่ปิงกับหวังชงจึงอดตะลึงไปไม่ได้ ขณะเดียวกันในใจยังเริ่มบังเกิดความรู้สึกกดดันหนักอึ้ง…
 
หากเป็นสิ่งที่ตี้เฉินคิดให้พวกมันไปกระทำ ต่อให้อาจจะมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น แต่อย่างมากพวกมันก็แค่สูญเสียโอกาสออกไปด้านนอกชั่วชีวิต
 
แต่ทว่าพอมาเป็นเรื่องที่บิดาตี้เฉินสั่งลงมาอีกที หากพวกมันผิดพลาดล่ะก็ เกรงว่าคงจะไม่ใช่แค่สิ้นโอกาสออกไปไหนตลอดไป ถ้าไม่ตกตายก็ต้องทุกข์ทรมานไม่น้อย!
 
“ท่านพ่อบอกข้าว่า…เมื่อไม่นานมานี้ มีคนกล้าปล่อยข่าวเรื่องเซียนอมตะเสเพลออกสู่สาธารณะ!”
 
ตี้เฉินกล่าวออกเสียงเบา
 
“อะไร!?”
 
ได้ยินคำของตี้เฉิน หวังชงกับหลี่ปิงย่อมตกใจไม่น้อย
 
“ผู้ใดมันกล้า!?”
 
“คนที่ปล่อยข่าวมันเบื่อชีวิตคิดหาที่ตายแล้วหรือไร หรือมันไม่รู้จริงๆว่าเผ่ามังกรกับเผ่าหงส์ฟ้าได้ออกประกาศิตเอาไว้ ว่าห้ามมิให้ผู้ใดเปิดเผยเรื่องเซียนอมตะเสเพลออกไปตามอำเภอใจ?”
 
หลี่ปิงกับหวังชงพอหายตะลึงก็อุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ
 
“ที่ข้าตามตัวพวกเจ้ามาก็เพราะเรื่องนี้…เจ้าทั้งสองจงออกจากเผ่ามังกรไปตามล่าหาตัวมาให้ได้ ว่าอ้ายอีหน้าไหนมันหาญกล้าขัดประกาศิตมังกรหงส์ฟ้าปล่อยข่าวเรื่องเซียนอมตะเสเพลออกมา”
 
ตี้เฉินกล่าวสืบต่อเสียงหนัก “หากพวกเจ้าหาตัวมันเจอและพบว่าอีกฝ่ายมีพลังฝีมือไม่ด้อยไปกว่าพวกเจ้าอย่าได้เข้าปะทะกับมัน ให้จับตามันไว้และรีบรายงานให้ข้าทราบ…ข้าจะออกไปจัดการมันด้วยตัวเอง!”
 
ท้ายประโยคเสียงกล่าวของตี้เฉินกลายเป็นเบาลง หากทว่าน้ำเสียงกลับเยียบเย็นนัก พาลให้หลี่ปิงกับหวังชงรู้สึกเสมือนฤดูหนาวมาเยือน
 
“ทราบแล้วใต้เท้า!”
 
แม้ตกอยู่ภายใต้จิตสังหารเยียบเย็นจนร่างหนักเหมือนมีตะกั่วลากถ่วง หลี่ปิงก็ตอบกลับไปเสียงฉะฉาน
 
“พวกเจ้ารับยันต์แม่ลูกชุดลูกนี้ไป…ต่อให้พวกเจ้าจำต้องปะทะกับมันจริงๆแล้วเกิดสู้ไม่ได้ตายตกขึ้นมา อย่างน้อยๆข้าจะได้รู้ทันทีว่ามันคือตัวบัดซบจากที่ใด ที่หาญกล้าปล่อยข่าวเรื่องนี้สู่สาธารนะ!”
 
ตี้เฉินกล่าวจบก็สะบัดมือเรียกยันต์ขึ้นมาชุดหนึ่งก่อนจะสะบัดมือส่งยันต์ไปให้หลี่ปิงกับหวังเฉิน
 
ทั้งคู่ก็เร่งรับมันกลับมาเก็บไว้อย่างดี
 
“ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าจัดการเรื่องราว 1 ปี…ส่วนเรื่องกฏข้าคงไม่จำเป็นต้องกล่าวเตือนพวกเจ้าใช่หรือไม่?”
 
เมื่อเห็นหลี่ปิงกับหวังชงรับยันต์แม่ลูกชุดลูกเก็บไว้แล้ว ตี้เฉินก็โค้งคิ้วขึ้นกล่าววถามเสียงเบา
 
เมื่อหลี่ปิงกับหวังชงได้ยินคำนี้ใจพวกมันก็สะท้านไปทันใด ก่อนที่จะเร่งกล่าวคำสาบานต่อทัณฑ์สวรรค์เก้าเก้าทันที
 
สำหรับเนื้อความคำสาบานนั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า หากระยะเวลาผ่านไปครบ 1 ปีแต่พวกมันยังไม่กลับมายังเผ่ามังกร พวกมันจะถูกอัสนีฟ้าฟาดผ่าพิฆาตตายตก!
 
นี่นับเป็นวิธีการที่ดีที่สุดในการสร้างข้อจำกัด!
 
“ไปเถอะ”
 
เมื่อเห็นว่าหลี่ปิงกับหวังชงกล่าวคำสาบานต่อทัณฑ์สวรรค์เก้าเก้าแล้วเสร็จ ตี้เฉินก็สะบัดมือส่งป้ายผ่านเข้าออกเผ่ามังกรให้พวกมัน
 
เมื่อได้รับป้ายจากตี้เฉินมาถือไว้ในมือ หลี่ปิงกับหวังชงก็อำลาตี้เฉินแล้วจากไปทันที
 
หลังจากนั้นพวกมันก็ออกจากพื้นที่ของเซียนอมตะเสเพลเผ่ามังกร มุ่งหน้ายังส่วนที่พักของเผ่ามังกรทั่วไป หมายออกจากมหาภูผาสิบหมื่น
 
เป็นธรรมดาว่าก่อนที่พวกมันจะออกจากมหาภูผาสิบหมื่น พวกมันก็ถูกหน่วยลาดตระเวนหยุดขวางเอาไว้
 
อย่างไรก็ตามหลังจากที่หลี่ปิงและหวังชงเผยป้ายผ่านเข้าออกของตี้เฉินให้พวกมันดู หน่วยลาดตระเวนก็ปล่อยให้ทั้งคู่ออกจากมหาภูผาสิบหมื่นแต่โดยดี
 
ด้วยมีป้ายผ่านเข้าออกนี้ พวกมันย่อมสามารถผ่านเข้าออกเผ่ามังกรได้อย่างสะดวก
 
แต่แน่นอนว่าหลังจากที่พวกมันเสร็จภารกิจและย้อนกลับมายังเผ่ามังกร ก็ต้องส่งมอบป้ายผ่านเข้าออกดังกล่าวคืนให้ตี้เฉิน
 
“ได้ออกมาเสียที!!”
 
“ฮ่าๆๆ…ข้าหวังชงได้ออกมาแล้ว!!”
 
หลี่ปิงกับหวงชงหลังได้ออกจากเขตของมหาภูผาสิบหมื่นทั้งคู่ก็ตะโกนออกมาอย่างสะใจ ความอัดอั้นที่เก็บไว้ในอกหลังถูกกักในเผ่ามังกรนานหลายพันปีถูกระบายออกมาหมดสิ้น
 
ต้องทราบด้วยว่าทันทีที่พวกมันล้มเหลวในการข้ามผ่านหายนะทัณฑ์สวรรค์กลายเป็นเซียนอมตะเสเพลได้ไม่ทันไร พวกมันก็ถูกจับมากักตัวไว้ในเผ่ามังกรแล้ว และพวกมันก็ไม่เคยได้ออกไปไหนเลยสักครั้ง!
 
เรียกว่าวันนี้เป็นครั้งแรกของพวกมันจริงๆ ที่ได้ออกจากเผ่ามังกรเป็นครั้งแรกในรอบหลายพันปี!
 
หลังกู่ร้องระบายอารมณ์อัดอั้นกันอยู่พักหนึ่ง หลี่ปิงกับหวังชงก็มุ่งหน้าไปที่ภาคกลางก่อนใดอื่น
 
“เบาะแสเดียวที่เผ่ามังกรได้รับมาดูเหมือนข่าวลือจะเริ่มแพร่กระจายจากภาคกลาง…พวกเราไปเริ่มสืบจากที่นั่นก่อน”
 
หวังชงกล่าว
 
“ได้”
 
หลี่ปิงพยักหน้า มันเองกก็คิดแบบนี้เหมือนกัน
 
ด้วยความเร็วของทั้งคู่เพียงพริบตาพวกมันก็ลุถึงภาคกลาง และสถานที่แรกที่พวกมันไปเยือนก็คือ ‘นครแห่งบาป’ อันเป็นแหล่งรวมเหล่าผู้ฝึกตนอิสระไร้สังกัด แน่นอนว่าพวกมันเริ่มจากไปสืบข่าวในเหลาอาหารเป็นแห่งแรก จากนั้นค่อยไปหาซื้อข่าวจากกลุ่มอิทธิพลต่างๆ
 
อนิจจาหลังจากหาข่าวอยู่หลายวัน แต่พวกมันก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย พอคิดว่าสืบค้นมาถึงต้นตอแล้ว แต่สุดท้ายก็พบแต่ความว่างเปล่า…
 
“ตอนนี้พวกเรามั่นใจได้เลยว่าคนที่กล้าปล่อยข่าวเรื่องนี้ มันจงใจกระทำทั้งยังระวังตัวเป็นพิเศษ…”
 
ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง หลี่ปิงกับหวังชงได้นั่งหารือกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
 
“ไม่ผิดแน่”
 
สีหน้าหลี่ปิงเคร่งขรึมจริงจังนัก “เท่าที่ข้าสืบดู…ผู้ที่ปล่อยข่าวสมควรปลอมแปลงรูปโฉมเปลี่ยนชื่อทุกครั้ง การลงมือยังสะเปะสะปะกระจายไปทั่ว หากแต่กลับไม่ทิ้งร่องรอยใดๆให้สืบสาว เห็นได้ชัดว่ามันจงใจปล่อยเรื่องเซียนอมตะเสเพลเพื่อท้าทายเผ่ามังกรกับเผ่าหงส์ฟ้า!”
 
“อืม..แถมเจ้านั่น สมควรเป็นเซียนอมตะเสเพลเช่นกัน!”
 
หวังชงรับคำ “หากมันไม่ใช่เซียนอมตะเสเพล เป็นไปไม่ได้ที่มันจะปล่อยข่าวได้โดยไม่เหลือร่องรอยให้พวกเราสืบสาวแบบนี้”
 
“และมันสมควรเป็นเซียนอมตะเสเพลไร้สังกัดไม่ผิดแน่! เพราะผู้ที่รู้เรื่องเซียนอมตะเสเพลนอกจาก 3ลัทธิแล้วก็มีแต่พวกมันเท่านั้น…”
 
“เพราะต่อให้พวกระดับสูงของ 3 ลัทธิจะไม่รู้ข้อห้ามของเผ่ามังกรกับหงส์ฟ้า แต่พวกมันก็ไม่มีทางแพร่กระจายข่าวพวกนี้ออกมา เพราะการเปิดเผยเรื่องนี้ก็รังแต่จะลดศักดิ์ศรีและอำนาจของพวกมันเท่านั้น…”
 
“เมื่อรู้ว่าสุดท้ายสถานการณ์จะกลายเป็นแบบนั้นต่อให้พวก 3 ลัทธิรู้ ก็มีแต่จะเหยียบไว้ให้มิดไม่คิดเผยแพร่ออกมาเด็ดขาด! เพราะไหนเลยพวกมันจะกล้าประกาศตัวตนของผู้ทรงพลังที่เหนือล้ำกว่าพวกมันออกมาให้โง่!”
 
“ดังนั้น…พวกเราสามารถตัดคนของ 3 ลัทธิออกไปได้เลย!”
 
หวังชงกล่าวสรุปออกมารวดเดียวจบ
 
“อืม สมควรตัดไปได้เลยจริงๆ…เพราะถ้าเป็นระดับสูงของ 3 ลัทธิยังไงก็ไม่มีทางทำเรื่องนี้ได้โดยไร้เบาะแส…คนที่ปล่อยข่าวสมควรเป็นเซียนอมตะเสเพลอย่างเราๆ!”
 
หลี่ปิงก็ย่อมเห็นด้วยกับคำของหวังชง
 
“ตอนนี้พวกเราทำได้แค่ไล่สืบเรื่องราวต่อ…ร้อยถี่ย่อมมีหนึ่งห่าง ข้าไม่เชื่อว่ามันจะทำเรื่องใหญ่แบบนี้ได้โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลย! สิ่งที่พวกเราต้องทำคือขุดให้ลึก! สืบให้ถึงต้นตอหาว่าเป็นผู้ใดที่เริ่มแพร่ข่าวนี้เป็นกลุ่มแรกๆ! ตามเถาวัลย์ไปสักวันต้องเจอลำต้นอย่างเซียนอมตะเสเพลที่กล้าปล่อยข่าวนั่น!”
 
หวังชงพูด
 
“งั้นพวกเราแยกย้ายกันออกไปสืบต่อเถอะ”
 
หลี่ปิงพยักหน้า
 
หลังจากนั้นหลี่ปิงกับหวังชงก็เริ่มขยายวงค้นหาออกจากศูนย์กลางนครแห่งบาป ตระเวนตามข่าวแม้จะเป็นกลุ่มพันธมิตรเล็กๆ
 
วันเวลาไหลผ่านไปอย่างเงียบงัน
 
เพียงชั่วพริบตากาลเวลาก็ล่วงเลยไปกวว่า 1 เดือนแล้วหลังจากที่หลี่ปิงกับหวังชงออกจากเผ่ามังกร
 
“บัดซบ! นี่มันก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว แต่เบาะแสที่ข้าได้มาไม่ว่าอันใดก็ใช้การไม่ได้ทั้งสิ้น!”
 
หลี่ปิงสบถออกมาด้วยความหัวเสียหลังกลับมารวมตัวกับหวังชงอีกครั้งที่เขตตะวันตกของนครแห่งบาป
 
“พยายามสืบต่อไปเถอะ…ข้าเองก็เริ่มได้เรื่องได้ราวอะไรขึ้นมาแล้ว เบาะแสที่ข้าได้มาเองก็มีเสียไปไม่น้อย แต่ใครจะรู้ว่าบางทีหนึ่งในนั้นที่เหลือ อาจทำให้ข้าคลำหางมันเจอ”
 
หวังชงยังนับว่ามีความอดทนมากกว่า
 
“หวังชง”
 
ทันใดนั้นหลี่ปิงก็หันไปมองกล่าวกับหวังชงด้วยสองตาเป็นประกาย “เบาะแสที่ข้าได้มาข้าย้อนตามไปหมดแล้วแต่ไม่พบอะไร…เช่นนั้นหลังจากนี้ไม่กี่วันข้าว่าจะกลับไปลัทธิบูชาไฟหน่อย”
 
“เจ้า…เจ้าคิดกลับไปลัทธิบูชาไฟ เพื่อสั่งให้ยาโถวน้อยนางนั้นถอนประกาศเรื่องไม่เป็นศัตรูกับ 7ทวาราเที่ยงแท้?”
 
หวังชงเองก็มาจากลัทธิบูชาไฟเช่นกัน มันย่อมเดาเจตนาของหลี่ปิงได้ไม่ยาก
 
สำหรับยาวโถวน้อยนางนั้นที่มันพูดถึง ก็คือจ้าวลัทธิบูชาไฟคนใหม่ ก่านหรูเยี่ยน
 
“ใช่”
 
หลี่ปิงพยักหน้า “ลัทธิบูชาไฟของพวกเราแต่ไหนแต่ไรก็ร่วมมือกับลัทธิอารามทมิฬและลัทธิชะตาฟ้าต่อต้าน 7 ทวาราเที่ยงแท้มาโดยตลอด…คราวนี้ยาโถวน้อยนางนั้นทำเกินไปจริงๆ! ถึงผู้สืบทอดทวาราเที่ยงแท้จะเป็นน้องเขยของนาง แต่นางก็ไม่ควรออกประกาศเหลวไหลแบบนี้!!”
 
“ข้าไม่เพียงแต่จะให้นางถอนคำประกาศนั่น ข้ายังจะขับนางออกจากตำแหน่งจ้าวลัทธิอีกด้วย!”
 
ฟังจากน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของหลี่ปิงแล้ว  เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจในตัวจ้าวลัทธิบูชาไฟคนใหม่อย่างก่านหรูเยี่ยนเป็นที่สุด!
 
หาไม่แล้วมันคงไม่พูดว่าจะย้อนกลับไปลัทธิบูชาไฟเพื่อขับไล่นางออกจากตำแหน่งจ้าวลัทธิบูชาไฟแบบนี้
 
“ถ้างั้นเจ้าก็ไปเถอะ…”
 
หวังชงพยักหน้า “แต่เจ้าอย่าได้ลืมเด็ดขาดว่าเรื่องราวคราวนี้เป็นคำสั่งที่บิดาของใต้เท้าตี้เฉิน ท่านอาวุโสสูงสุดของเผ่ามังกรสั่งมาโดยตรง!”
 
“หากล้มเหลวข้าเกรงว่าไม่ใช่แค่พวกเราจะไม่ได้ออกจากเผ่ามังกรชั่วชีวิต ไม่แคล้วยังต้องโดนใต้เท้าตี้เฉินลงโทษอย่างหนักแน่!”
 
“ต่อหน้าใต้เท้าตี้เฉิน…พวกเราไม่นับเป็นตัวอะไรด้วยซ้ำ ยังต่ำต้อยยิ่งกว่าขี้ข้าทั่วไปของเผ่ามังกรเสียอีก หากต้องการย่อมฆ่าพวกเราทิ้งได้ทุกเวลา!”
 
สีหน้ายามกล่าวของหวังชงยิ่งมาก็ยิ่งมืดดำ!
 
“เจ้าไม่ต้องห่วง”
 
หลี่ปิงพยักหน้า “ข้ากลับไปลัทธิบูชาไฟครั้งนี้ อย่างดีก็ไม่เกิน 7-8 วัน ย่อมเก็บกวาดเรื่องราวในลัทธิได้อย่างสะอาดแน่ ไม่ทำให้เสียเรื่องเด็ดขาด!”
 
“7-8 วันบ้าบออะไรของเจ้า! ข้าให้เจ้าได้แค่ 2 วันเท่านั้น…รีบไปจัดการแล้วรีบกลับมาให้เร็วที่สุด!”
 
หวังชงกล่าวแย้งเสียงหนัก “แค่ 2 วันก็มากพอให้เจ้าสั่งสอนยาโถวน้อยนางนั้นให้รู้สำนึก…เว้นเสียแต่เจ้าคิดจะตามหาตัวผู้สืบทอดหมอกพิรุณ ผู้นำ 7ทวารานั่นเพื่อฆ่ามันล้างแค้นให้ถังซวนรวมถึงคิดเอาเรื่องนี้ไปคุยโวอวดโอ่หลังกลับไปเผ่ามังกร?”
 
“เอาหน่า เจ้าอย่าได้ห่วงไป…ข้ารู้ดีว่าสมควรทำอะไร! หากไอ้หนูนั่นอยู่ก็ดีไปแต่ถ้าไม่ ข้าก็ไม่คิดเสียเวลาตามหามันให้เสียเรื่องหรอก!”
 
หลี่ปิงกล่าว
 
มันย่อมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าย้อนกลับไปลัทธิบูชาไฟคราวนี้จะพบเจอผู้สืบทอดหมอกพิรุณ ผู้นำของ 7ทวาราเที่ยงแท้เพื่อฆ่าอีกฝ่ายล้างแค้นให้ถังซวน!และคราวนี้ไม่เพียงแต่จะจัดการเรื่องราวของลัทธิบูชาไฟให้กลับมาเข้าที่เข้าทาง ยังมีเรื่องไปเกทับพวกเซียนอมตะเสเพลในเผ่ามังกรเหล่านั้น!!
 
แต่เป็นธรรมดาว่าต่อให้มันมีความกล้ามากกว่านี้อีกร้อยเท่า มันก็ไม่กล้าลืมเหตุผลที่ทำให้มันได้ออกมาครั้งนี้!